วันพฤหัสบดีที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2557

ภษคส : 6 B, this kid’s name is HANHAN.



6
B, this kid’s name is HANHAN.


 
เช้าวันรุ่งขึ้น
                “ฮุนฮุนเอาของไปครบรึยังจ๊ะ อย่ารบกวนครูปาร์คกับพี่แบคฮยอนนะลูก” ป้าเอยองเตือนเด็กน้อยก่อนจะเช็คของในกระเป๋าเสื้อผ้าเซฮุนให้เรียบร้อย


                วันนี้เซฮุนจะไปนอนค้างบ้านครูปาร์คกับพี่แบคฮยอนแหละ เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอพี่แบคฮยอนเลย (วันๆ เอาแต่แรดไง ลืมเด็กหมดละ) และเขาก็พึ่งโทรศัพท์ไปบอกครูปาร์คเมื่อเช้าว่าอยากไปนอนด้วย


                “เรียบร้อยแล้วครับ! ผมจะไม่รบกวนป๊าชุนกับม๊าบุ๊คแน่นอน” เซฮุนยิ้มกว้างก่อนที่ป้าเอยองจะยิ้มตอบ ร่างท้วมพาเด็กน้อยเดินออกจากตึกสถานกำพร้าพลางชี้ไปที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนม้านั่ง

                “ฮุนฮุน... เดี๋ยวพาพี่คนนี้ไปโรงเรียนครูปาร์คด้วยนะลูก” ป้าเอยองพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

                “พี่เค้าชื่ออะไรอ่ะครับ”

                “พี่เค้าชื่อลู่หานจ้ะ เป็นคนจีนแต่พูดเกาหลีคล่องมาเลยนะ ^^ พี่เค้าขึ้นป.หกแล้วด้วย พอดีพ่อกับแม่พี่เค้าประสบอุบัติเหตุน่ะลูก...” 

                “พ่อแม่พี่เค้าเสียเหมือนฮุนฮุนใช่มั้ยครับ”

                “จ้ะ” ป้าเอยองยิ้มรับเมื่อเด็กน้อยอนุบาลสองมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่และเข้าใจอะไรง่ายๆ หล่อนจับให้เด็กทั้งสองคนจับมือกัน ก่อนจะปลีกตัวออกมาสังเกตการณ์เงียบๆ 

                “พี่ชื่อลู่หานหรอ... งั้นเรียกว่าพี่ฮานฮานได้มั้ยครับ จะได้เป็นฮุนฮุนกับฮานฮาน >___<” เด็กน้อยเซฮุนบีบมือพี่ชายคนใหม่ก่อนจะยิ้มฟันหลอ แต่เหมือนคนตัวสูงกว่าจะไม่ค่อยชอบใจนัก

                “ฮานฮานกับฮุนฮุนดิ” 

                “ห้ะ... เปลี่ยนตำแหน่งแล้วมันต่างกันตรงไหน” เซฮุนน้อยผู้ไม่เข้าใจโพสิชั่นหน้าหลังเกาหัวงงๆ ปากเล็กงองุ้มก่อนจะเอานิ้วไปจิ้มไว้ที่ปากเหมือนใช้ความคิด

                “เอาเถอะ อย่ามากวนพี่มาก พี่ไม่ชอบ” ลู่หานสะบัดมือเล็กนั้นทิ้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถโรงเรียน ทิ้งให้เซฮุนน้อยยืนงง... ร่างเล็กหันไปด้านหลังก็เจอป้าเอยองยืนยิ้มแถมชูสองนิ้วให้อีก


                สู้ๆ นะฮุนฮุน ^^v’


                ครับป้าเอยอง...

                ผมจะเป็นเพื่อนกับพี่ฮานฮานให้ได้เลย >__<!!



**********



                “จ๊ะเอ๋~” ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปในห้องเรียนอนุบาลสอง ซ่อนโด้กับไอ่บอสจงอินไว้ด้านหลัง

                “พี่แบคฮยอนนนนนนนนนนนนนน >O<!!!” เด็กๆ ร้องลั่นเมื่อเห็นหน้าผม แต่ผมก็เอามือห้ามไว้

                “หยุดๆๆๆ วันนี้พี่พาพี่คยองซูกับพี่จงอินมาด้วย” ผมลากไอ่สองคนนั้นออกมาจากหลังประตู แต่แทนที่เด็กๆ จะกรีดร้องดีใจ กลับกลายเป็น...



                “พี่เค้าเป็นแฟนกันรึเปล่าครับ *__*

            “พี่คยองซูกับพี่จงอินเหมาะสมกันจะตาย *__*

            “เราเห็นมาตั้งแต่วันที่ไปค่ายแล้ว ทั้งสองคนเดินด้วยกันตลอดเวลาเลยอ่า *__*



                หนู... หนูอย่าพึ่งมาอะไรกับพวกมันตอนนี้ได้มั้ย ความสัมพันธ์พวกมันคลุมเครืออยู่นะ -_-^


                “คือ... ไม่ได้เป็นแฟนกันจ้ะ” โด้ตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจูงมือเด็กบางส่วนให้เดินไปนั่งที่อื่น ผมแอบเห็นหน้าจ๋อยๆ ของจงอินแล้วก็อยากจะสมน้ำหน้าซักพันครั้ง แต่ทำไม่ได้ครับ...


