วันพฤหัสบดีที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2557

ภษคส : 11 B, it’s weird, huh?



11
B, it’s weird, huh?



                “เอ้าพี่แบค O_O” คนแปลกหน้าที่ท่าทางดุดันเข้ามาในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า ขณะที่เดินมาก็ทำเด็กร้องไห้ไปสามคนเพราะแค่เดินผ่าน และเมื่อเซฮุนกับลู่หานพาเข้ามาในห้องรับแขก เขาก็ต้องเจอคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันนาน

                “เอ้า จื่อทาว O_O!! จื่อทาวววววววววววววววววววว~” แบคฮยอนรีบวิ่งไปหาผู้มาใหม่ทันทีก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกันอย่างคิดถึงและโหยหา รอยยิ้มที่โชว์ขีดใต้ตาปรากฏจนใครบางคนตกใจ...


                เฮ้ยได้ไง ขีดใต้ตาของแฟนกู


                “พี่แบคคคคคคคคคคค โง้ยยยยยย คิดถึ๊งคิดถึงงงงง พี่จุนเป็นไงบ้าง” คนหน้าดุที่มีรอยยิ้มและความคิดเหมือนเด็กๆ ถามขึ้น คนถูกถามหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกระซิบตอบ

                “กำลังคิดถึงจื่อทาวอยู่เลย อิอิ”

                “บอกว่าชื่อจื่อเทาไงงงง ไม่ใช่จื่อทาว -_-^ นี่แน่ะ!” จื่อเทาเอานิ้วชี้เคาะที่ปากเล็กเบาๆ เป็นการตักเตือน 

                “ก็จะเรียกว่าจื่อทาวอ่ะจะทำไม พี่จุ่นน้องจื่อ อิอิ” 

                “พี่จุ่นบ้าอะไรเล่า - / / -... เอ้า! พี่ชานยอล พี่โด้ เฮ้ย อยู่พร้อมหน้าเลยแฮะ...” จื่อเทาที่หันไปสบตาหฤโหดของใครบางคนก็ต้องรีบผละออกจากพี่แบคฮยอนของเขาทันที เพราะภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัว...


                ...



ตึกหลังโรงเรียนเมื่อแปดปีที่แล้ว

                มึงชอบแบคฮยอนหรอร่างสูงพูดก่อนจะกระชากคอเสื้อของคนหน้าดุ ถึงแม้จื่อเทาจะใช้หน้าดุๆ เป็นอาวุธมานาน แต่เมื่อเห็นหน้าเวลา พี่ชุนเป็น ปาร์คชานยอลก็แทบทรุด

            ม... ไม่ได้ชอบครับ

            ให้มันจริงเหอะครับมึง กูเห็นมึงมาเกาะแกะแบคฮยอนนานละ จะจีบมันรึไง’ 

            คือ...

            มึงใช้พี่จุนเป็นพ่อสื่อมาจีบแบคฮยอนใช่มะ แหม... ตีสนิทพี่จุนแล้วเอาพี่จุนเป็นสะพานเชื่อมมึงกับแบคฮยอน โถ่ อย่าคิดว่ากูไม่รู้

            แล้วพี่เกี่ยวไรด้วยครับไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีน แต่อยากรู้จริงๆ ว่าพี่ชานยอลคนนี้เกี่ยวอะไรด้วย ก็เห็นคนทั้งโรงเรียนบอกว่าพี่แบคฮยอนโสดนี่หว่า =w=
 
            เฮอะ! แล้วมึงเกี่ยวอะไรกับพวกกูด้วยวะ

            ผมแค่สงสัยเฉยๆ เห็นคนทั้งโรงเรียนบอกว่าพวกพี่เป็นเพื่อนกัน แต่ทำยังไงก็จีบพี่แบคฮยอนไม่ได้... เพราะพี่ชานยอลแกหวงมาก ก็เลยงงๆ อ่ะครับว่าพวกพี่เป็นอะไรกันแน่จื่อเทาพูดไปตามความจริงที่ได้ยินมา เอาเข้าจริงก็ไม่ได้จะจีบพี่แบคฮยอน จะจีบพี่ชายของพี่แบคฮยอนต่างหาก >_<


                แต่เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนหวงก้างซะเหลือเกิน ก็อยากเล่นสนุกซักหน่อย :)


                เป็นเพื่อนกัน แต่กูหวง

                ชอบเค้าก็บอกไปดิพี่ คือจะพูดดีๆ... คือจะบอกว่าถ้าชอบเค้าก็ควรบอกไปให้มันจบเรื่องจบราว...


                พลั่ก!!

                หมัดหนักๆ จัดเข้าให้ที่แก้มซ้ายของจื่อเทาโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่สิ... ถึงตั้งตัวก็หลบไม่ทันหรอก TT


                แล้วมึงเสือกไรวะขอถาม กูจะบอกมันเมื่อไหร่มันก็เรื่องของกู


                โอ๊ย ไม่หนุกละนะ คิดถึงแม่ อยากกลับบ้าน TT0TT


                คือ... ผมไม่ได้เสือกนะพี่ แต่แบบ T0T พี่... ผมหวังดี...

                มึงห้ามมายุ่งกับครอบครัวของแบคฮยอนอีกและอย่าให้กู, แบคฮยอนและพี่จุนเห็นหน้าเป็นครั้งที่สอง... อย่าหาว่ากูไม่เตือน มึงก็น่าจะรู้นะว่ากูเอาจริงพี่ชานยอลพูดจบก็ชี้หน้าหาเรื่องทีนึงแล้วเดินจากไป ปล่อยให้จื่อเทายืนงงอยู่อย่างนั้น...


