6
B, this kid’s name is HANHAN.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ฮุนฮุนเอาของไปครบรึยังจ๊ะ
อย่ารบกวนครูปาร์คกับพี่แบคฮยอนนะลูก”
ป้าเอยองเตือนเด็กน้อยก่อนจะเช็คของในกระเป๋าเสื้อผ้าเซฮุนให้เรียบร้อย
วันนี้เซฮุนจะไปนอนค้างบ้านครูปาร์คกับพี่แบคฮยอนแหละ
เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอพี่แบคฮยอนเลย (วันๆ เอาแต่แรดไง ลืมเด็กหมดละ)
และเขาก็พึ่งโทรศัพท์ไปบอกครูปาร์คเมื่อเช้าว่าอยากไปนอนด้วย
“เรียบร้อยแล้วครับ!
ผมจะไม่รบกวนป๊าชุนกับม๊าบุ๊คแน่นอน” เซฮุนยิ้มกว้างก่อนที่ป้าเอยองจะยิ้มตอบ
ร่างท้วมพาเด็กน้อยเดินออกจากตึกสถานกำพร้าพลางชี้ไปที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนม้านั่ง
“ฮุนฮุน... เดี๋ยวพาพี่คนนี้ไปโรงเรียนครูปาร์คด้วยนะลูก”
ป้าเอยองพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
“พี่เค้าชื่ออะไรอ่ะครับ”
“พี่เค้าชื่อลู่หานจ้ะ
เป็นคนจีนแต่พูดเกาหลีคล่องมาเลยนะ ^^ พี่เค้าขึ้นป.หกแล้วด้วย พอดีพ่อกับแม่พี่เค้าประสบอุบัติเหตุน่ะลูก...”
“พ่อแม่พี่เค้าเสียเหมือนฮุนฮุนใช่มั้ยครับ”
“จ้ะ”
ป้าเอยองยิ้มรับเมื่อเด็กน้อยอนุบาลสองมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่และเข้าใจอะไรง่ายๆ
หล่อนจับให้เด็กทั้งสองคนจับมือกัน ก่อนจะปลีกตัวออกมาสังเกตการณ์เงียบๆ
“พี่ชื่อลู่หานหรอ...
งั้นเรียกว่าพี่ฮานฮานได้มั้ยครับ จะได้เป็นฮุนฮุนกับฮานฮาน >___<” เด็กน้อยเซฮุนบีบมือพี่ชายคนใหม่ก่อนจะยิ้มฟันหลอ
แต่เหมือนคนตัวสูงกว่าจะไม่ค่อยชอบใจนัก
“ฮานฮานกับฮุนฮุนดิ”
“ห้ะ...
เปลี่ยนตำแหน่งแล้วมันต่างกันตรงไหน” เซฮุนน้อยผู้ไม่เข้าใจโพสิชั่นหน้าหลังเกาหัวงงๆ
ปากเล็กงองุ้มก่อนจะเอานิ้วไปจิ้มไว้ที่ปากเหมือนใช้ความคิด
“เอาเถอะ อย่ามากวนพี่มาก
พี่ไม่ชอบ” ลู่หานสะบัดมือเล็กนั้นทิ้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถโรงเรียน ทิ้งให้เซฮุนน้อยยืนงง...
ร่างเล็กหันไปด้านหลังก็เจอป้าเอยองยืนยิ้มแถมชูสองนิ้วให้อีก
‘สู้ๆ นะฮุนฮุน ^^v’
ครับป้าเอยอง...
ผมจะเป็นเพื่อนกับพี่ฮานฮานให้ได้เลย
>__<!!
**********
“จ๊ะเอ๋~” ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปในห้องเรียนอนุบาลสอง ซ่อนโด้กับไอ่บอสจงอินไว้ด้านหลัง
“พี่แบคฮยอนนนนนนนนนนนนนน >O<!!!” เด็กๆ ร้องลั่นเมื่อเห็นหน้าผม แต่ผมก็เอามือห้ามไว้
“หยุดๆๆๆ
วันนี้พี่พาพี่คยองซูกับพี่จงอินมาด้วย” ผมลากไอ่สองคนนั้นออกมาจากหลังประตู
แต่แทนที่เด็กๆ จะกรีดร้องดีใจ กลับกลายเป็น...
“พี่เค้าเป็นแฟนกันรึเปล่าครับ
*__*”
“พี่คยองซูกับพี่จงอินเหมาะสมกันจะตาย
*__*”
“เราเห็นมาตั้งแต่วันที่ไปค่ายแล้ว
ทั้งสองคนเดินด้วยกันตลอดเวลาเลยอ่า *__*”
หนู...
หนูอย่าพึ่งมาอะไรกับพวกมันตอนนี้ได้มั้ย ความสัมพันธ์พวกมันคลุมเครืออยู่นะ -_-^
“คือ... ไม่ได้เป็นแฟนกันจ้ะ”
โด้ตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจูงมือเด็กบางส่วนให้เดินไปนั่งที่อื่น
ผมแอบเห็นหน้าจ๋อยๆ ของจงอินแล้วก็อยากจะสมน้ำหน้าซักพันครั้ง แต่ทำไม่ได้ครับ...
เพราะวันนี้มันบอกให้พวกเราหยุดทำงานได้หนึ่งวัน
~0~
ความจริงมันจะให้โด้หยุดคนเดียว
เพราะเห็นว่าเมื่อวานทำบัญชีมาเหนื่อย (แหม แล้วไอ้แดไม่เหนื่อยเลย?)
