11
B, it’s weird, huh?
“เอ้าพี่แบค O_O” คนแปลกหน้าที่ท่าทางดุดันเข้ามาในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า
ขณะที่เดินมาก็ทำเด็กร้องไห้ไปสามคนเพราะแค่เดินผ่าน และเมื่อเซฮุนกับลู่หานพาเข้ามาในห้องรับแขก
เขาก็ต้องเจอคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันนาน
“เอ้า จื่อทาว O_O!! จื่อทาวววววววววววววววววววว~”
แบคฮยอนรีบวิ่งไปหาผู้มาใหม่ทันทีก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกันอย่างคิดถึงและโหยหา
รอยยิ้มที่โชว์ขีดใต้ตาปรากฏจนใครบางคนตกใจ...
เฮ้ยได้ไง ขีดใต้ตาของแฟนกู
“พี่แบคคคคคคคคคคค โง้ยยยยยย
คิดถึ๊งคิดถึงงงงง พี่จุนเป็นไงบ้าง” คนหน้าดุที่มีรอยยิ้มและความคิดเหมือนเด็กๆ
ถามขึ้น คนถูกถามหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกระซิบตอบ
“กำลังคิดถึงจื่อทาวอยู่เลย อิอิ”
“บอกว่าชื่อจื่อเทาไงงงง
ไม่ใช่จื่อทาว -_-^ นี่แน่ะ!” จื่อเทาเอานิ้วชี้เคาะที่ปากเล็กเบาๆ เป็นการตักเตือน
“ก็จะเรียกว่าจื่อทาวอ่ะจะทำไม พี่จุ่นน้องจื่อ
อิอิ”
“พี่จุ่นบ้าอะไรเล่า - / / -...
เอ้า!
พี่ชานยอล พี่โด้ เฮ้ย อยู่พร้อมหน้าเลยแฮะ...”
จื่อเทาที่หันไปสบตาหฤโหดของใครบางคนก็ต้องรีบผละออกจากพี่แบคฮยอนของเขาทันที
เพราะภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัว...
...
ตึกหลังโรงเรียนเมื่อแปดปีที่แล้ว
‘มึงชอบแบคฮยอนหรอ’ ร่างสูงพูดก่อนจะกระชากคอเสื้อของคนหน้าดุ
ถึงแม้จื่อเทาจะใช้หน้าดุๆ เป็นอาวุธมานาน แต่เมื่อเห็นหน้าเวลา ‘พี่ชุน’ เป็น ‘ปาร์คชานยอล’
ก็แทบทรุด
‘ม... ไม่ได้ชอบครับ’
‘ให้มันจริงเหอะครับมึง
กูเห็นมึงมาเกาะแกะแบคฮยอนนานละ จะจีบมันรึไง’
‘คือ...’
‘มึงใช้พี่จุนเป็นพ่อสื่อมาจีบแบคฮยอนใช่มะ
แหม... ตีสนิทพี่จุนแล้วเอาพี่จุนเป็นสะพานเชื่อมมึงกับแบคฮยอน โถ่
อย่าคิดว่ากูไม่รู้’
‘แล้วพี่เกี่ยวไรด้วยครับ’
ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีน แต่อยากรู้จริงๆ
ว่าพี่ชานยอลคนนี้เกี่ยวอะไรด้วย ก็เห็นคนทั้งโรงเรียนบอกว่าพี่แบคฮยอนโสดนี่หว่า =w=
‘เฮอะ! แล้วมึงเกี่ยวอะไรกับพวกกูด้วยวะ’
‘ผมแค่สงสัยเฉยๆ เห็นคนทั้งโรงเรียนบอกว่าพวกพี่เป็นเพื่อนกัน
แต่ทำยังไงก็จีบพี่แบคฮยอนไม่ได้... เพราะพี่ชานยอลแกหวงมาก ก็เลยงงๆ
อ่ะครับว่าพวกพี่เป็นอะไรกันแน่’ จื่อเทาพูดไปตามความจริงที่ได้ยินมา
เอาเข้าจริงก็ไม่ได้จะจีบพี่แบคฮยอน จะจีบพี่ชายของพี่แบคฮยอนต่างหาก
>_<
แต่เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนหวงก้างซะเหลือเกิน
ก็อยากเล่นสนุกซักหน่อย :)
‘เป็นเพื่อนกัน
แต่กูหวง’
‘ชอบเค้าก็บอกไปดิพี่’
คือจะพูดดีๆ... คือจะบอกว่าถ้าชอบเค้าก็ควรบอกไปให้มันจบเรื่องจบราว...
พลั่ก!!