                เพราะวันนี้มันบอกให้พวกเราหยุดทำงานได้หนึ่งวัน ~0~

                ความจริงมันจะให้โด้หยุดคนเดียว เพราะเห็นว่าเมื่อวานทำบัญชีมาเหนื่อย (แหม แล้วไอ้แดไม่เหนื่อยเลย?) แต่โด้ผู้แสนดีก็บอกให้ผมกับจงแดหยุดด้วย เจ๋งสุด 55555555555


                “พี่จงอินไร้น้ำยา จีบพี่คยองซูไม่ติดซ้ากที” แทคยอนตัวปากหมาเข้ามาแซว

                “เดี๋ยวดิไอสัส มึงมาเป็นกูแล้วมึงจะรู้สึกไอแทคยอน” นังจงอินพูดจาหยาบคายใส่เด็กอนุบาลสองได้แง๊ะ!! ผมตั้งใจจะหันไปด่า แต่เห็นแทคยอนดูเฉยชาและพูดต่อเหมือนผู้ใหญ่คนนึง

                “ก็พี่ทำเรื่องแย่ๆ แบบนั้นไว้ไง ถ้าพี่ไม่ทำป่านนี้ก็แต่งงานมีลูกไปนานแล่ว” ไอหนูแทคยอนออกความเห็น


                เดี๋ยวๆ เท่าที่ฟังคอนเวอร์เซชั่นแล้วแบบ...

                นี่มึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเด็กอนุบาลสองหรอ 555555555555555555555555555555555


                “โหจงอิน มึงกากถึงขั้นต้องปรึกษาเด็กอนุบาลเลยอ่อวะ =___=” ผมตบบ่าจงอิน ครั้งนี้สงสารจริงๆ อ่ะ 5555555555 แบบ... คงจะอยากได้เพื่อนกูมากจริงๆ นี่แม่งไปปรึกษาผีบ้านผีเรือนอีกปะเนี่ย 

                “ก็พี่แบคฮยอนไม่ช่วยผมอ่ะ” นังกุมารทองจงอินปากเบะเหมือนเด็กๆ นี่อย่ามาทำให้กูใจอ่อนนะ กูใจอ่อนง่ายนะจะบอกให้ -^-

                “หุบปากไปเลย แทคยอนอย่าไปเล่นกับพี่เค้ามากเลยครับ เดี๋ยวหนูกลายเป็นเด็กไม่ดีเหมือนพี่เค้านะ” ผมแอบเบลมไอ่จงอินเบาๆ

                “ผมก็ไม่ได้อยากเล่นกับพี่เค้าเท่าไหร่หรอก พี่เค้ามาเล่นกับผมเอง” เออ เอาเข้าไป ชีวิตคิมจงอินมีเหี้ยไรดีบ้าง แฟนเก่าก็ไม่เอา เพื่อนแฟนเก่าก็ไม่ช่วย แถมยังโดนเด็กอนุบาลสองเมินอีก

                “จงอิน นี่กูพูดจากใจเลยนะ...”

                “...”

                “ถ้ากูเป็นมึงกูจะเลิกคบคนพวกนี้ให้หมดอ่ะ มันเหี้ยต่อชีวิตมึงมากนะ 5555555555555555”

                “พี่นั่นแหละคนแรก T^T” ดูเหมือนจงอินก็รับรู้ได้ถึงความจริงข้อนี้ มันเดินไปนั่งอยู่มุมห้องและหาตุ๊กตาเล่นกับเด็กผู้หญิง เออ บ้าไปละ กูขอโทษละกัน

               
                ความจริงจงอินมันแค่บังเอิญพลาดวันนั้นวันเดียวจริงๆ นะ 5555555555555

                แอบมารู้ทีหลังว่า ผู้หญิงคนนั้นคือคนแรกที่มันนอกใจด้วย -0-


                โถ... แล้วเสือกไปโง่นอกใจวันเกิดเมียทำแม้ะ
                

                “พี่แบคฮยอนมาจริงหรอคะเนี่ย O_O” เสียงใสๆ ของผู้หญิงวัยเดียวกันดังจากด้านหลัง ผมหันไปหาก็ต้องเจอจินรี สาวน้อยหน้ามนคนกันเองยืนอยู่... “วันนี้โดดงานหรอคะ?”

                “บอสนั่งอยู่นู่นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะก่อนจะชี้ไปที่บอสเอ๋อนั่งเล่นตุ๊กตากระดาษกับเด็กผู้หญิง จินรีหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

                “ผ.อ.ปาร์คมาเรียกให้พี่แบคฮยอนไปหาที่หน้าตึกเรียนน่ะค่ะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่หน้าตึกตามคำสั่ง ก็เจอชุนยืนอยู่กับป้าเอยองและเด็กผู้ชายประถมคนหนึ่ง

                “ม๊าบุ๊คคคคค >___< วันนี้ผมพาพี่ชายคนใหม่มาด้วยแหละๆ” น้องฮุนฮุนที่โดนบังอยู่ชะโงกหน้าออกมาเมื่อเห็นผม

                “ไหน ชื่ออะไรครับ” ผมยืนถามเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักตรงหน้า เขาหน้าบูดบึ้งเหมือนชีวิตไม่มีอะไรดี แหงล่ะ... ถ้ามากับป้าเอยองก็แปลว่าต้องเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไม่ก็พ่อแม่เสียชีวิต

                “ชื่อลู่หานครับ” เด็กน้อยก้มหน้าตอบเหมือนไม่อยากจะคุยกับผมเท่าไหร่นัก

                “น้องเค้าชื่อฮานฮานน่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ่สัสชุนหัวเราะก๊ากออกมา นี่ใจคอมึงจะไม่ดูหน้าเด็กเลยใช่มะ จะต่อยมึงอยู่ละไง