แต่โด้ผู้แสนดีก็บอกให้ผมกับจงแดหยุดด้วย เจ๋งสุด 55555555555
“พี่จงอินไร้น้ำยา
จีบพี่คยองซูไม่ติดซ้ากที” แทคยอนตัวปากหมาเข้ามาแซว
“เดี๋ยวดิไอสัส
มึงมาเป็นกูแล้วมึงจะรู้สึกไอแทคยอน” นังจงอินพูดจาหยาบคายใส่เด็กอนุบาลสองได้แง๊ะ!!
ผมตั้งใจจะหันไปด่า
แต่เห็นแทคยอนดูเฉยชาและพูดต่อเหมือนผู้ใหญ่คนนึง
“ก็พี่ทำเรื่องแย่ๆ
แบบนั้นไว้ไง ถ้าพี่ไม่ทำป่านนี้ก็แต่งงานมีลูกไปนานแล่ว” ไอหนูแทคยอนออกความเห็น
เดี๋ยวๆ
เท่าที่ฟังคอนเวอร์เซชั่นแล้วแบบ...
นี่มึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเด็กอนุบาลสองหรอ
555555555555555555555555555555555
“โหจงอิน
มึงกากถึงขั้นต้องปรึกษาเด็กอนุบาลเลยอ่อวะ =___=” ผมตบบ่าจงอิน ครั้งนี้สงสารจริงๆ อ่ะ 5555555555 แบบ...
คงจะอยากได้เพื่อนกูมากจริงๆ นี่แม่งไปปรึกษาผีบ้านผีเรือนอีกปะเนี่ย
“ก็พี่แบคฮยอนไม่ช่วยผมอ่ะ”
นังกุมารทองจงอินปากเบะเหมือนเด็กๆ นี่อย่ามาทำให้กูใจอ่อนนะ
กูใจอ่อนง่ายนะจะบอกให้ -^-
“หุบปากไปเลย
แทคยอนอย่าไปเล่นกับพี่เค้ามากเลยครับ เดี๋ยวหนูกลายเป็นเด็กไม่ดีเหมือนพี่เค้านะ”
ผมแอบเบลมไอ่จงอินเบาๆ
“ผมก็ไม่ได้อยากเล่นกับพี่เค้าเท่าไหร่หรอก
พี่เค้ามาเล่นกับผมเอง” เออ เอาเข้าไป ชีวิตคิมจงอินมีเหี้ยไรดีบ้าง
แฟนเก่าก็ไม่เอา เพื่อนแฟนเก่าก็ไม่ช่วย แถมยังโดนเด็กอนุบาลสองเมินอีก
“จงอิน นี่กูพูดจากใจเลยนะ...”
“...”
“ถ้ากูเป็นมึงกูจะเลิกคบคนพวกนี้ให้หมดอ่ะ
มันเหี้ยต่อชีวิตมึงมากนะ 5555555555555555”
“พี่นั่นแหละคนแรก T^T” ดูเหมือนจงอินก็รับรู้ได้ถึงความจริงข้อนี้
มันเดินไปนั่งอยู่มุมห้องและหาตุ๊กตาเล่นกับเด็กผู้หญิง เออ บ้าไปละ กูขอโทษละกัน
ความจริงจงอินมันแค่บังเอิญพลาดวันนั้นวันเดียวจริงๆ
นะ 5555555555555
แอบมารู้ทีหลังว่า ผู้หญิงคนนั้นคือคนแรกที่มันนอกใจด้วย
-0-
โถ...
แล้วเสือกไปโง่นอกใจวันเกิดเมียทำแม้ะ
“พี่แบคฮยอนมาจริงหรอคะเนี่ย
O_O” เสียงใสๆ ของผู้หญิงวัยเดียวกันดังจากด้านหลัง
ผมหันไปหาก็ต้องเจอจินรี สาวน้อยหน้ามนคนกันเองยืนอยู่... “วันนี้โดดงานหรอคะ?”