                ได้ข่าวมาบ้างแหละว่าพี่ชานยอลแกอิทธิพลกว้างไกล ใครอย่าได้หาเรื่องเชียว

                แต่เก๊าจีบพี่ชายของพี่แบคฮยอนนนนน จีบติดแล้วด้วยโว้ยยยยยย ทำม๊ายยยยยยยย TT0TT


                สุดท้าย เหมือนพี่จุนเองก็แปลกๆ ไป... มองจื่อเทาด้วยสายตาแปลกๆ แถมยังถามคำตอบคำ ไม่กล้าคุยกับเขาอีกเลย จนในที่สุดทั้งสองคนก็ห่างกันและไม่ได้คุยอะไรกันอีก

                พี่ชานยอลแกต้องไปตอแหลอะไรใส่แน่ๆ!! (ปริศนาแปดปี)


                ...


                นั่นแหละ

                อดีตที่ขมขื่นและไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับครอบครัวพี่แบคฮยอนอีก TT__________TT


                “คือผมขับรถชนลู่หานครับ แต่เหมือนน้องเค้าบอกว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ” จื่อเทาเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวนี้เค้าโตขึ้นมากและรู้จักกาลเทศะในการพูด (ตั้งแต่โดนต่อยวันนั้นก็พยายามปรับปรุงตัวเองมาตลอด)

                “ห้ะ เป็นไรรึเปล่าฮานฮาน T_T?” คยองซูรีบถลาเข้าไปหาลูกชาย แต่เด็กน้อยก็ส่ายหัวยิ้มๆ

                “ไม่เป็นอะไรเลยครับหม่าม๊า แค่ล้มถลอกนิดหน่อยเอง”

                “คนนี้ชื่อจงอินนะ แฟนพี่โด้มัน อายุเท่ามึงแหละจื่อทาว” แบคฮยอนแนะนำคนดำๆ ที่ยืนหน้าดำๆ อยู่ข้างลู่หาน ทั้งสองโค้งสวัสดีกันนิดหน่อยก่อนที่จื่อเทาจะหันมาคุยกับแบคฮยอนต่อ

                “เออใช่พี่แบค มีแฟนยัง”


                ... สัมผัสได้ถึงระเบิดปรมาณูที่กำลังจะระเบิดใน

                3

                2


                “มีแล้ว! เห็นหน้าอย่างนี้ก็มีแฟนซักทีนะ นู่นน่ะ... ชุน ~O~
                

                ... ระเบิดปรมาณูดับฟิ้ว

                “โอ้ววววววววว จริงดิ O_O เป็นแฟนกันซักทีนะพวกพี่ TT_TT” จื่อเทาพูดก่อนจะหันไปมองระเบิดปรมาณูเมื่อกี้ด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็น่าจะคุยกับพี่แบคฮยอนได้บ้างแล้วแหละ...

                “เฮ้ย จื่อเทา คุยกับแบคฮยอนทำไมนานๆ มึงมาคุยกับกูนี่มา”

                ... มั้ง

                “ค... ครับ (._.)


                และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกลัวไอพี่บ้านี่นักหนาด้วย T^T



**********



                ชานยอลกึ่งลากกึ่งกระชากพาจื่อเทาออกมาด้านนอกอาคาร และปล่อยให้แบคฮยอนอุ้มฮานฮานเล่นอยู่คนเดียวในห้อง ส่วนคู่ผัวเมียนิ้งหน่องก็พาลูกมันไปโรงพยาบาลจนได้

                “มึงจะจีบแฟนกูหรอ” โง้ย มาอีกแล้ว คำถามหวงๆ แบบนี้เนี่ย

                “พี่ ครั้งนี้พี่ฟังผมดีๆ นะ ผมจะบอกพี่ตั้งแต่แปดปีที่แล้ว แต่พี่ไม่ฟังผมแถมไล่ผมไปไกลๆ เลยไม่มีโอกาสจะบอก” จื่อเทาพยายายามตั้งสติและตั้งหลัก

                “ถ้าคำอธิบายมึงงี่เง่ากูจะต่อยหน้ามึงอีกที” 

                “ครับ รู้แล้วครับ T_T คือ... ตอนนั้นผมจีบพี่จุนอยู่”

                “ห้ะ =[]=!!? จุนมยอนน่ะนะ? ไอสัส พี่เขยกูเป็นคนดีมาก คนอย่างมึงห้ามแตะ” ชานยอลรีบส่ายหน้าเอือมระอา แอบรู้สึกโล่งใจบ้างแหละที่คำอธิบาย... ไม่งี่เง่า


                แต่จื่อเทาไม่เข้าจ๊ายไม่เข้าจาย~

                แล้วพี่ชานยอลเป็นคนดีที่สามารถแตะพี่จุนได้ใช่มั้ยครับฮือ TT____TT


                “พี่... ผมจริงจังนะ ผมจีบพี่จุนติดแล้วด้วย แล้ววันนั้นพี่ก็สั่งห้ามผม ขู่ฆ่าผม...”