                “อ้าว ฮานฮานเป็นพี่ฮุนฮุนหรอ >__<? เหมาะกันดีเหมือนกันนะ” ยังไงผมก็ต้องช่วยไอ่ชุนไว้ก่อน 55555555 ถ้าจะโดนเด็กต่อยก็โดนแม่งทั้งคู่เนี่ยแหละวะ (เป็นคนดีไง ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเลยนะๆ)

                “ลาล่ะครับ” ลู่หานเดินไปที่ตึกเด็กประถมปลายทันทีโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองพวกเราเลย

                “แกอย่างนี้น่ะค่ะ ปิดกั้นทุกอย่างเลย ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ส่งฮุนฮุนไปก็แล้ว กะว่าจะให้เป็นน้องชายคนใหม่ แกก็ไม่สนใจน่ะค่ะ” ป้าเอยองพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

                “พ่อแม่พึ่งเสียหรอครับป้า” ชุนถามก่อนจะโบ้ยให้ฮุนฮุนเดินเข้าตึกเรียนไป

                “ค่ะ พึ่งเสียเมื่อวานนี้เลย น้องชายคนเดียวของลู่หานก็เสียเหมือนกัน แกคงจะไม่อยากผูกพันกับใครอีกแล้วมั้งคะ” ป้าเอยองพูดเสียงจ๋อยสนิท... กูไม่ชอบเวลาป้าแกจ๋อยเลย กูน้ำตาจะไหล T_T

                “ผมจะพยายามสนับสนุนเค้าแล้วกันครับ” ชุนยิ้มให้ป้าอย่างเห็นใจ พูดก็พูดเถอะ ไม่รู้จะสนับสนุนน้องแกทางไหน ถามคำตอบคำมันแบบนี้น่าจะจับให้โด้เทศน์ซะให้เข็ด...


                ... น่าจะจับให้โด้เทศน์ซะให้เข็ด


                “ป้าครับ วันนี้อย่าพึ่งให้ลู่หานเค้าเข้าเรียนได้มั้ยครับ ผมจะพาเค้าไปเจอเพื่อนผมหน่อย ถ้าให้คุยด้วย รับรอง... ผมเชื่อว่าลู่หานต้องยอมเปิดใจแน่ๆ”



**********



                “เย่! พี่ฮานฮานมาเล่นกับฮุนฮุนแล้ว >O<!! มาเล่นกับฮุนฮุนทุกวันเลยได้มั้ยอ่ะ” ฮุนฮุนวิ่งโร่เข้ามาหาลู่หานที่เดินเข้ามาในห้องเรียนอนุบาลสองพร้อมกับผม

                “คงไม่ได้หรอก ใครมันจะไปโดดเรียนทุกวันเพื่อมาเล่นกับนาย” ว้ายยยยยยยย นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเด็กป.หกกูจะพาไปเล่นซีรี่ย์ละ แหม่ อะไรมันจะเย็นชาขนาด

                “โด้ มึงมานี่ดิ๊” ผมกวักมือเรียกเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังตีสนิทนังหนูเจ้าหญิงซูจอง ซึ่งดูเหมือนว่าจะทำได้ดี เพราะน้องนางติดใจพี่คยองซูไปละ (หมั่นไส้นะ นางเกลียดกู)

                “ไร”

                “ฮานฮานเค้าไม่อยากคุยกับใครเลย เค้าเกลียดโลกใบนี้ เค้าเกลียดโลกร้อน” ผมพูดได้เวอร์มากจนคนถูกพูดถึงค้อนขวับ

                “ก็ไม่ได้ถึงขั้นนั้นไงครับพี่แบคฮยอน ผมแค่ไม่อยากจะผูกพันกับใครอีกแล้ว... ผมกลัวผิดหวัง” นั่นไง สารภาพซักที อย่างที่ป้าเอยองบอกจริงๆ ด้วยแฮะ

                “ฮานฮานก็ดูฮุนฮุนเป็นตัวอย่างแล้วกัน... น้องเค้าเด็กกว่าตั้งเยอะ แต่ทำไมน้องเค้าเข้าหาทุกคน ยิ้มแย้มแจ่มใส แถมยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายอีก” โด้ที่พึ่งจับใจความได้เมื่อกี้พูดสอนทันที อะไรหัวสมองแกจะปราดเปรื่องขนาดนั้นห้ะ -0-

                “ฮุนฮุนเด็กขนาดนี้ ยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก... ผมโตแล้ว ผมรู้... ภาพที่ทุกคน...”

                “...”

                “ทุกคน ฮึก... ภาพที่ทุกคนในรถตายหมด แล้วเหลือผมคนเดียว... เหลือแค่ผมคนเดียวอ่ะ มันเหี้ยขนาดไหน...” เด็กน้อยเริ่มสะอึกสะอื้น น้ำตาที่เหมือนจะกลั้นมานานไหลทะลักออกมาอย่างน่าใจหาย ถึงน้องจะพูดคำหยาบก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะตอนผมป.สองผมก็เริ่มพูดละ 5555555555555

                “โอ๋ๆ พี่ฮานฮานอย่าร้องไห้นะ...” ฮุนฮุนเอื้อมมือเล็กๆ ไปเช็ดน้ำตาพี่ชายคนใหม่ ก่อนจะยิ้มเผล่ “ฮุนฮุนรู้เรื่องทุกอย่างเลย... พ่อฆ่าแม่ แล้วก็ฆ่าตัวตายตาม ฮุนฮุนเห็นทุกอย่างเลย”
                

                ชิบหาย ชีวิตพวกมึงจะดราม่ากันเกินไปแล้วนะะะะะะะะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                วันๆ กูอยู่แต่กับไอ่ห่าชุน เล่นตบแปะ เล่นเกมเศรษฐี ลอกการบ้านมัน จบ!