“บอสนั่งอยู่นู่นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะก่อนจะชี้ไปที่บอสเอ๋อนั่งเล่นตุ๊กตากระดาษกับเด็กผู้หญิง
จินรีหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผ.อ.ปาร์คมาเรียกให้พี่แบคฮยอนไปหาที่หน้าตึกเรียนน่ะค่ะ”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่หน้าตึกตามคำสั่ง ก็เจอชุนยืนอยู่กับป้าเอยองและเด็กผู้ชายประถมคนหนึ่ง
“ม๊าบุ๊คคคคค >___<
วันนี้ผมพาพี่ชายคนใหม่มาด้วยแหละๆ”
น้องฮุนฮุนที่โดนบังอยู่ชะโงกหน้าออกมาเมื่อเห็นผม
“ไหน ชื่ออะไรครับ”
ผมยืนถามเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักตรงหน้า เขาหน้าบูดบึ้งเหมือนชีวิตไม่มีอะไรดี
แหงล่ะ... ถ้ามากับป้าเอยองก็แปลว่าต้องเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไม่ก็พ่อแม่เสียชีวิต
“ชื่อลู่หานครับ”
เด็กน้อยก้มหน้าตอบเหมือนไม่อยากจะคุยกับผมเท่าไหร่นัก
“น้องเค้าชื่อฮานฮานน่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ่สัสชุนหัวเราะก๊ากออกมา นี่ใจคอมึงจะไม่ดูหน้าเด็กเลยใช่มะ
จะต่อยมึงอยู่ละไง
“อ้าว ฮานฮานเป็นพี่ฮุนฮุนหรอ >__<? เหมาะกันดีเหมือนกันนะ” ยังไงผมก็ต้องช่วยไอ่ชุนไว้ก่อน 55555555 ถ้าจะโดนเด็กต่อยก็โดนแม่งทั้งคู่เนี่ยแหละวะ
(เป็นคนดีไง ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเลยนะๆ)
“ลาล่ะครับ” ลู่หานเดินไปที่ตึกเด็กประถมปลายทันทีโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองพวกเราเลย
“แกอย่างนี้น่ะค่ะ
ปิดกั้นทุกอย่างเลย ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ส่งฮุนฮุนไปก็แล้ว
กะว่าจะให้เป็นน้องชายคนใหม่ แกก็ไม่สนใจน่ะค่ะ” ป้าเอยองพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
“พ่อแม่พึ่งเสียหรอครับป้า”
ชุนถามก่อนจะโบ้ยให้ฮุนฮุนเดินเข้าตึกเรียนไป
“ค่ะ พึ่งเสียเมื่อวานนี้เลย
น้องชายคนเดียวของลู่หานก็เสียเหมือนกัน แกคงจะไม่อยากผูกพันกับใครอีกแล้วมั้งคะ”
ป้าเอยองพูดเสียงจ๋อยสนิท... กูไม่ชอบเวลาป้าแกจ๋อยเลย กูน้ำตาจะไหล T_T
“ผมจะพยายามสนับสนุนเค้าแล้วกันครับ”
ชุนยิ้มให้ป้าอย่างเห็นใจ พูดก็พูดเถอะ ไม่รู้จะสนับสนุนน้องแกทางไหน
ถามคำตอบคำมันแบบนี้น่าจะจับให้โด้เทศน์ซะให้เข็ด...
... น่าจะจับให้โด้เทศน์ซะให้เข็ด
“ป้าครับ
วันนี้อย่าพึ่งให้ลู่หานเค้าเข้าเรียนได้มั้ยครับ ผมจะพาเค้าไปเจอเพื่อนผมหน่อย
ถ้าให้คุยด้วย รับรอง... ผมเชื่อว่าลู่หานต้องยอมเปิดใจแน่ๆ”
**********
“เย่!
พี่ฮานฮานมาเล่นกับฮุนฮุนแล้ว >O<!! มาเล่นกับฮุนฮุนทุกวันเลยได้มั้ยอ่ะ”
ฮุนฮุนวิ่งโร่เข้ามาหาลู่หานที่เดินเข้ามาในห้องเรียนอนุบาลสองพร้อมกับผม
“คงไม่ได้หรอก
ใครมันจะไปโดดเรียนทุกวันเพื่อมาเล่นกับนาย” ว้ายยยยยยยย นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเด็กป.หกกูจะพาไปเล่นซีรี่ย์ละ
แหม่ อะไรมันจะเย็นชาขนาด
“โด้ มึงมานี่ดิ๊”
ผมกวักมือเรียกเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังตีสนิทนังหนูเจ้าหญิงซูจอง
ซึ่งดูเหมือนว่าจะทำได้ดี เพราะน้องนางติดใจพี่คยองซูไปละ (หมั่นไส้นะ นางเกลียดกู)
“ไร”
“ฮานฮานเค้าไม่อยากคุยกับใครเลย
เค้าเกลียดโลกใบนี้ เค้าเกลียดโลกร้อน” ผมพูดได้เวอร์มากจนคนถูกพูดถึงค้อนขวับ
“ก็ไม่ได้ถึงขั้นนั้นไงครับพี่แบคฮยอน
ผมแค่ไม่อยากจะผูกพันกับใครอีกแล้ว... ผมกลัวผิดหวัง” นั่นไง สารภาพซักที
อย่างที่ป้าเอยองบอกจริงๆ ด้วยแฮะ
“ฮานฮานก็ดูฮุนฮุนเป็นตัวอย่างแล้วกัน...
น้องเค้าเด็กกว่าตั้งเยอะ แต่ทำไมน้องเค้าเข้าหาทุกคน ยิ้มแย้มแจ่มใส
แถมยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายอีก” โด้ที่พึ่งจับใจความได้เมื่อกี้พูดสอนทันที
อะไรหัวสมองแกจะปราดเปรื่องขนาดนั้นห้ะ -0-
“ฮุนฮุนเด็กขนาดนี้ ยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก...
ผมโตแล้ว ผมรู้... ภาพที่ทุกคน...”
“...”
“ทุกคน ฮึก... ภาพที่ทุกคนในรถตายหมด
แล้วเหลือผมคนเดียว... เหลือแค่ผมคนเดียวอ่ะ มันเหี้ยขนาดไหน...”
เด็กน้อยเริ่มสะอึกสะอื้น น้ำตาที่เหมือนจะกลั้นมานานไหลทะลักออกมาอย่างน่าใจหาย ถึงน้องจะพูดคำหยาบก็ไม่เป็นไรหรอก
เพราะตอนผมป.สองผมก็เริ่มพูดละ 5555555555555
“โอ๋ๆ พี่ฮานฮานอย่าร้องไห้นะ...”