                “ก็เหี้ยละ คนอย่างกูไม่ขู่ให้เสียเวลาไง” อะไร มันคืออะไร T_T 

                “นั่นแหละๆๆ แล้วพี่จุนก็เปลี่ยนไป ไม่กล้ามาคุยกับผมอีก พี่ไปพูดอะไรไว้ใช่มะ”

                “ใช่” คนตัวสูงตอบรับง่ายๆ ก่อนจะเฉลยต่อ “กูบอกพี่จุนว่า ที่มึงใต้ตาคล้ำอย่างงั้นเพราะเป็นเอดส์ติดยา นิสัยก็ไม่ดีแถมยังจะมาจีบแบคฮยอนอีก”


                โห พี่ครับ พี่เกินขีดคำว่าเหี้ยมามากเกินไปแล้วครับบบบบบบบบบบบ TT______TT


                “ทำไมพี่ทำกับผมอย่างงี้อ่ะ T___T

                “ก็ตอนนั้นกูนึกว่ามึงจะจีบแบคฮยอนนี่ว่า ขอโทษละกัน แฟร์ๆ” แฟร์เหี้ยไรครับ ไม่แฟร์ไรทั้งนั้นแหละ แล้วทำไมพี่แกขอโทษกูง่ายขนาดนี้ แล้วทำไมกูให้อภัยพี่แกง่ายขนาดนี้ (กลัวตายน่ะ)

                “แล้วตอนนี้ผมคุยกับพี่แบคฮยอนได้รึยัง พี่จุนด้วย!

                “พี่จุนคุยได้ แต่แบคฮยอนยังคุยไม่ได้” 

                “ทำไมอีกอ่ะะะะะะ T[]T!!

                “เพราะแบคฮยอนยังไม่ได้ชอบกู” คนเป็นพี่พูดด้วยแววตาเหม่อลอย ถ้ายังไม่ได้ยินชัดๆ จากปากของคนตัวเล็กก็ไม่กล้าคิดไปเองหรอก

                “โฮ้ย เค้ายอมเป็นแฟนขนาดนี้ก็แปลว่าต้องมีใจให้บ้างแหละ”

                “อืม... แต่ก็ยังไม่รัก ยังมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนใจไปหามึง”

                “ชอบเค้าก็บอกไปดิพี่” จื่อเทาล่ะอยากตบปากตัวเองที่เผลอพูดประโยคนี้อีกละ แปดปีที่แล้วไม่เข็ดรึไง T^T แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็จุดชนวนอารมณ์พี่ชานยอลซะจนโดนต่อย

                “กูไม่อยากบอกมันว่ะ ถ้ากูบอกชอบมัน กูต้องบอกระยะเวลายี่สิบปีของกูแน่ๆ แล้วมันก็จะสงสาร ยอมเป็นแฟนกับกู ยอมแต่งงานกับกู... ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย”


                อ่า... ในที่สุดก็รู้ที่มาของ รักยี่สิบปีที่ปราศจากการบอกชอบซักที -0-


                “มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะพี่” จื่อเทาพยายามเป็นมิตรและยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

                “ขอบใจมึงมาก แต่ตอนนี้ทุกคนในชีวิตกูก็ช่วยมากพอละ เอาใจช่วยกันมาตลอด แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า... มึงไม่ต้องมาเอาใจช่วยหรอก เสียเวลา คงต้องรอให้ตายกันไปข้างถึงจะรู้ความในใจ”
                

                ไม่คิดเลยว่าพี่ชานยอลจะเป็นคนถ่อมตัวในเรื่องความรักขนาดเน้ ;-;

                ถ้าอย่างนั้น... เราก็ต้องทำให้สองคนนี้รักกันก่อนตายให้ได้!!!!


**********



หลายวันถัดมา

                สุดท้ายแล้วจื่อเทาก็สามารถรบเร้าชานยอลและแบคฮยอนให้พาเขาไปหาพี่จุนมยอนได้ โดยครั้งนี้มีคยองซู, จงอินและลูกน้อยHHทั้งสองมาด้วยเพราะไปกันในวันหยุด ตอนแรกเขาก็สับสนกับเรื่องพ่อแม่ลูกของไอพวกบ้านี่นิดหน่อย แต่สุดท้ายก็... อยากมีบ้าง - / / -

                “เดี๋ยวมาน้า ไปไหว้ป๊าชุนก่อน” 


                ก่อนที่ทั้งหมดจะไปเที่ยวบ้านตระกูลบยอน ชานยอลก็ขับรถพาแบคฮยอนและเซฮุนไปที่หลุมศพของปาร์คชานโฮ ผู้เป็นพ่อก่อน เพราะพวกเขารู้สึกว่า ถ้าจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของใคร ก็ต้องไปเยี่ยมพ่อแม่ของอีกฝ่ายด้วย

                ร่างสูงหยิบขวดโซจูสองขวดและช่อดอกลิลลี่สีขาวเหมือนเดิม 

                แต่ครั้งนี้เขายิ้ม... ยิ้มมีความลับ เหมือนมีอะไรจะบอกคนเป็นพ่อ


                “ป๊าหวัดเด”            

                “ป๊าชุนหวัดเด”

                “สวัสดีครับคุณปู่” เหมือนเด็กน้อยฮุนฮุนจะรู้หน้าที่... เขาคำนับแบบฉบับเกาหลีอย่างนอบน้อมก่อนจะพูดทักทายจนผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่กล้ามองหน้ากันเลยทีเดียว

                “ป๊า... เป็นแล้วนะ” ครั้งนี้รูปประโยคแปลกๆ ไป... ไม่เหมือนครั้งผ่านๆ มาจนคนตัวเล็กเอะใจ


                มันไม่แปลกๆ แล้วแหละ

                ชุนหมายถึงอะไรนะ...


                เป็นแฟนกันรึเปล่า...?


                “เป็นแฟนกันแล้วนะป๊าชุน” แบคฮยอนพูดออกมาเอง อยากรู้ว่าคนตัวสูงจะแสดงสีหน้าท่าทางยังไง...