                “หรอ... ขอโทษนะ” คนตัวสูงปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะกล่าวขอโทษเด็กน้อยตรงหน้า มือเล็กที่ใหญ่กว่ามือฮุนฮุนเอื้อมไปหยิบผมที่ปรกหน้าฮุนฮุนออก รอยยิ้มหล่อเหลาก็ปรากฏบนใบหน้าลู่หานซะที...


                ถ้าฮุนฮุนโตอีกหน่อย คู่นี้ต้องได้กันแน่ๆ =___=


                “โตไปได้กันแน่ๆ” อิโด้กระซิบใส่หูผม แหม่... กูพึ่งคิดเสร็จหมาดๆ มึงก็คิดเหมือนกูหรอวะ 55555

                “อะแฮ่มๆๆๆ” ผมกระแอมขัดอารมณ์สีชมพูของเด็กๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ “ฮานฮาน วันนี้ไปนอนบ้านพี่มั้ย ฮุนฮุนจะไปนอนกับพี่น่ะ”

                “อ้าว หรอครับ...” ลู่หานเหมือนจะงงๆ กับข่าวใหม่ ส่วนฮุนฮุนก็ยิ้มกว้างแล้วชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง

                “ไปป่าวๆ แล้วเดี๋ยวฮานฮานไปนอนกับพี่โด้ เอ้อ พี่คยองซูนั่นแหละ” ผมพูดคะยั้นคะยอ จนลู่หานพยักหน้าหงึกหงัก
 
                “ผมอยากนอนกับพี่คนนี้” ลู่หานชี้ไปที่โด้ก่อนจะยิ้มอ้อนนังพี่คยองซู “พี่เค้าเหมือนแม่ผมเลย เป็นแม่ผมได้มั้ยครับ”

                “หาพ่อให้ลูกได้ยังวะโด้ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะลั่นก่อนจะเหลือบไปเห็นจงอินยังคงนั่งเล่นตุ๊กตากับเด็กผู้หญิง นี่ใครจะเอามันไปเก็บได้มะ เห็นแล้วรู้สึกรกลูกกะตามาก 

                “เอ่อ ฮานฮาน พี่ไม่มีแฟนนะ ฮ่าๆๆ” โด้หัวเราะกลบเกลื่อน

                “อ้าว แล้วพี่คนนั้นไม่ใช่แฟนพี่หรอ” ลู่หานชี้ไปที่อิตุ๊ดดำ เทพเจ้าตุ๊กตากระดาษก่อนจะเกาหัวงงๆ

                “ไม่ใช่จ้ะๆ” 

                “อ้าว ผมคิดว่าพี่แบคฮยอนเป็นแฟนกับครูปาร์ค แล้วพี่ก็เป็นแฟนกับพี่คนนั้นซะอีก” เดี๋ยวๆ พี่ว่าตรรกะน้องผิดแล้วแหละ -_-;

                “ใช่ๆ พี่แบคฮยอนกับครูปาร์คเป็นแฟนกัน แล้วก็เป็นม๊าบุ๊คกับป๊าชุน แล้วฮุนฮุนก็เป็นลูก ชื่อสระอุกันหมดเลยด้วย >__<!” เหยดดดดดดดดดดดดดด นี่เป็นเนื้อคู่กันปะเนี่ยตระกูลเนี้ย

                “โอ้โห จริงหรอครับ... งั้นผมต้องเรียกว่าน้าบุ๊คกับน้าชุนแล้วดิ เพราะพี่คยองซูเป็นแม่ผม อิอิ” ลู่หานเริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง และดูเหมือนโด้ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรด้วย

                “เออ จะเรียกอะไรก็เรียกเหอะ” ผมตอบปัดๆ ไหนๆ ก็โดนเรียกป๊าชุนกับม๊าบุ๊คละ มึงจะเรียกอะไรกูอีกก็ไม่ว่าหรอก

                “งั้นต้องเรียกพี่ว่าม๊าด้วยสิ ฮี่ฮี่”

                “ครับ หม่าม๊า”


                ลู่หาน... 

                น้าว่าหนู... ลืมพ่อแม่เก่าหนูเร็วไปนะลูก... 55555555555555555555555555555



**********



                “พี่โด้... วันนี้ข้าวผัดกิมจิเพิ่มชีสเหมือนเดิมนะ วันนี้ผมจะทำคิมบับให้ด้วย อ้อ... ซุปสาหร่ายด้วย” เสียงจงอินโผล่หัวมาจากในครัว ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ให้ลู่หานเล่น


                ลูกผมโตแล้วครับ ไม่เหมือนคู่ชุนบุ๊คหรอก 

                ต้องสอนลูกเล่นเกมเศรษฐี =___=


                “ไหนม๊าบอกว่าไม่ใช่แฟนกันไง ทำไมพี่เค้าตามติดอย่างกับปลิงเลยอ่ะ -_-^” ฮานฮาน... พูดดีมากลูก 5555555555555

                “เออ ม๊าเบื่อมัน ฮานฮานไล่มันไปเลยลูก ด่ามันเยอะๆ เลย” ผมยุที่ข้างหูลูกชายคนใหม่ 

                “แต่พี่เค้าก็เหมาะกับม๊าดีนะ” ม๊าว่าไม่ใช่อ่ะฮานฮาน TT______TT อย่าพูดอย่างงี้เลย

                “มันยัดเงินฮานฮานมาเท่าไหร่เนี่ย อวยซะอย่างกับเป็นลูกมัน =_=

                “แหะ พี่เค้าเปิดบัญชีให้ผมหนึ่งล้านวอนอ่ะ ผมเลยเชียร์พี่เค้าเต็มที่เลยเนี่ย”


                ไอ่เหี้ยจงอินแม่งยัดเงินลูกกรูวววววววววววววว =[]=!!!!