ฮุนฮุนเอื้อมมือเล็กๆ ไปเช็ดน้ำตาพี่ชายคนใหม่ ก่อนจะยิ้มเผล่
“ฮุนฮุนรู้เรื่องทุกอย่างเลย... พ่อฆ่าแม่ แล้วก็ฆ่าตัวตายตาม
ฮุนฮุนเห็นทุกอย่างเลย”
ชิบหาย ชีวิตพวกมึงจะดราม่ากันเกินไปแล้วนะะะะะะะะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
วันๆ
กูอยู่แต่กับไอ่ห่าชุน เล่นตบแปะ เล่นเกมเศรษฐี ลอกการบ้านมัน จบ!
“หรอ... ขอโทษนะ”
คนตัวสูงปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะกล่าวขอโทษเด็กน้อยตรงหน้า
มือเล็กที่ใหญ่กว่ามือฮุนฮุนเอื้อมไปหยิบผมที่ปรกหน้าฮุนฮุนออก รอยยิ้มหล่อเหลาก็ปรากฏบนใบหน้าลู่หานซะที...
ถ้าฮุนฮุนโตอีกหน่อย
คู่นี้ต้องได้กันแน่ๆ =___=
“โตไปได้กันแน่ๆ”
อิโด้กระซิบใส่หูผม แหม่... กูพึ่งคิดเสร็จหมาดๆ มึงก็คิดเหมือนกูหรอวะ 55555
“อะแฮ่มๆๆๆ”
ผมกระแอมขัดอารมณ์สีชมพูของเด็กๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ “ฮานฮาน วันนี้ไปนอนบ้านพี่มั้ย
ฮุนฮุนจะไปนอนกับพี่น่ะ”
“อ้าว หรอครับ...”
ลู่หานเหมือนจะงงๆ กับข่าวใหม่
ส่วนฮุนฮุนก็ยิ้มกว้างแล้วชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง
“ไปป่าวๆ
แล้วเดี๋ยวฮานฮานไปนอนกับพี่โด้ เอ้อ พี่คยองซูนั่นแหละ” ผมพูดคะยั้นคะยอ
จนลู่หานพยักหน้าหงึกหงัก
“ผมอยากนอนกับพี่คนนี้”
ลู่หานชี้ไปที่โด้ก่อนจะยิ้มอ้อนนังพี่คยองซู “พี่เค้าเหมือนแม่ผมเลย
เป็นแม่ผมได้มั้ยครับ”
“หาพ่อให้ลูกได้ยังวะโด้
ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะลั่นก่อนจะเหลือบไปเห็นจงอินยังคงนั่งเล่นตุ๊กตากับเด็กผู้หญิง
นี่ใครจะเอามันไปเก็บได้มะ เห็นแล้วรู้สึกรกลูกกะตามาก
“เอ่อ ฮานฮาน พี่ไม่มีแฟนนะ
ฮ่าๆๆ” โด้หัวเราะกลบเกลื่อน
“อ้าว
แล้วพี่คนนั้นไม่ใช่แฟนพี่หรอ” ลู่หานชี้ไปที่อิตุ๊ดดำ เทพเจ้าตุ๊กตากระดาษก่อนจะเกาหัวงงๆ
“ไม่ใช่จ้ะๆ”
“อ้าว
ผมคิดว่าพี่แบคฮยอนเป็นแฟนกับครูปาร์ค แล้วพี่ก็เป็นแฟนกับพี่คนนั้นซะอีก” เดี๋ยวๆ
พี่ว่าตรรกะน้องผิดแล้วแหละ -_-;
“ใช่ๆ
พี่แบคฮยอนกับครูปาร์คเป็นแฟนกัน แล้วก็เป็นม๊าบุ๊คกับป๊าชุน แล้วฮุนฮุนก็เป็นลูก
ชื่อสระอุกันหมดเลยด้วย >__<!” เหยดดดดดดดดดดดดดด นี่เป็นเนื้อคู่กันปะเนี่ยตระกูลเนี้ย
“โอ้โห จริงหรอครับ...
งั้นผมต้องเรียกว่าน้าบุ๊คกับน้าชุนแล้วดิ เพราะพี่คยองซูเป็นแม่ผม อิอิ”
ลู่หานเริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง และดูเหมือนโด้ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรด้วย
“เออ จะเรียกอะไรก็เรียกเหอะ”
ผมตอบปัดๆ ไหนๆ ก็โดนเรียกป๊าชุนกับม๊าบุ๊คละ มึงจะเรียกอะไรกูอีกก็ไม่ว่าหรอก
“งั้นต้องเรียกพี่ว่าม๊าด้วยสิ
ฮี่ฮี่”
“ครับ หม่าม๊า”
ลู่หาน...
น้าว่าหนู...
ลืมพ่อแม่เก่าหนูเร็วไปนะลูก... 55555555555555555555555555555
**********
“พี่โด้... วันนี้ข้าวผัดกิมจิเพิ่มชีสเหมือนเดิมนะ
วันนี้ผมจะทำคิมบับให้ด้วย อ้อ... ซุปสาหร่ายด้วย” เสียงจงอินโผล่หัวมาจากในครัว
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ให้ลู่หานเล่น
ลูกผมโตแล้วครับ
ไม่เหมือนคู่ชุนบุ๊คหรอก
ต้องสอนลูกเล่นเกมเศรษฐี =___=
“ไหนม๊าบอกว่าไม่ใช่แฟนกันไง
ทำไมพี่เค้าตามติดอย่างกับปลิงเลยอ่ะ -_-^” ฮานฮาน... พูดดีมากลูก 5555555555555
“เออ ม๊าเบื่อมัน
ฮานฮานไล่มันไปเลยลูก ด่ามันเยอะๆ เลย” ผมยุที่ข้างหูลูกชายคนใหม่
“แต่พี่เค้าก็เหมาะกับม๊าดีนะ”
ม๊าว่าไม่ใช่อ่ะฮานฮาน TT______TT อย่าพูดอย่างงี้เลย
“มันยัดเงินฮานฮานมาเท่าไหร่เนี่ย
อวยซะอย่างกับเป็นลูกมัน =_=”
“แหะ
พี่เค้าเปิดบัญชีให้ผมหนึ่งล้านวอนอ่ะ ผมเลยเชียร์พี่เค้าเต็มที่เลยเนี่ย”
ไอ่เหี้ยจงอินแม่งยัดเงินลูกกรูวววววววววววววว
=[]=!!!!