หมัดหนักๆ จัดเข้าให้ที่แก้มซ้ายของจื่อเทาโดยไม่ทันตั้งตัว
ไม่สิ... ถึงตั้งตัวก็หลบไม่ทันหรอก TT
‘แล้วมึงเสือกไรวะขอถาม
กูจะบอกมันเมื่อไหร่มันก็เรื่องของกู’
โอ๊ย ไม่หนุกละนะ
คิดถึงแม่ อยากกลับบ้าน TT0TT
‘คือ...
ผมไม่ได้เสือกนะพี่ แต่แบบ T0T พี่... ผมหวังดี...’
‘มึงห้ามมายุ่งกับครอบครัวของแบคฮยอนอีกและอย่าให้กู, แบคฮยอนและพี่จุนเห็นหน้าเป็นครั้งที่สอง...
อย่าหาว่ากูไม่เตือน มึงก็น่าจะรู้นะว่ากูเอาจริง’ พี่ชานยอลพูดจบก็ชี้หน้าหาเรื่องทีนึงแล้วเดินจากไป
ปล่อยให้จื่อเทายืนงงอยู่อย่างนั้น...
ได้ข่าวมาบ้างแหละว่าพี่ชานยอลแกอิทธิพลกว้างไกล
ใครอย่าได้หาเรื่องเชียว
แต่เก๊าจีบพี่ชายของพี่แบคฮยอนนนนน
จีบติดแล้วด้วยโว้ยยยยยย ทำม๊ายยยยยยยย TT0TT
สุดท้าย เหมือนพี่จุนเองก็แปลกๆ
ไป... มองจื่อเทาด้วยสายตาแปลกๆ แถมยังถามคำตอบคำ ไม่กล้าคุยกับเขาอีกเลย
จนในที่สุดทั้งสองคนก็ห่างกันและไม่ได้คุยอะไรกันอีก
พี่ชานยอลแกต้องไปตอแหลอะไรใส่แน่ๆ!! (ปริศนาแปดปี)
...
นั่นแหละ
อดีตที่ขมขื่นและไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับครอบครัวพี่แบคฮยอนอีก
TT__________TT
“คือผมขับรถชนลู่หานครับ
แต่เหมือนน้องเค้าบอกว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ” จื่อเทาเปลี่ยนเรื่อง
เดี๋ยวนี้เค้าโตขึ้นมากและรู้จักกาลเทศะในการพูด
(ตั้งแต่โดนต่อยวันนั้นก็พยายามปรับปรุงตัวเองมาตลอด)
“ห้ะ เป็นไรรึเปล่าฮานฮาน T_T?” คยองซูรีบถลาเข้าไปหาลูกชาย แต่เด็กน้อยก็ส่ายหัวยิ้มๆ
“ไม่เป็นอะไรเลยครับหม่าม๊า
แค่ล้มถลอกนิดหน่อยเอง”
“คนนี้ชื่อจงอินนะ แฟนพี่โด้มัน
อายุเท่ามึงแหละจื่อทาว” แบคฮยอนแนะนำคนดำๆ ที่ยืนหน้าดำๆ อยู่ข้างลู่หาน ทั้งสองโค้งสวัสดีกันนิดหน่อยก่อนที่จื่อเทาจะหันมาคุยกับแบคฮยอนต่อ
“เออใช่พี่แบค มีแฟนยัง”
...
สัมผัสได้ถึงระเบิดปรมาณูที่กำลังจะระเบิดใน
3
2
“มีแล้ว! เห็นหน้าอย่างนี้ก็มีแฟนซักทีนะ นู่นน่ะ... ชุน ~O~”
... ระเบิดปรมาณูดับฟิ้ว
“โอ้ววววววววว จริงดิ O_O
เป็นแฟนกันซักทีนะพวกพี่ TT_TT”
จื่อเทาพูดก่อนจะหันไปมองระเบิดปรมาณูเมื่อกี้ด้วยความโล่งใจ
อย่างน้อยเขาก็น่าจะคุยกับพี่แบคฮยอนได้บ้างแล้วแหละ...
“เฮ้ย จื่อเทา
คุยกับแบคฮยอนทำไมนานๆ มึงมาคุยกับกูนี่มา”
... มั้ง
“ค... ครับ (._.)”
และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกลัวไอพี่บ้านี่นักหนาด้วย
T^T
**********
ชานยอลกึ่งลากกึ่งกระชากพาจื่อเทาออกมาด้านนอกอาคาร
และปล่อยให้แบคฮยอนอุ้มฮานฮานเล่นอยู่คนเดียวในห้อง
ส่วนคู่ผัวเมียนิ้งหน่องก็พาลูกมันไปโรงพยาบาลจนได้
“มึงจะจีบแฟนกูหรอ” โง้ย มาอีกแล้ว
คำถามหวงๆ แบบนี้เนี่ย
“พี่ ครั้งนี้พี่ฟังผมดีๆ นะ
ผมจะบอกพี่ตั้งแต่แปดปีที่แล้ว แต่พี่ไม่ฟังผมแถมไล่ผมไปไกลๆ เลยไม่มีโอกาสจะบอก”
จื่อเทาพยายายามตั้งสติและตั้งหลัก
“ถ้าคำอธิบายมึงงี่เง่ากูจะต่อยหน้ามึงอีกที”
“ครับ รู้แล้วครับ T_T
คือ... ตอนนั้นผมจีบพี่จุนอยู่”
“ห้ะ =[]=!!?