                นี่พูดเล่นๆ นะ ไม่คิดว่าแม่งจะยัดเงินจริง!!


                “คืนมันไปสิลูก ไปรับมาทำไม T^T” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ

                “ก็รับไปอย่างงั้นเองแหละม๊า เดี๋ยวผมให้ม๊าหมดเลย ถ้าเค้าเป็นคนดีค่อยว่ากันอีกที” เออ มีลูกดีนับว่าประเสริฐ แต่ก็แอบสงสารอิป๋าใจปล้ำเหมือนกันนะ ป่านนี้จะรู้มั้ยว่าเงินล้านวอนมันอยู่ในมือกูแทนละ

                “คิมบับเสร็จแล้วคร้าบบบบ~ ฮานฮานชอบไม่ใช่หรอลูก” เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ เหมือนจะได้ยินคำสรรพนามที่กูสามารถเรียกได้แค่คนเดียวนะ

                “กูเรียกฮานฮานว่าลูกได้คนเดียวนะ” ผมพูดเสียงแข็งก่อนจะมองคิมบับในมือ จงอินมันมาทำมื้อเย็นให้ผมกินทุกวันเลยครับ และผมก็ยอมกินด้วยสิ คิดซะว่าประหยัดเงิน แถมมันก็อร่อยดี

                “ช่ายๆ พี่ยังไม่เป็นป๊าผม ห้ามเรียก” นั่นไง กูบอกแล้วว่ามีลูกดีนับว่าประเสริฐ T^T

                “โถ่ ถ้าคิมบับอร่อยต้องเรียกพี่ว่าป๊าด้วยนะ” 

                “หน้าด้านมาก” ผมเหน็บแนม แต่ก็หยิบคิมบับมากิน... อีชิบหาย อร่อยโว้ย TOT แล้วฮานฮานจะเหลืออะไร...

                “อร่อยมากเลยอ่ะป๊า O_O!!! ทำไมทำอร่อยจัง ผมอยากกินอย่างอื่นแล้ว ไปทำมาให้กินหน่อยๆ” 


                ฮานฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน TTOTT!!

                ใจเด็กเปลี่ยนเร็วยิ่งกว่าลมพายุพัดผ่าน ฮรึกกกกกกกกกกก


                “ได้เลยลูก เดี๋ยวป๊าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้!” ไอ้จงอินก็คึกอีก วิ่งเข้าไปในครัวผัดนู่นผัดนี่ใหญ่ แต่บังเอิญว่าลูกชายผมหันมายิ้มร้ายใส่ก่อนจะบอกว่า


                ...

                “ผมหิวแล้วอ่ะเลยเรียกพี่เค้าว่าป๊า พี่เค้าจะได้ไปทำเร็วๆ ผมไม่ผิดใช่มั้ยหม่าม๊า”
                

                กูว่าจงอินเป็นผู้ชายที่ชีวิตน่าสงสารที่สุดในโลก 5555555555555555555555



**********



                “อร่อยจังป๊า คราวหลังทำให้ผมกินอีกนะ” 


                อาหารก็เสร็จหมดแล้ว...

                แต่ทำไมลูกกูยังเรียกไอ่ห่าจงอินว่าป๊าอีกล่ะ =[]=!!!!


                “ได้เลย เดี๋ยวป๊าจะทำให้กินบ่อยๆ” จงอินยิ้มให้ลูกผมเหมือนเป็นลูกมันด้วย นี่ปรึกษากูก่อนรึยัง

                “ถึงม๊ากับป๊าจะทะเลาะกัน... แต่ก็ยังรักกันอยู่ใช่ม้า”

                “แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จู่ๆ ผมก็สำลักน้ำซุปสาหร่ายของไอ่ดำนี่โดยไม่ทราบสาเหตุ

                “ใช่ครับ ยังรัก... ตลอดเลย...” สัส ไม่ต้องมาอ้อน

                “ป๊าอ้อนม๊าทำไม ม๊าเค้าไม่สนใจหรอก -_-^


                5555555555555555555555555555555555555555555

                บายอ่ะบายจงอิน

 
                “ก็อ้อนไว้บ้างไง เดี๋ยวโตไปก็รู้เองแหละฮานฮาน” จงอินพูดกับลูกผม แต่สายตามองมาที่ผม


                นี่ผมใจอ่อนกับมันมากไปรึเปล่านะ...