นี่พูดเล่นๆ นะ
ไม่คิดว่าแม่งจะยัดเงินจริง!!
“คืนมันไปสิลูก ไปรับมาทำไม T^T” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ
“ก็รับไปอย่างงั้นเองแหละม๊า
เดี๋ยวผมให้ม๊าหมดเลย ถ้าเค้าเป็นคนดีค่อยว่ากันอีกที” เออ มีลูกดีนับว่าประเสริฐ
แต่ก็แอบสงสารอิป๋าใจปล้ำเหมือนกันนะ
ป่านนี้จะรู้มั้ยว่าเงินล้านวอนมันอยู่ในมือกูแทนละ
“คิมบับเสร็จแล้วคร้าบบบบ~ ฮานฮานชอบไม่ใช่หรอลูก” เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ
เหมือนจะได้ยินคำสรรพนามที่กูสามารถเรียกได้แค่คนเดียวนะ
“กูเรียกฮานฮานว่าลูกได้คนเดียวนะ”
ผมพูดเสียงแข็งก่อนจะมองคิมบับในมือ จงอินมันมาทำมื้อเย็นให้ผมกินทุกวันเลยครับ
และผมก็ยอมกินด้วยสิ คิดซะว่าประหยัดเงิน แถมมันก็อร่อยดี
“ช่ายๆ พี่ยังไม่เป็นป๊าผม
ห้ามเรียก” นั่นไง กูบอกแล้วว่ามีลูกดีนับว่าประเสริฐ T^T
“โถ่
ถ้าคิมบับอร่อยต้องเรียกพี่ว่าป๊าด้วยนะ”
“หน้าด้านมาก” ผมเหน็บแนม
แต่ก็หยิบคิมบับมากิน... อีชิบหาย อร่อยโว้ย TOT แล้วฮานฮานจะเหลืออะไร...
“อร่อยมากเลยอ่ะป๊า
O_O!!!
ทำไมทำอร่อยจัง ผมอยากกินอย่างอื่นแล้ว ไปทำมาให้กินหน่อยๆ”
ฮานฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน TTOTT!!
ใจเด็กเปลี่ยนเร็วยิ่งกว่าลมพายุพัดผ่าน
ฮรึกกกกกกกกกกก
“ได้เลยลูก
เดี๋ยวป๊าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้!” ไอ้จงอินก็คึกอีก
วิ่งเข้าไปในครัวผัดนู่นผัดนี่ใหญ่ แต่บังเอิญว่าลูกชายผมหันมายิ้มร้ายใส่ก่อนจะบอกว่า
...
“ผมหิวแล้วอ่ะเลยเรียกพี่เค้าว่าป๊า
พี่เค้าจะได้ไปทำเร็วๆ ผมไม่ผิดใช่มั้ยหม่าม๊า”
กูว่าจงอินเป็นผู้ชายที่ชีวิตน่าสงสารที่สุดในโลก
5555555555555555555555
**********
“อร่อยจังป๊า
คราวหลังทำให้ผมกินอีกนะ”
อาหารก็เสร็จหมดแล้ว...
แต่ทำไมลูกกูยังเรียกไอ่ห่าจงอินว่าป๊าอีกล่ะ
=[]=!!!!
“ได้เลย
เดี๋ยวป๊าจะทำให้กินบ่อยๆ” จงอินยิ้มให้ลูกผมเหมือนเป็นลูกมันด้วย
นี่ปรึกษากูก่อนรึยัง
“ถึงม๊ากับป๊าจะทะเลาะกัน...
แต่ก็ยังรักกันอยู่ใช่ม้า”
“แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จู่ๆ
ผมก็สำลักน้ำซุปสาหร่ายของไอ่ดำนี่โดยไม่ทราบสาเหตุ
“ใช่ครับ ยังรัก... ตลอดเลย...”
สัส ไม่ต้องมาอ้อน
“ป๊าอ้อนม๊าทำไม
ม๊าเค้าไม่สนใจหรอก -_-^”
5555555555555555555555555555555555555555555
บายอ่ะบายจงอิน
“ก็อ้อนไว้บ้างไง
เดี๋ยวโตไปก็รู้เองแหละฮานฮาน” จงอินพูดกับลูกผม แต่สายตามองมาที่ผม
นี่ผมใจอ่อนกับมันมากไปรึเปล่านะ...