จุนมยอนน่ะนะ? ไอสัส พี่เขยกูเป็นคนดีมาก คนอย่างมึงห้ามแตะ”
ชานยอลรีบส่ายหน้าเอือมระอา แอบรู้สึกโล่งใจบ้างแหละที่คำอธิบาย... ไม่งี่เง่า
แต่จื่อเทาไม่เข้าจ๊ายไม่เข้าจาย~
แล้วพี่ชานยอลเป็นคนดีที่สามารถแตะพี่จุนได้ใช่มั้ยครับฮือ
TT____TT
“พี่...
ผมจริงจังนะ ผมจีบพี่จุนติดแล้วด้วย แล้ววันนั้นพี่ก็สั่งห้ามผม ขู่ฆ่าผม...”
“ก็เหี้ยละ
คนอย่างกูไม่ขู่ให้เสียเวลาไง” อะไร มันคืออะไร T_T
“นั่นแหละๆๆ
แล้วพี่จุนก็เปลี่ยนไป ไม่กล้ามาคุยกับผมอีก พี่ไปพูดอะไรไว้ใช่มะ”
“ใช่” คนตัวสูงตอบรับง่ายๆ
ก่อนจะเฉลยต่อ “กูบอกพี่จุนว่า ที่มึงใต้ตาคล้ำอย่างงั้นเพราะเป็นเอดส์ติดยา
นิสัยก็ไม่ดีแถมยังจะมาจีบแบคฮยอนอีก”
โห พี่ครับ
พี่เกินขีดคำว่าเหี้ยมามากเกินไปแล้วครับบบบบบบบบบบบ TT______TT
“ทำไมพี่ทำกับผมอย่างงี้อ่ะ
T___T”
“ก็ตอนนั้นกูนึกว่ามึงจะจีบแบคฮยอนนี่ว่า
ขอโทษละกัน แฟร์ๆ” แฟร์เหี้ยไรครับ ไม่แฟร์ไรทั้งนั้นแหละ
แล้วทำไมพี่แกขอโทษกูง่ายขนาดนี้ แล้วทำไมกูให้อภัยพี่แกง่ายขนาดนี้ (กลัวตายน่ะ)
“แล้วตอนนี้ผมคุยกับพี่แบคฮยอนได้รึยัง
พี่จุนด้วย!”
“พี่จุนคุยได้
แต่แบคฮยอนยังคุยไม่ได้”
“ทำไมอีกอ่ะะะะะะ T[]T!!”
“เพราะแบคฮยอนยังไม่ได้ชอบกู”
คนเป็นพี่พูดด้วยแววตาเหม่อลอย ถ้ายังไม่ได้ยินชัดๆ
จากปากของคนตัวเล็กก็ไม่กล้าคิดไปเองหรอก
“โฮ้ย
เค้ายอมเป็นแฟนขนาดนี้ก็แปลว่าต้องมีใจให้บ้างแหละ”
“อืม... แต่ก็ยังไม่รัก
ยังมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนใจไปหามึง”
“ชอบเค้าก็บอกไปดิพี่”
จื่อเทาล่ะอยากตบปากตัวเองที่เผลอพูดประโยคนี้อีกละ แปดปีที่แล้วไม่เข็ดรึไง T^T แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็จุดชนวนอารมณ์พี่ชานยอลซะจนโดนต่อย
“กูไม่อยากบอกมันว่ะ
ถ้ากูบอกชอบมัน กูต้องบอกระยะเวลายี่สิบปีของกูแน่ๆ แล้วมันก็จะสงสาร ยอมเป็นแฟนกับกู
ยอมแต่งงานกับกู... ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย”
อ่า... ในที่สุดก็รู้ที่มาของ ‘รักยี่สิบปีที่ปราศจากการบอกชอบ’ ซักที
-0-
“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะพี่”
จื่อเทาพยายามเป็นมิตรและยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ
“ขอบใจมึงมาก แต่ตอนนี้ทุกคนในชีวิตกูก็ช่วยมากพอละ
เอาใจช่วยกันมาตลอด แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า... มึงไม่ต้องมาเอาใจช่วยหรอก เสียเวลา
คงต้องรอให้ตายกันไปข้างถึงจะรู้ความในใจ”
ไม่คิดเลยว่าพี่ชานยอลจะเป็นคนถ่อมตัวในเรื่องความรักขนาดเน้
;-;
ถ้าอย่างนั้น... เราก็ต้องทำให้สองคนนี้รักกันก่อนตายให้ได้!!!!