                “เฮลโหลววววววววววววววว” เสียงอิแบคดังเข้ามาในห้อง โดยไม่ได้เคาะประตูบอกกล่าวเลยซักนิด “พ่อแม่ลูกทำอะไรกันอยู่ อุ๊ยยยยยย แดกข้าวววววว ระวังท้องเสียนะฮานฮาน”

                “ไม่เสียเหอะ =O=!!” จงอินตะโกนใส่ คือทำไมต้องไปตอบโต้กับคนอย่างแบคมันวะ 5555555555

                “เฮ้ย ระวังท้องเสีย” เสียงไอ้ชานยอลตะโกนเข้ามาอีก กูเบื่อผัวเมียคู่นี้มากจริงๆ

                “ผมบอกว่าไม่เสียไง T0T!!!

                “ป๊า ฮานฮานปวดท้องอึ๊” เสียงฮานฮานพูดอ่อยๆ ก่อนจะเอามือกดท้องตัวเอง

                “ฮะ =[]=!! จริงปะเนี่ย!?




                “ล้อเล่น”


                ผมอาจจะหาคนมาต่อกรกับคิมจงอินเจอแล้วก็ได้ 555555555555555555

 
                “น้าคยองซูครับ” เสียงเล็กของฮุนฮุนพูดขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปก็เจอพ่อแม่ลูกยืนยิ้มแฉ่งอยู่ “ป๊าชุนกับม๊าบุ๊คจะแต่งงานกันอยู่แล้ว เมื่อไหร่พวกน้าจะแต่งกันซักที”

                สะอึกเลย

                “เดี๋ยวนะฮุนฮุน” ชานยอลทักท้วง “ป๊ากับม๊าไม่แต่งงานกันง่ายๆ นะครับ อิม๊ามันยังไม่ชอบป๊าเลย ไปบอกให้มันชอบป๊าก่อนครับ”

                “คงไม่แต่งหรอกครับฮุนฮุน” ผมตอบพลางยิ้มแหยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเพื่อจะล้างจาน แต่จงอินก็ตัดหน้าผมซะก่อน

                “เดี๋ยวผมล้างเอง” รอยยิ้มฝืนๆ ผุดบนใบหน้ามัน... ผมเลี่ยงที่จะมองรอยยิ้มนั้นพลางหันไปหาฮานฮานที่กินข้าวเสร็จแล้ว

                “ไปลูก ไปเล่นคอมกัน”

                “ให้ป๊าล้างจานจะดีหรอครับ ล้างด้วยกันสิ จะได้เสร็จไวๆ” ฮานฮานส่งสายตาอ้อนวอนมาทางผม แต่ผมก็ส่ายหน้าลูกเดียว

                “ไม่ได้ครับ อย่าไปเกะกะเค้า” ผมจับมือเล็กให้เดินออกมาจากห้องครัว สามพ่อแม่ลูกมองหน้าผมกับจงอินสลับกัน ก่อนที่ชานยอลจะไปล้างจานกับจงอินและแบคก็เลือกที่จะมานั่งกับผม

                “มึง นี่มันก็ผ่านมาจะเดือนนึงแล้วนะ... ยังไม่ใจอ่อนกับไอ่ดำนั่นอีกหรอ” แบคพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมยักไหล่เหมือนไม่รู้จะตอบอะไร

                “ใช่ๆ น้าจงอินเป็นคนดีมากเลยครับ น้าเค้าพาฮุนฮุนไปชิ้งฉ่องด้วย” เพราะมันกลัวว่าฮุนฮุนจะฉี่ราดแล้วมันต้องเป็นคนเช็ดน่ะสิ -_-^

                “กูไม่รู้ว่ะ กูใจอ่อนไปหลายรอบแล้วนะ... แต่ภาพวันนั้นมันยังแวบเข้ามาในหัวกู...” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย เพราะแค่พูดถึง... ภาพเหี้ยๆ ในวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวอีก

                “แล้วแต่มึงละกัน จะเอาคิมจงอินหรือคิมจงแดก็เลือกดีๆ ฮ่าๆๆๆ”

                “จงแดเกี่ยวไรวะ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับคำพูดของแบคที่จู่ๆ ก็พูดถึงเพื่อนสนิท... เฮ้อ แบคมันก็โชคดีที่ชานยอลอยู่ข้างๆ มายี่สิบปีแล้ว แต่ผมเนี่ยสิ... 


                ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เราจะอยู่ได้ยาวขนาดไหน           



**********



                “เข้านอนได้แล้วนะฮานฮาน” ผมบอกลูกชายที่อยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นให้นอนได้แล้ว แต่ตอนนี้ฮานฮานกำลังนั่งหลงใหลชั้นหนังสือในห้องนอนของผม หนังสือมันเยอะมากจริงๆ และผมก็อ่านไม่หมดหรอก -_-; เล่มไหนขี้เกียจอ่านก็ยกให้ไอ้แบคมันไปอ่านแล้วมาเล่าให้ผมฟัง

                “ผมอยากอ่านทุกเรื่องเลย O_O!

                “ได้ๆ แต่ฮานฮานต้องนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ม๊าให้ยืมไปอ่านได้” ผมลูบหัวฮานฮานเบาๆ ก่อนจะเดินนำไปที่เตียงนอน แต่ฮานฮานก็มองซ้ายมองขวาพลางพูดเสียงแผ่ว

                “... ป๊าไม่ได้มานอนด้วยหรอ”

                “ป๊าเป๊ออะไรละ -*- พี่เค้าก็นอนอยู่ห้องเค้าสิ” ผมเปิดผ้าห่มให้ฮานฮานสอดตัวเข้ามาด้านใน ก่อนจะหลับตาลง

                “ฮานฮานอยากให้ป๊ามานอนด้วย” เสียงเล็กดังกระทบโสตประสาทผม เฮ้อ อุตส่าห์ไล่จงอินให้กลับไปตั้งแต่สองทุ่ม สุดท้ายจะจบแบบนี้เร้อ TT___TT

                “...”