                “อื้ม เป็นซักทีนะป๊า เป็นแฟนกันจริงๆ แล้วนะ แหะๆ - / / / / -” ชานยอลเองก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือด่ากลับ มิหน้าซ้ำยังแสดงท่าทางเคอะเขินจนเกินหน้าเกินตา

                “ฮุนฮุนเป็นลูกของป๊าชุนกับม๊าบุ๊คคับคุณปู่ ชื่อฮุนฮุน~” เด็กน้อยแนะนำตัวก่อนจะยิ้มจนตาหยี

                “เอ่อ... ลูกบุญธรรมนะป๊าชุน คือ... ผู้ชายกับผู้ชายมันเอากันเองไม่ได้ ป๊าก็รู้เนอะ =__=” แบคฮยอนรีบอธิบายพลางเกาหัวแก้เขินไปด้วย

                “เอากันเองได้ป๊า แค่ไม่มีลูก -.-” ชานยอลแก้คำผิดจนคนฟังหน้าแดงก่ำขึ้นมาซะดื้อๆ

                “ลูกอยู่นี่แล้วคับคุณปู่ >O<!! เพราะป๊าชุนกับม๊าบุ๊ครวมกันแล้วระเบิดออกมาเป็นฮุนฮุนเองแหละ กิกิ” กิกิบ้านพ่อบ้านแม่หนูสิลูก ทำไมพูดงี้ เดี๋ยวปู่แกช็อกตายบนสวรรค์จะทำไง T_T

                “บ... บุ๊คว่ากลับบ้านดีกว่าเนอะป๊าชุน” แบคฮยอนไม่กล้ายืนนานๆ กลัวตัวเองจะระเบิดบู้มเหมือนที่ลูกบอก

                “ป๊า...” แต่คนตัวสูงไม่สนใจ เขาคว้าเอวแฟนมาไว้แนบลำตัวก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ “แก้มมันนิ่มเหมือนแก้มม๊าเลยอ่ะ”

                “...”

                “ถ้าแก้มใครนิ่มถูกใจเรา... แปลว่าเป็นเนื้อคู่กันใช่ปะ”

                “สัส ไม่เกี่ยวไง ม... ไม่ต้องเป็นเนื้อคู่ก็ได้มั้ง ;-;” แบคฮยอนอ้ำอึ้ง พยายามเบี่ยงตัวหนีออกจากอ้อมแขนที่รัดเขาไว้แน่นไม่ปล่อยซักที แต่คิดว่าจะสลัดหลุดง่ายๆ เร้อ

                “เคป๊า บายละ ไว้เปลี่ยนสถานะแล้วจะพามาใหม่” 


                มือซ้ายโอบเอวแฟน มือขวาจูงลูก

                เอ้อ ดีๆ ครอบครัวสุขสันต์~


                “สถานะก็เปลี่ยนแล้วไม่ใช่รึไง...” แบคฮยอนพูดอ้อมแอ้มในลำคอ ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ที่ผ่านมาประโยคกำกวมทั้งหมดคืออะไร T / / / / / / / / T
                

                อ่อ ชุนอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก

                ค... แค่ป๊าชุนอาจจะเชียร์คู่เราล่ะม้าง คิดว่างั้นนะ TwT


                “ก็ไว้รอเปลี่ยนเป็นเมียก่อน แล้วค่อยพามา” พูดนิ่งๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ทั้งคนพูดและคนฟัง (แม้กระทั่งลูกเด็กเล็กแดง) ก็เขินกันถ้วนหน้า

                “โฮ้ย เรื่องแต่งงานหนีภาษีน่ะ...” แบคฮยอนพูดก่อนจะเกาหัวนิดหน่อย “... เอาไง”

                “แล้วแต่มึง”

                “งั้น...”

                “...”

                “ย... ยังไม่ต้องพูดเรื่องนี้ก็ได้ ;-; อยากแต่งก็แต่งเนอะ”
                

                หืม?

                บุ๊ค... มึง...

                แปลกๆ เนอะ



**********



ณ บ้านตระกูลบยอน

                “แม่แจ๋~~~” หลังจากที่มาถึงไม่นาน ทุกคนก็พากันเดินเข้ามาในตัวบ้าน แบคฮยอนทำตัวเสียงดังเหมือนเคยด้วยการเรียกแม่ตัวเองที่กำลังดูทีวี 

                “ว้ายยยยยยยยย พ่ออออออออ ผู้ชายมาเต็มบ้านเลยยยยยย *__*” และเมื่อคุณแม่หันมาเจอเด็กหนุ่มวัยกำลังโตสี่คนกับเด็กน้อยน่ารักอีกสองคนยืนอยู่ในบ้านตัวเอง ก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ (+ตื่นเต้น)

                “ไหนๆ...” ผู้เป็นพ่อที่อยู่ที่สวนหลังบ้านส่งเสียงออกมาก่อน

                “ต... แต่เหมือนผู้ชายจะเป็นแฟนกันเองแหละพ่อ T_T โด้น้อยก็มาด้วยน้า~

                “โอ้โห โตๆ กันทั้งนั้นเลยแฮะ O_O” คุณพ่อร้องเสียงดัง ก่อนที่ทั้งคู่จะยืนรับการทำความเคารพ โดยเฉพาะเด็กน้อยตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มที่ลงไปนั่งคุกเข่าเคารพแบบเกาหลีโบราณ...

                “สวัสดีคับคุณตา คุณยาย ฮุนฮุนชื่อฮุนฮุนคับ อายุหกปีคับ :D
 
                “อุ๊ต่ะ...” คุณแม่มองหน้าคุณพ่องงๆ... นี่ลูกใคร?

                “หนูลูกใครจ๊ะ?” คุณแม่ก้มลงไปถามอย่างห่วงใย แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำเอาช็อกไปไม่น้อย

                “ลูกของป๊าชุนกับม๊าบุ๊คคับ >O<!!” 