“เฮลโหลววววววววววววววว”
เสียงอิแบคดังเข้ามาในห้อง โดยไม่ได้เคาะประตูบอกกล่าวเลยซักนิด “พ่อแม่ลูกทำอะไรกันอยู่
อุ๊ยยยยยย แดกข้าวววววว ระวังท้องเสียนะฮานฮาน”
“ไม่เสียเหอะ =O=!!” จงอินตะโกนใส่ คือทำไมต้องไปตอบโต้กับคนอย่างแบคมันวะ 5555555555
“เฮ้ย ระวังท้องเสีย” เสียงไอ้ชานยอลตะโกนเข้ามาอีก
กูเบื่อผัวเมียคู่นี้มากจริงๆ
“ผมบอกว่าไม่เสียไง
T0T!!!”
“ป๊า ฮานฮานปวดท้องอึ๊”
เสียงฮานฮานพูดอ่อยๆ ก่อนจะเอามือกดท้องตัวเอง
“ฮะ =[]=!!
จริงปะเนี่ย!?”
“ล้อเล่น”
ผมอาจจะหาคนมาต่อกรกับคิมจงอินเจอแล้วก็ได้
555555555555555555
“น้าคยองซูครับ”
เสียงเล็กของฮุนฮุนพูดขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปก็เจอพ่อแม่ลูกยืนยิ้มแฉ่งอยู่
“ป๊าชุนกับม๊าบุ๊คจะแต่งงานกันอยู่แล้ว เมื่อไหร่พวกน้าจะแต่งกันซักที”
สะอึกเลย
“เดี๋ยวนะฮุนฮุน” ชานยอลทักท้วง
“ป๊ากับม๊าไม่แต่งงานกันง่ายๆ นะครับ อิม๊ามันยังไม่ชอบป๊าเลย
ไปบอกให้มันชอบป๊าก่อนครับ”
“คงไม่แต่งหรอกครับฮุนฮุน”
ผมตอบพลางยิ้มแหยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเพื่อจะล้างจาน แต่จงอินก็ตัดหน้าผมซะก่อน
“เดี๋ยวผมล้างเอง” รอยยิ้มฝืนๆ
ผุดบนใบหน้ามัน...
ผมเลี่ยงที่จะมองรอยยิ้มนั้นพลางหันไปหาฮานฮานที่กินข้าวเสร็จแล้ว
“ไปลูก ไปเล่นคอมกัน”
“ให้ป๊าล้างจานจะดีหรอครับ
ล้างด้วยกันสิ จะได้เสร็จไวๆ” ฮานฮานส่งสายตาอ้อนวอนมาทางผม
แต่ผมก็ส่ายหน้าลูกเดียว
“ไม่ได้ครับ อย่าไปเกะกะเค้า”
ผมจับมือเล็กให้เดินออกมาจากห้องครัว สามพ่อแม่ลูกมองหน้าผมกับจงอินสลับกัน ก่อนที่ชานยอลจะไปล้างจานกับจงอินและแบคก็เลือกที่จะมานั่งกับผม
“มึง
นี่มันก็ผ่านมาจะเดือนนึงแล้วนะ... ยังไม่ใจอ่อนกับไอ่ดำนั่นอีกหรอ”
แบคพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมยักไหล่เหมือนไม่รู้จะตอบอะไร
“ใช่ๆ น้าจงอินเป็นคนดีมากเลยครับ
น้าเค้าพาฮุนฮุนไปชิ้งฉ่องด้วย”
เพราะมันกลัวว่าฮุนฮุนจะฉี่ราดแล้วมันต้องเป็นคนเช็ดน่ะสิ -_-^
“กูไม่รู้ว่ะ
กูใจอ่อนไปหลายรอบแล้วนะ... แต่ภาพวันนั้นมันยังแวบเข้ามาในหัวกู...”
ผมตอบด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย เพราะแค่พูดถึง... ภาพเหี้ยๆ
ในวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวอีก
“แล้วแต่มึงละกัน
จะเอาคิมจงอินหรือคิมจงแดก็เลือกดีๆ ฮ่าๆๆๆ”
“จงแดเกี่ยวไรวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะกับคำพูดของแบคที่จู่ๆ ก็พูดถึงเพื่อนสนิท... เฮ้อ
แบคมันก็โชคดีที่ชานยอลอยู่ข้างๆ มายี่สิบปีแล้ว แต่ผมเนี่ยสิ...
ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เราจะอยู่ได้ยาวขนาดไหน
**********
“เข้านอนได้แล้วนะฮานฮาน”
ผมบอกลูกชายที่อยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นให้นอนได้แล้ว
แต่ตอนนี้ฮานฮานกำลังนั่งหลงใหลชั้นหนังสือในห้องนอนของผม หนังสือมันเยอะมากจริงๆ
และผมก็อ่านไม่หมดหรอก -_-; เล่มไหนขี้เกียจอ่านก็ยกให้ไอ้แบคมันไปอ่านแล้วมาเล่าให้ผมฟัง
“ผมอยากอ่านทุกเรื่องเลย O_O!”
“ได้ๆ แต่ฮานฮานต้องนอนก่อนนะ
พรุ่งนี้ม๊าให้ยืมไปอ่านได้” ผมลูบหัวฮานฮานเบาๆ ก่อนจะเดินนำไปที่เตียงนอน
แต่ฮานฮานก็มองซ้ายมองขวาพลางพูดเสียงแผ่ว
“... ป๊าไม่ได้มานอนด้วยหรอ”
“ป๊าเป๊ออะไรละ -*-
พี่เค้าก็นอนอยู่ห้องเค้าสิ”
ผมเปิดผ้าห่มให้ฮานฮานสอดตัวเข้ามาด้านใน ก่อนจะหลับตาลง
“ฮานฮานอยากให้ป๊ามานอนด้วย”
เสียงเล็กดังกระทบโสตประสาทผม เฮ้อ อุตส่าห์ไล่จงอินให้กลับไปตั้งแต่สองทุ่ม
สุดท้ายจะจบแบบนี้เร้อ TT___TT
“...”