                “น้าาาา~ ให้ป๊ามานอนด้วย ฮานฮานว่าป๊าคงถือหมอนรออยู่หน้าห้องแน่ๆ เลย...” 

                “อ่ะๆๆๆๆๆ ม๊าให้เวลาสิบวินาที ถ้ายังไม่โผล่หน้าเข้ามาก็อด สิบ! เก้า!...” ผมเริ่มนับถอยหลัง ฮานฮานจึงรีบวิ่งตาลีตาเหลือกออกไปนอกห้อง และภายในไม่กี่วินาทีคิมจงอินก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนอนผม =[]=!!

                “นี่มึงรออยู่หน้าห้องกูนานแล้วสินะ” ผมกัดฟันกรอด ส่งสายตาดุๆ ไปจิกลูกชายตัวดีที่ตอนนี้แทรกเข้ามานอนบนเตียงเรียบร้อย

                “ป๊าเค้านัดฮานฮานไว้ตั้งนานแหน่ะ ฮานฮานพึ่งนึกออก... ไม่เป็นไรใช่มั้ยอ่ะม๊า”

                “เป็น!!” ผมโวยวายก่อนจะพลิกตัวหนี ได้ยินเสียงไอ่บ้าจงอินกับลูกตัวเองหัวเราะคิกคัก นี่ผมไม่รู้ว่าฮานฮานเข้าข้างใครกันแน่ T^T

                “เมื่อไหร่ป๊ากับม๊าจะคืนดีกันซักที คุยกันด้วยเหตุผลสิครับบบบ” ฮานฮานพูดเสียงดังอยู่ข้างหลังผม ลูกไม่รู้อะไรลูกอย่าพูดดีกว่า TOT!!!

                “อีกนาน” ผมตอบ ก่อนจะหลับตาลง

                “ผมจะรอนะ... นานแค่ไหนก็จะรอ” เสียงจงอินพูดเบาๆ ทำเอาผมเคลิ้มไป... แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้หัวใจผมอ่อนไหวเกินไปแล้ว

                “เชิญ” ผมตอบนิ่งๆ ก่อนจะหลับตาอย่างจริงจัง!


                “พี่โด้ ฝันดีนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบามาจากด้านหลังผมอีกครั้ง ผมเบะปากนิดหน่อยก่อนจะพูดตอบห้วนๆ

                “เออ”



                ... ฝันดี


**********



เช้าวันรุ่งขึ้น

                ร่างเล็กคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อมีแสงจากนอกหน้าต่างแยงเข้าตา เริ่มสัมผัสได้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน


                คงไม่ใช่ฮานฮาน... เพราะฮานฮานตัวเล็กกว่าเรา

                เฮ้ย อย่าบอกนะว่า O_O!!


                “...” ร่างเล็กกรีดร้องโวยวายอยู่ในใจ แต่ก็กลั้นใจลืมตาขึ้นมาดูหน้าที่ด้านยิ่งกว่าปูนซีเมนต์นั่นชัดๆ


                เฮ้ย มันหลับอยู่ว่ะ O_O!!! 

                นี่อย่าบอกว่ากูเป็นคนเข้าไปซบมันเองนะฮือออออออ TT________TT


                คยองซูไม่พูดไม่จา พยายามลุกออกจากเตียงให้นุ่มนวลและเบาที่สุด เพราะกลัวว่าคนตัวใหญ่กว่าจะรู้ตัวว่าเขาอยู่ในอ้อมกอดมาตั้งนาน

                จะทำข้าวเช้าเป็นการไถ่โทษแล้วกันฮือ TTOTT





                “ไง สมใจพี่แล้วนะ -_-^ ลืมตาได้ละ ม๊าไปทำข้าวเช้าแล่ว” ลู่หาน เด็กป.หกที่ตัวสูงหน่อยๆ พูดพลางกอดอกหมั่นไส้ ก็ไอ้พี่ตัวดำเนี่ยสิ มาขอร้องให้เขาเรียกมันว่า ป๊านี่เห็นแก่เงินหนึ่งล้านวอนในบัญชีหรอกนะถึงยอมทำตาม

                “แหะ ขอบคุณมากนะฮานฮาน” จงอินลืมตาพลางยิ้มขอบคุณเด็ก เมื่อกี้เขาบอกให้ลู่หานลุกไปจากเตียงก่อนจะช่วยๆ กันดันคยองซูเข้ามาในอ้อมกอดของเขา 


                ลู่หานเองก็ยอมทำ เพราะเขาโตพอที่จะรู้ว่าม๊าคยองซูรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้

                แต่ผู้ชายคนนี้คงจะเคยทำอะไรเหี้ยๆ ไว้ ไม่งั้นม๊าไม่ใจแข็งขนาดนี้หรอก


                “ถ้าอยากให้ผมเป็นพ่อสื่ออีกก็โอนเงินมาที่ 567-8-9658-2 อีกหนึ่งล้านวอนนะครับปะป๊า~” ลู่หานพูดพลางแลบลิ้นสมน้ำหน้าแล้ววิ่งไปหาแม่ตัวเองในครัว
                

                โห ไอ่เด็กนี่มันจำเลขที่บัญชีใหม่มันได้เร็วมาก =[]=!!!


                จงอินหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกห้องนอน ได้กลิ่นไข่ดาวและไส้กรอกลอยมาเตะจมูก... กลิ่นกาแฟด้วย...