                “ด... เด็กหลอดแก้วหรอลูก? O_O หรือฝากใครท้อง? เดี๋ยวนะๆๆๆๆ นี่บุ๊คกับชุนปิดบังพ่อแม่เรื่องเด็กคนนี้มาหกปีแล้วหรอ T0T นี่รักกันมาตั้งนานทำไมไม่บอกแม่ล่ะลูกกกกกกก โถถถถถถ” 

                “แม่อย่าพึ่งเพ้อๆๆ -0-; ฮุนฮุนเค้าเป็นเด็กกำพร้าที่สถานสงเคราะห์ของป้ามุนอา แล้วบังเอิญคุยกันถูกคอเลยจับมาเป็นลูกเฉยๆ” แบคฮยอนอธิบายก่อนจะหันไปแนะนำตัวคนแปลกหน้าอีกสองคนข้างหลัง “นี่จงอิน แฟนโด้มัน แล้วนู่นก็ลู่หานหรือฮานฮาน เป็นลูกพวกมันเหมือนกัน”

                “โฮ้ =[]= คนเยอะดีแท้ เอ้า แล้วไอ้หนุ่มตัวสูงหัวทองนั่นใคร!?” คุณพ่อชี้ไปที่จื่อเทาที่กำลังยืนอยู่นอกบ้าน เหมือนแกจะกำลังเดินจงกรมสงบสติ...


                นี่บ้านพี่จุนนนนนน พี่จุ่นรักแปดปีของจื่อ ฮืออออออ T / / T


                “คนนั้นชื่อจื่อเทาน่ะพ่อ จำได้ปะ... จื่อเทาที่...” แบคฮยอนกำลังจะอธิบายเหตุการณ์ในอดีต แต่ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะจำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว...

                “ไอเหี้ยจื่อเทาที่มันจะมาจีบลูกใช่มั้ยบุ๊ค!!? ที่มันเป็นเอดส์ติดยา นิสัยไม่ดี...”

                “เฮ้ยชุน! มึงบอกอะไรพ่อกูอีกเนี่ยยยยยยยย O[]O!!!?” แบคฮยอนหันไปตีคนตัวสูงข้างๆ ที่ยืนอมยิ้มไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก่อนสงสารอิห่าจงอินนะ ชีวิตค่อนข้างบัดซบ แต่เดี๋ยวนี้สงสารจื่อเทาสุดตัว... คือเป็นคนดีมากๆ แต่โดนเหี้ยตัวพ่อบงการชีวิตอยู่เบื้องหลัง T_T

                “พ่อใจเย็นนะ ตอนนั้นผมหลอกทุกคนน่ะ T^T ผมไม่อยากให้ใครมาจีบบุ๊ค (._.)” โถถถถถถถถถ พูดซะดูดีเลยจ้ะคุณ =__=

                “โห ไม่เป็นไรนะเขยชุน เดี๋ยวป๊าจะไปเปิดประตูให้เค้าเข้ามาละกัน” คุณพ่อแกเปลี่ยนสรรพนามเสร็จสรรพก่อนจะเดินไปเปิดประตู นี่ไม่คิดจะโกรธที่ตัวเองโดนหลอกมาตลอดหน่อยหรอ

                “สวัสดีครับพ่อพี่จุน (._.) ผมชื่อหวงจื่อเทา เรียกสั้นๆ ว่าเทาเหมือนที่พี่จุนเรียกก็ได้ครับ” คนตัวสูงหัวทองที่ว่าหันมาแนะนำตัวทันทีที่คุณพ่อแกเปิดประตู

                “เดี๋ยว... นี่เธอจีบบุ๊คหรือจุนกันแน่เนี่ย =__=?” คุณพ่อที่รู้สึกเอะใจ เพราะแต่ละประโยคที่พูดมีแต่คำว่า จุนอย่างเดียวเท่านั้น

                “ห้ะ =[]=!!? จ... จีบจุนครับ!” ไหนๆ มันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว... บอกความจริงกับว่าที่พ่อตาคงจะไม่เสียหาย

                “เอ้า งั้นเสียใจด้วย มันแต่งงานหนีภาษีกับคนข้างบ้านไปละ


                ม... เมื่อกี้คุณพ่อว่าไงนะ...


                “คุณพ่อขาาาาา~~~~~~ พี่จุนขอยืมกระเทียมหน่อยค่า~~~~” เสียงแจ๊ดๆ ของหญิงสาวดังขึ้นจากรั้วข้างบ้าน... คนตัวสูงรีบหันไปมองก็เจอหญิงวัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังดีเกาะขอบรั้วบ้านอยู่

                “เอ้าๆ เดี๋ยวไปบอกแม่ให้” คุณพ่อชะโงกหัวเข้าไปในบ้านก่อนจะตะโกนเสียงดัง “คุณ! จีฮเยขอยืมกระเทียม!

                “เอ้า ไอ้จีฮเยมันยังอยู่แถวนี้อีกหรอพ่อ นึกว่าย้ายไปละ” คนในบ้านเริ่มงงงวยเมื่อพี่จุนมยอนไม่อยู่ และคนชื่อจีฮเยก็โผล่มาเฉย แต่เหมือนแบคฮยอนจะคุ้นเคยอยู่ เพราะเป็นเพื่อนเล่นคลุกขี้ดินกันมาตั้งแต่เด็กๆ 

                “อย่าไปเรียกเค้าว่าไอ้สิ เค้าเป็นน้องสะใภ้บุ๊คแล้วนะลูก คริคริ~” คุณแม่ที่หยิบกระเทียมมากำมือนึงหัวเราะคิกคักก่อนจะยัดใส่มือคุณพ่อ 

                “หาาาาาาาาาาาาา O[]O!!!! แล้วจื่อทาวล่ะ จื่อทาวจะจีบพี่จุนนะแม่จ๋าาา~~” แบคฮยอนรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน ก็ต้องป๊ะกับแม่นางจีฮเยที่กำลังรอรับกระเทียมจากคุณพ่ออยู่

                “ไอ้จีฮเยยยยยยย! มึงเอาพี่กูไปเป็นผัวมึงได้ไงวะ =[]=!!