“น้าาาา~ ให้ป๊ามานอนด้วย ฮานฮานว่าป๊าคงถือหมอนรออยู่หน้าห้องแน่ๆ เลย...”
“อ่ะๆๆๆๆๆ ม๊าให้เวลาสิบวินาที
ถ้ายังไม่โผล่หน้าเข้ามาก็อด สิบ! เก้า!...” ผมเริ่มนับถอยหลัง ฮานฮานจึงรีบวิ่งตาลีตาเหลือกออกไปนอกห้อง
และภายในไม่กี่วินาทีคิมจงอินก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนอนผม =[]=!!
“นี่มึงรออยู่หน้าห้องกูนานแล้วสินะ”
ผมกัดฟันกรอด ส่งสายตาดุๆ ไปจิกลูกชายตัวดีที่ตอนนี้แทรกเข้ามานอนบนเตียงเรียบร้อย
“ป๊าเค้านัดฮานฮานไว้ตั้งนานแหน่ะ
ฮานฮานพึ่งนึกออก... ไม่เป็นไรใช่มั้ยอ่ะม๊า”
“เป็น!!” ผมโวยวายก่อนจะพลิกตัวหนี
ได้ยินเสียงไอ่บ้าจงอินกับลูกตัวเองหัวเราะคิกคัก
นี่ผมไม่รู้ว่าฮานฮานเข้าข้างใครกันแน่ T^T
“เมื่อไหร่ป๊ากับม๊าจะคืนดีกันซักที
คุยกันด้วยเหตุผลสิครับบบบ” ฮานฮานพูดเสียงดังอยู่ข้างหลังผม
ลูกไม่รู้อะไรลูกอย่าพูดดีกว่า TOT!!!
“อีกนาน” ผมตอบ
ก่อนจะหลับตาลง
“ผมจะรอนะ... นานแค่ไหนก็จะรอ” เสียงจงอินพูดเบาๆ
ทำเอาผมเคลิ้มไป... แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้หัวใจผมอ่อนไหวเกินไปแล้ว
“เชิญ” ผมตอบนิ่งๆ
ก่อนจะหลับตาอย่างจริงจัง!
“พี่โด้ ฝันดีนะ”
เสียงกระซิบแผ่วเบามาจากด้านหลังผมอีกครั้ง ผมเบะปากนิดหน่อยก่อนจะพูดตอบห้วนๆ
“เออ”
... ฝันดี
**********
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างเล็กคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อมีแสงจากนอกหน้าต่างแยงเข้าตา
เริ่มสัมผัสได้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน
คงไม่ใช่ฮานฮาน...
เพราะฮานฮานตัวเล็กกว่าเรา
เฮ้ย อย่าบอกนะว่า O_O!!
“...”
ร่างเล็กกรีดร้องโวยวายอยู่ในใจ แต่ก็กลั้นใจลืมตาขึ้นมาดูหน้าที่ด้านยิ่งกว่าปูนซีเมนต์นั่นชัดๆ
เฮ้ย มันหลับอยู่ว่ะ O_O!!!
นี่อย่าบอกว่ากูเป็นคนเข้าไปซบมันเองนะฮือออออออ
TT________TT
คยองซูไม่พูดไม่จา
พยายามลุกออกจากเตียงให้นุ่มนวลและเบาที่สุด
เพราะกลัวว่าคนตัวใหญ่กว่าจะรู้ตัวว่าเขาอยู่ในอ้อมกอดมาตั้งนาน
จะทำข้าวเช้าเป็นการไถ่โทษแล้วกันฮือ
TTOTT
“ไง สมใจพี่แล้วนะ
-_-^ ลืมตาได้ละ ม๊าไปทำข้าวเช้าแล่ว” ลู่หาน เด็กป.หกที่ตัวสูงหน่อยๆ
พูดพลางกอดอกหมั่นไส้ ก็ไอ้พี่ตัวดำเนี่ยสิ มาขอร้องให้เขาเรียกมันว่า ‘ป๊า’ นี่เห็นแก่เงินหนึ่งล้านวอนในบัญชีหรอกนะถึงยอมทำตาม
“แหะ ขอบคุณมากนะฮานฮาน”
จงอินลืมตาพลางยิ้มขอบคุณเด็ก เมื่อกี้เขาบอกให้ลู่หานลุกไปจากเตียงก่อนจะช่วยๆ
กันดันคยองซูเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
ลู่หานเองก็ยอมทำ
เพราะเขาโตพอที่จะรู้ว่าม๊าคยองซูรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้
แต่ผู้ชายคนนี้คงจะเคยทำอะไรเหี้ยๆ
ไว้ ไม่งั้นม๊าไม่ใจแข็งขนาดนี้หรอก
“ถ้าอยากให้ผมเป็นพ่อสื่ออีกก็โอนเงินมาที่
567-8-9658-2 อีกหนึ่งล้านวอนนะครับปะป๊า~” ลู่หานพูดพลางแลบลิ้นสมน้ำหน้าแล้ววิ่งไปหาแม่ตัวเองในครัว
โห
ไอ่เด็กนี่มันจำเลขที่บัญชีใหม่มันได้เร็วมาก =[]=!!!
จงอินหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกห้องนอน ได้กลิ่นไข่ดาวและไส้กรอกลอยมาเตะจมูก...