                “เย่ๆ! เสร็จแล้วววว” ลู่หานชูมือดีใจเมื่อไข่ดาวมะตูมสองลูกมาอยู่ตรงหน้าเขา โอวัลตินอุ่นๆ ในถ้วยกาแฟก็อยู่ข้างๆ พร้อม


                เกิดเป็นฮานฮานนี่มันดีจริงๆ ~O~

                ป๊ากับม๊าและน้องชายที่ไปอยู่บนสวรรค์ไม่ต้องเป็นห่วงอาลู่แล้วนะ T___T


                “มีให้ผมมั้ยอ่ะ” จงอินใจกล้าหน้าด้านเอ่ยปากถามพ่อครัวตัวเล็ก เขาหันมาค้อนก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

                “ไม่มี ไข่หมด”
                

                ร่างสูงไม่รู้จะทำยังไง จะมองไปทางไหนก็เจอแต่ลู่หานเนี่ยแหละที่น่าจะช่วยได้


                ช่วยพี่หน่อย นะๆๆเขาทำหน้าอ้อนวอนลู่หานที่กำลังกินไข่ดาวอย่างเอร็ดอร่อย แต่ครั้งนี้ลู่หานก็ใจเด็ด...


                ไปโอนเงินให้ผมก่อน


                ฟรั๊คคคคคคคคคคคคคคคคค TTOTT!!

                นี่ถ้าไม่ติดว่าจะมาเป็นลูกในอนาคตนะๆๆๆๆ จะจับให้พี่แบคแดก!!


                เขายืนกัดฟันกดไอโฟนถี่ยิบ โอนเงินเข้าบัญชีด.ช.ลู่หานหนึ่งล้านวอนภายในระยะเวลาอันสั้น ก่อนจะโชว์หลักฐานให้ดู เผื่อลู่หานไม่เชื่ออีก


                “อ่ะป๊า ผมแบ่งไข่ดาวผมให้ป๊ากินก็ด้ะ” เด็กชายลู่หานที่เห็นว่ามีเงินอีกหนึ่งล้านวอนเข้าบัญชีตัวเองแล้วก็รีบยื่นไข่ดาวของตัวเองให้จงอินทันที


                ให้มันได้อย่างนี้สิ!


                “ฮานฮานจะไปให้มันทำไมลูกกกก หนูกินให้อิ่มสิ T__T” คยองซูหันมาแว้ดใส่ลูกตัวเอง ความจริงเขายังมีไข่อีกตั้งหลายฟอง แต่ไม่อยากจะทอดให้มันไง 

                “ก็ป๊าเค้าหิวนี่นา~ สองพ่อลูกหิวแล้วนะหม่าม๊า (._.)” ลู่หานพูดซะจนน่าสงสารจนคนเป็นแม่ (ที่พึ่งเป็นเมื่อวานหมาดๆ) ต้องขุดเอาไข่ที่ซ่อนไว้มาทอดเพิ่ม

                “กูทอดให้มึงเพราะมึงมาเบียดเบียนไข่ดาวลูกกูหรอกนะ” คยองซูกัดฟันพูดพลางกระแทกจานไข่ดาวหกฟองมาไว้ตรงหน้า ร่างสูงยิ้มดีใจก่อนจะจิ้มกินไข่ดาวอย่างมีความสุข


                คยองซูที่เห็นรอยยิ้มเหมือนเด็กๆ ผุดบนใบหน้าของจงอินก็อยากยิ้มตามใจจะขาด เพราะรอยยิ้มนั้นแหละที่มัดใจเขาไว้ได้...

                ไม่ๆๆๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆ

                คยองซูเมินหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนจะเดินหนีไปอาบน้ำ ทิ้งพี่จงอินกับน้องลู่หานไว้ด้วยกัน
                

                “เอางี้แล้วกันนะพี่จงอิน” เมื่อเห็นว่าม๊าไม่อยู่ ลู่หานก็โพล่งขึ้นมา “ถ้าพี่อยากให้ผมช่วย หนึ่งล้านวอนต่อวัน”

                “ลูกใครวะ เขี้ยวชิบ -_-^

                “แต่ถ้าพี่เป็นคนดี... แล้วถ้าม๊าผมยอมพูดดีๆ กับพี่ซักที ผมก็จะลดให้เหลือห้าแสนวอนต่อวัน”

                “...”

                “แต่ถ้าพี่ได้เลื่อนสถานะเป็นป๊าเมื่อไหร่... พี่ก็ไม่ต้องให้เงินผมซักวอน”

                .               
                .

                “โอเค!





อีกด้านหนึ่ง...

                “ฮุนฮุนจะกินอะไรดี ม๊ากินช็อกโกแลคปั่นเพิ่มวิปครีม เอาเหมือนม๊ามั้ย?”

                “เอาเหมือนม๊าบุ๊คครับ”

                “งั้น... ขอเอสเพรสโซ่เย็นเพิ่มชอทแก้วนึงครับ แล้วก็ช็อกโกแลตปั่นเพิ่มวิปครีมสองแก้วด้วย” 

                “เฮ้ย จำได้แล้วหรอว่ากูชอบกินอะไรอ่ะ”

                “ก็กูบอกมึงไปแล้วไงว่ากูจะดูแลมึงบ้าง อย่าพูดมากได้แม้ะ เขินนะไอสัส”

                .
                .

                “แหะ... เขินเหมือนกันแหละ...”
                               

               

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น