                “อุ๊ยตาย อีแบค เป็นผัวกับชานยอลรึยังล่ะพูดมากจริง... ขอบคุณนะคะคุณพ่อออ~” หญิงสาวแขวะเรื่องชุนบุ๊คก่อนจะหันไปรับกระเทียมมาใส่ในมือตัวเอง คนตัวเล็กหน้าแดงด้วยความเขินนิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์ด่าเพื่อนสนิทต่อ

                “เป็นแฟนกันแล้วโว้...

                “ว้าย Congrats นะแกร... ไม่คิดเลยว่าจะได้กันซักที มีผัวช้าเดี๋ยวลูกออกมาเป็นโรคออทิสติกนะเว่ย บายแก พี่จุนจะทำข้าวผัดกระเทียมให้กิน อุอุอิอินะ” นางพูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักแล้วเดินเข้าไปในบ้านตัวเอง

                “แม่อ่ะ!!!! ทำไมปล่อยให้พี่จุนแต่งงานกับจีฮเยมันอ่ะแม่!!” แบคฮยอนหันมาโวยวายใส่คนเป็นแม่แทน

                “เอ้า ก็หนูจีฮเยแกมาสู่ขอเอง บอกว่าอยากได้พี่จุนไปเป็นคนแต่งงานหนีภาษีชั่วคราว ไว้เค้าถูกใจจะแต่งงานกับใครจริงๆ ก็จะหย่าให้ แล้วก็อย่างที่บุ๊ครู้นะว่าพี่จุนเป็นคนใจดีขนาดไหน -_-; ตอนจบเลยไปจดทะเบียนกันที่เขตแล้วพี่จุนก็ย้ายไปอยู่ด้วยนั่นแหละ”

                “ทำไมต้องย้ายไปอยู่กับมันด้วยล่ะแม่ =[]=!?

                “เอ้า จีฮเยมันทำงานบ้านงานเรือนไม่เป็นเลย แล้วพี่จุนเค้าเป็นห่วง ไหนๆ ก็ถือว่าเป็นภรรยาตามกฎหมายก็เลยไปช่วยดูแล”


                ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ลูกคู่นี้พูดเข้าไปในรูหูของจื่อเทาเต็มๆ ก่อนจะประมวลผลในสมองเรียบร้อย...

                เขาพลาดทุกอย่างและพี่จุนก็เป็นคนดีมากด้วย


                “จื่อทาวอย่าไปยอมนะๆๆ อย่ายอมนะจื่อทาว T___T มานี่! เดี๋ยวพี่แบคช่วย!” แบคฮยอนคว้ามือน้องคนสนิทก่อนจะพาไปกดกริ่งหน้ารั้วบ้านข้างๆ ไม่นานนักแม่สาวจีฮเยก็ออกมาด้วยท่าทางวีนเหวี่ยง

                “อะไรของมึงอีกอีแบค -_-^

                “นี่! คนนี้ชื่อจื่อ เป็นแฟนกับจุ่น!” แบคฮยอนชี้ไปที่จื่อเทาที่ตอนนี้จมดิ่งสู่ความเศร้าเรียบร้อย

                “จุ่นๆ จื่อๆ ห่าไรไม่รู้เรื่องวุ้ย! อ้อ... ถ้างั้นกูก็เป็น จี่ด้วยสิ จะได้เข้าแก๊งด้วยไง ดีปะมึง *_*?”

                “ม่ายยยยยยยยยยยย มันไม่ใช่แก๊งสามคนนะอีจี่ เอ๊ย อีจีฮเย มันเป็นคู่เว่ย คู่จื่อจุ่น ไม่มีจี่!” แบคฮยอนเถียงหน้าดำหน้าแดง แถมยังแอบสับสนนิดๆ ว่าอะไรคือจื่อจุ่นจี่ =__=

                “จื่อจุ่นแล้วไง?”

                “จุ่นคือพี่จุนมยอน เข้าใจยังอิบ้า =O=

                “อ้อออออออออออออออออออ นี่จะเอาผัวชั้นไปทำผัวหรอคะคุณจื่อ?” จีฮเยเท้าสะเอวมองหน้าคนตัวสูงร้อยแปดสิบบวกบวกด้วยความหมั่นไส้

                “เปล่าครับ จะเอาไปทำเมีย”

                “อุ๊ยตาย O_O! ตอบดีมากแก ถ้างั้นแกมาช่วยชั้นหาผัวสิ ถ้าหาได้ชั้นจะหย่ากับพี่จุนเลย สาบาน” ดูเหมือนจีฮเยก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แถมยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก

                “จริงนะ เดี๋ยผมช่วยหาผัวให้พี่เอง แต่ตอนนี้ขอคุยกับพี่จุนได้มั้ย... อยากคุยมาแปดปีแล้ว...” เสียงของจื่อเทาดูรวดร้าวและหน่วงจนคนฟังสงสาร

                “เฮ้อแก แต่ชั้นไม่รู้ว่าเค้าจะคุยกับแกมั้ยนะ เห็นพี่จุนบอกว่า เคยมีความรักเมื่อหลายปีก่อน... แต่เพราะเค้าจะจีบน้องตัวเองก็เลยยอมถอย” 

                “ค... คนนั้นแหละผมเอง O_O!! แต่ผมไม่ได้จะจีบพี่แบคนะ ผมจะจีบพี่จุน แต่ดูเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดน่ะ” จื่อเทาพยายามอธิบาย แต่ไม่ทันไรหญิงสาวก็เปิดประตูรั้วให้อย่างเรียบร้อย

                “เข้ามาสิ ^^

                “...”