กลิ่นกาแฟด้วย...
“เย่ๆ!
เสร็จแล้วววว”
ลู่หานชูมือดีใจเมื่อไข่ดาวมะตูมสองลูกมาอยู่ตรงหน้าเขา โอวัลตินอุ่นๆ
ในถ้วยกาแฟก็อยู่ข้างๆ พร้อม
เกิดเป็นฮานฮานนี่มันดีจริงๆ ~O~
ป๊ากับม๊าและน้องชายที่ไปอยู่บนสวรรค์ไม่ต้องเป็นห่วงอาลู่แล้วนะ
T___T
“มีให้ผมมั้ยอ่ะ”
จงอินใจกล้าหน้าด้านเอ่ยปากถามพ่อครัวตัวเล็ก
เขาหันมาค้อนก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไม่มี ไข่หมด”
ร่างสูงไม่รู้จะทำยังไง
จะมองไปทางไหนก็เจอแต่ลู่หานเนี่ยแหละที่น่าจะช่วยได้
‘ช่วยพี่หน่อย นะๆๆ’ เขาทำหน้าอ้อนวอนลู่หานที่กำลังกินไข่ดาวอย่างเอร็ดอร่อย
แต่ครั้งนี้ลู่หานก็ใจเด็ด...
‘ไปโอนเงินให้ผมก่อน’
ฟรั๊คคคคคคคคคคคคคคคคค
TTOTT!!
นี่ถ้าไม่ติดว่าจะมาเป็นลูกในอนาคตนะๆๆๆๆ
จะจับให้พี่แบคแดก!!
เขายืนกัดฟันกดไอโฟนถี่ยิบ
โอนเงินเข้าบัญชีด.ช.ลู่หานหนึ่งล้านวอนภายในระยะเวลาอันสั้น
ก่อนจะโชว์หลักฐานให้ดู เผื่อลู่หานไม่เชื่ออีก
“อ่ะป๊า
ผมแบ่งไข่ดาวผมให้ป๊ากินก็ด้ะ” เด็กชายลู่หานที่เห็นว่ามีเงินอีกหนึ่งล้านวอนเข้าบัญชีตัวเองแล้วก็รีบยื่นไข่ดาวของตัวเองให้จงอินทันที
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ฮานฮานจะไปให้มันทำไมลูกกกก
หนูกินให้อิ่มสิ T__T” คยองซูหันมาแว้ดใส่ลูกตัวเอง
ความจริงเขายังมีไข่อีกตั้งหลายฟอง แต่ไม่อยากจะทอดให้มันไง
“ก็ป๊าเค้าหิวนี่นา~ สองพ่อลูกหิวแล้วนะหม่าม๊า (._.)”
ลู่หานพูดซะจนน่าสงสารจนคนเป็นแม่ (ที่พึ่งเป็นเมื่อวานหมาดๆ)
ต้องขุดเอาไข่ที่ซ่อนไว้มาทอดเพิ่ม
“กูทอดให้มึงเพราะมึงมาเบียดเบียนไข่ดาวลูกกูหรอกนะ”
คยองซูกัดฟันพูดพลางกระแทกจานไข่ดาวหกฟองมาไว้ตรงหน้า ร่างสูงยิ้มดีใจก่อนจะจิ้มกินไข่ดาวอย่างมีความสุข
คยองซูที่เห็นรอยยิ้มเหมือนเด็กๆ
ผุดบนใบหน้าของจงอินก็อยากยิ้มตามใจจะขาด เพราะรอยยิ้มนั้นแหละที่มัดใจเขาไว้ได้...
ไม่ๆๆๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆ
คยองซูเมินหน้าหนีไปทางอื่น
ก่อนจะเดินหนีไปอาบน้ำ ทิ้งพี่จงอินกับน้องลู่หานไว้ด้วยกัน
“เอางี้แล้วกันนะพี่จงอิน” เมื่อเห็นว่าม๊าไม่อยู่
ลู่หานก็โพล่งขึ้นมา “ถ้าพี่อยากให้ผมช่วย หนึ่งล้านวอนต่อวัน”
“ลูกใครวะ เขี้ยวชิบ -_-^”
“แต่ถ้าพี่เป็นคนดี...
แล้วถ้าม๊าผมยอมพูดดีๆ กับพี่ซักที ผมก็จะลดให้เหลือห้าแสนวอนต่อวัน”
“...”
“แต่ถ้าพี่ได้เลื่อนสถานะเป็นป๊าเมื่อไหร่...
พี่ก็ไม่ต้องให้เงินผมซักวอน”
.
.
“โอเค!”
อีกด้านหนึ่ง...
“ฮุนฮุนจะกินอะไรดี
ม๊ากินช็อกโกแลคปั่นเพิ่มวิปครีม เอาเหมือนม๊ามั้ย?”
“เอาเหมือนม๊าบุ๊คครับ”
“งั้น... ขอเอสเพรสโซ่เย็นเพิ่มชอทแก้วนึงครับ
แล้วก็ช็อกโกแลตปั่นเพิ่มวิปครีมสองแก้วด้วย”
“เฮ้ย
จำได้แล้วหรอว่ากูชอบกินอะไรอ่ะ”
“ก็กูบอกมึงไปแล้วไงว่ากูจะดูแลมึงบ้าง
อย่าพูดมากได้แม้ะ เขินนะไอสัส”
.
.
“แหะ... เขินเหมือนกันแหละ...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น