                “คุยดีๆ นะแก แต่เดี๋ยวระหว่างนี้ขอไปเต๊าะเด็กบ้านอีแบคก่อน เมื่อกี้เห็นละหล่อโดนใจ แต่เหมือนจะยังตัวเล็กเท่าเข่าชั้นอยู่เลย สงสัยจะเป็นคนแคระว่ะแก”

                “นั่นมันฮุนฮุนลูกกูโว้ยอีบ้าจีฮเยยยยยยยยย TTOTT!!” แบคฮยอนโวยวายก่อนจะลากคอเพื่อนบ้านที่แสนจะเฮฮาไปที่บ้านตัวเอง ไหนๆ มันก็จะเต๊าะลูกตัวเองแล้วก็เอาให้สุดๆ

                “อ้าวหรอ ลูกมึงมีผัวยัง”

                “มึงต้องถามว่าลูกกูมีเมียรึยังสิอิบ้า =O= เออ มีผัวแล้ว ชื่อฮานฮาน เดี๋ยวมึงดูละกัน” สองเพื่อนคู่หูคู่ซี้พากันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่ถนนด้านนอกจะเงียบกริบ


                คนตัวสูงที่ตอนนี้เหลือตัวคนเดียวเดินเข้าไปในตัวบ้านช้าๆ ในใจพยายามเรียบเรียงคำพูดทุกอย่างที่อยากบอกมาตลอดแปดปี แต่ดูเหมือนหัวสมองจะว่างเปล่า...


                “จีฮเยมาแล้วหรอ มัวไปเม้าท์กับใครมาล่ะ เสียงดังเชียว ฮ่าๆๆ” ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไปในตัวบ้าน เสียงใสๆ ที่เฝ้าคิดถึงก็ลอยออกมาจากในห้องครัว
                 

                จื่อเทาไม่ตอบ


                “อ้าเสร็จละ~ ข้าวผัดกระเทีย...” เจ้าของผิวขาวใสเดินออกมาจากห้องครัวพลางถือจานข้าวผัดร้อนๆ ออกมาด้วย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนแปลกหน้าในบ้านของตัวเอง


                “พี่จุน... ผมจื่อเทานะ จำผมได้มั้ย”


                ความเงียบปกคลุมบรรยากาศอันแสนจะอึดอัด


                “จ... จำได้สิ ^^; จื่อเทาที่จะจีบบุ๊ค... อ้อ... ใช่... โตขึ้นเยอะเลยนะเรา” คนตัวเล็กกว่ามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของจื่อเทาก่อนจะยิ้มภูมิใจ แต่ดูเหมือนรอยยิ้มนั้นจะปนความขมขื่นมาด้วย...

                “ตอนนั้นผมไม่ได้จะจีบพี่แบคนะ ผมจะจีบพี่จุน” คนตัวสูงประกาศแน่วแน่ ขอบคุณที่ไม่มีอะไรมาขัดขวางการสารภาพรักของเขาได้ แม้กระทั่งหัวใจตัวเองที่เต้นแรงซะจนอยากควักออกมาถามว่าพ่อมึงจะตายรึไง ทำไมต้องบีบขนาดเน้ ;-;

                “ต... แต่ชานยอล...”

                “ตอนนั้นพี่ชานยอลเค้าขู่ผมไม่ให้ผมมายุ่งกับครอบครัวพี่อีก ผมก็เลยพยายามไม่เข้าใกล้ แถมตอนนี้พี่ชานยอลก็มาสารภาพผิดแล้วว่าพี่เค้าหลอกทั้งพี่จุนและพ่อแม่พี่จุน ผมเป็นเอดส์ติดยา นิสัยไม่ดีใช่มั้ยล่ะ?”

                “อื้อ O_O

                “แล้วพี่คิดว่าที่ผมยังโผล่หน้ามาให้พี่เห็นวันนี้ได้คืออะไร...”

                “หายเป็นเอดส์แล้ว O_O ไม่ก็ไปติดคุกมาเสร็จแล้ว O_O


                ขอบคุณ!!!!!!


                “พี่จุน... มาให้ผมเริ่มจีบใหม่ได้มั้ย สัญญาว่าครั้งนี้ผมจะไม่ป๊อดหนีไปไหน จะไม่ให้อะไรมาขัดขวางความรักของเรา” จื่อเทาไม่สนใจคนตัวเล็กที่กำลังสับสน เขายิ้มเด็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น

                “แต่พี่มีจีฮเยแล้วนะ”

                “พี่จีฮเยบอกผมว่าพร้อมทิ้งพี่ทันที ถ้าผมหาผู้ชายดีๆ ซักคนให้เค้าได้” จื่อเทาพยายามเอาชนะ แปดปีที่ผ่านมาเหมือนเป็นตัวหล่อหลอมให้เขากล้าทำในสิ่งที่อยากทำมากขึ้น

                “โห เด็กคนนี้ทำไมทิ้งพี่ง่ายจัง อุตส่าห์แต่งงานด้วยแท้ๆ เลย T_T” จุนมยอนเกาหัวก่อนจะยิ้มบางๆ “แต่จื่อเทาต้องจีบพี่ตั้งแต่เริ่มเลยนะ เพราะพี่... พี่... พี่ตัดใจจากจื่อเทาไปแล้วล่ะ T0T

                “ครับพี่ ไม่เป็นไร...”

                “...”

                “ให้เริ่มอีกกี่ล้านรอบก็ยอม แหะๆ”



**********



                “เดี๋ยวนะ... นี่ชุนผัวมึง... นี่อีโด้ เพื่อนกู... แล้วผู้ชายหล่อๆ คนนี้คือผัวอีโด้ ส่วนคนแคระสองคนนี้ก็รุ่นลูกแถมมีแนวโน้มว่าจะได้กันตอนจบ โอ๊ยตายๆๆๆ กูจะบ้า T___T ทำไมผู้ชายเอากันเองงงงง” จีฮเยร้องโวยวายเมื่อเข้าไปในบ้านตระกูลบยอน นึกถึงภาพสามีทางกฎหมายของตัวเองที่กำลังมีผู้ชายมาจีบก็เสียวสันหลัง

                “เออ เดี๋ยวนี้เค้าเอากันเองหมดแล่ว” ชานยอลหันมาหัวเราะสมน้ำหน้าใส่ 

                “เฮ้อ งั้นทำไง ชีวิตกูไม่มีห่าไรดีเลยไงชานยอล” จีฮเยที่ตอนนี้เหมือนผู้ชายแมนๆ คนหนึ่งนั่งถอนหายใจ อยากมีผัวแต่อายุยี่สิบห้าเองนะ... หาแฟนก่อนดีกว่ามั้ย T_T

                “มึงก็หัดทำกับข้าว ทำงานบ้าน พูดจาให้มันดีๆ ทำตัวให้มันเรียบร้อยบ้าง”

                “แหมมมมมมมม แล้วอีบุ๊คของมึงนี่ทำกับข้าวเป็นเน๊าะ ทำงานบ้านเป็นเน๊าะ พูดจาไพเราะแถมยังทำตัวเรียบร้อยอีกเน๊าะแหม่” จีฮเยแขวะ เห็นแล้วมันหมั่นไส้ เพราะไอ้ที่พูดๆ มาไม่เห็นเหมือนตรงกับแบคฮยอนซักอย่าง

                “มันทำไม่ได้แต่มันก็พยายามเพื่อกูเว่ย”

                “ถุ๊ยๆๆๆ จะอ้วกแตก รักดั่งเทพนิยายยี่สิบปี~~” จีฮเยพูดกระแนะกระแหนก่อนจะหัวเราะลั่น

                “ห้ะ... ยี่สิบปีเลยหรอ คืออะไร... กูงง” เสียงแบคฮยอนขัดขึ้นจนคนที่กำลังหัวเราะอยู่ถึงกับเงียบกริบ และทุกคนในบ้านก็เงียบกริบเช่นเดียวกัน...


                เอาล่ะสิ ชานยอลจะทำยังไง


                “ค... คือการที่มึงเป็นเพื่อนกับชานยอลมายี่สิบปีไงแบค เนอะทุกคน ^^;” จีฮเยพยายามจะแก้ข่าวให้ แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่สนใจ อยากฟังคำพูดจากปากชานยอลมากกว่า

                ...


                “คือ... กูชอบมึงมายี่สิบปีแล้วไง”
  

                ...

                “บ้าปะ คนเรามันจะชอบตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้วเลยไง๊ อย่ามาตอ” แบคฮยอนตอกกลับก่อนจะตีเข้าที่หัวไหล่ ไม่รู้ว่าที่ทำเป็นตีคือจะเปลี่ยนเรื่องหรือตีแก้เขินกันแน่

                “พูดจริง” แต่เสียงทุ้มๆ ของคนตัวสูงก็ยังคงดูจริงจัง

                “แล้วเมื่อไหร่พวกมึงจะแต่งงานกันซักที” จีฮเยพยายามช่วยเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูเหมือนจะยังอยู่ในเรื่องเดิมๆ แถมแย่กว่าเดิมซะด้วยสิ

                “นั่นสิ อ... อีกสิบกว่าวันก็จะเริ่มเก็บภาษีคนโสดแล้วนะ เราคงต้องแต่งงานกันได้แล้วมั้ง...” แบคฮยอนพูดอ้อมแอ้มในลำคอ เพื่อนก็อยู่เยอะแถมลูกก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ จะให้สารภาพไปตรงๆ ว่าอยากแต่งงานด้วยขนาดไหนก็คงจะไม่ดี

                “นี่จะแต่งงานกับกูเพื่อหนีภาษีอย่างเดียวหรอ...” คนตัวสูงถาม หัวใจบีบตัวเองขึ้นมาซะดื้อๆ

                “ก... ก็ใช่ไง! แล้วเราจะแต่งงานกันเรื่องอื่นรึไงล่ะแหม...”

                “เออ ดี งั้นพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนเลย”

                “เนอะๆ >___<

                “พอใจแล้วใช่ปะ ถ้าพอใจแล้วกูกลับคอนโดก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับไปสำนักงานเขต แต่งงานให้สมใจอยากมึง จะได้เลิกพูดซักที บาย” คนตัวสูงพูดพลางลุกขึ้นก่อนจะหุนหันเดินออกจากบ้านไปโดยบอกลาแค่คำว่าบายคำเดียวเท่านั้น ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับใจเสีย... เกิดอะไรขึ้นนะ

                “ฮึก... ป๊าเป็นอะไรหรอคับม๊าบุ๊ค” เด็กน้อยฮุนฮุนที่นั่งฟินมาตั้งนานก็เริ่มจะสัมผัสถึงความตึงเครียดอะไรบางอย่าง แต่เหมือนม๊าบุ๊ค...


                ... จะเข้าใจผิดมหันต์


                “อ๋อ... ม๊าอยากแต่งงานกับป๊ามากๆ เลยแหละฮุนฮุน...”

                “...”

                “ต... แต่ ฮึก... แต่เหมือนป๊าเค้าจะไม่อยากแต่งงานกับม๊าน่ะ...”


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น