**********
หลายวันถัดมา
สุดท้ายแล้วจื่อเทาก็สามารถรบเร้าชานยอลและแบคฮยอนให้พาเขาไปหาพี่จุนมยอนได้
โดยครั้งนี้มีคยองซู, จงอินและลูกน้อยHHทั้งสองมาด้วยเพราะไปกันในวันหยุด ตอนแรกเขาก็สับสนกับเรื่องพ่อแม่ลูกของไอพวกบ้านี่นิดหน่อย
แต่สุดท้ายก็... อยากมีบ้าง - / / -
“เดี๋ยวมาน้า
ไปไหว้ป๊าชุนก่อน”
ก่อนที่ทั้งหมดจะไปเที่ยวบ้านตระกูลบยอน
ชานยอลก็ขับรถพาแบคฮยอนและเซฮุนไปที่หลุมศพของปาร์คชานโฮ ผู้เป็นพ่อก่อน
เพราะพวกเขารู้สึกว่า ถ้าจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของใคร ก็ต้องไปเยี่ยมพ่อแม่ของอีกฝ่ายด้วย
ร่างสูงหยิบขวดโซจูสองขวดและช่อดอกลิลลี่สีขาวเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้เขายิ้ม...
ยิ้มมีความลับ เหมือนมีอะไรจะบอกคนเป็นพ่อ
“ป๊าหวัดเด”
“ป๊าชุนหวัดเด”
“สวัสดีครับคุณปู่” เหมือนเด็กน้อยฮุนฮุนจะรู้หน้าที่...
เขาคำนับแบบฉบับเกาหลีอย่างนอบน้อมก่อนจะพูดทักทายจนผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่กล้ามองหน้ากันเลยทีเดียว
“ป๊า... เป็นแล้วนะ”
ครั้งนี้รูปประโยคแปลกๆ ไป... ไม่เหมือนครั้งผ่านๆ มาจนคนตัวเล็กเอะใจ
มันไม่แปลกๆ แล้วแหละ
ชุนหมายถึงอะไรนะ...
เป็นแฟนกันรึเปล่า...?
“เป็นแฟนกันแล้วนะป๊าชุน”
แบคฮยอนพูดออกมาเอง อยากรู้ว่าคนตัวสูงจะแสดงสีหน้าท่าทางยังไง...
“อื้ม เป็นซักทีนะป๊า
เป็นแฟนกันจริงๆ แล้วนะ แหะๆ - / / / / -”
ชานยอลเองก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือด่ากลับ
มิหน้าซ้ำยังแสดงท่าทางเคอะเขินจนเกินหน้าเกินตา
“ฮุนฮุนเป็นลูกของป๊าชุนกับม๊าบุ๊คคับคุณปู่
ชื่อฮุนฮุน~”
เด็กน้อยแนะนำตัวก่อนจะยิ้มจนตาหยี
“เอ่อ... ลูกบุญธรรมนะป๊าชุน
คือ... ผู้ชายกับผู้ชายมันเอากันเองไม่ได้ ป๊าก็รู้เนอะ =__=” แบคฮยอนรีบอธิบายพลางเกาหัวแก้เขินไปด้วย
“เอากันเองได้ป๊า
แค่ไม่มีลูก -.-” ชานยอลแก้คำผิดจนคนฟังหน้าแดงก่ำขึ้นมาซะดื้อๆ
“ลูกอยู่นี่แล้วคับคุณปู่
>O<!! เพราะป๊าชุนกับม๊าบุ๊ครวมกันแล้วระเบิดออกมาเป็นฮุนฮุนเองแหละ
กิกิ” กิกิบ้านพ่อบ้านแม่หนูสิลูก ทำไมพูดงี้ เดี๋ยวปู่แกช็อกตายบนสวรรค์จะทำไง T_T
“บ...
บุ๊คว่ากลับบ้านดีกว่าเนอะป๊าชุน” แบคฮยอนไม่กล้ายืนนานๆ
กลัวตัวเองจะระเบิดบู้มเหมือนที่ลูกบอก
“ป๊า...” แต่คนตัวสูงไม่สนใจ
เขาคว้าเอวแฟนมาไว้แนบลำตัวก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ “แก้มมันนิ่มเหมือนแก้มม๊าเลยอ่ะ”
“...”
“ถ้าแก้มใครนิ่มถูกใจเรา... แปลว่าเป็นเนื้อคู่กันใช่ปะ”
“สัส ไม่เกี่ยวไง ม...
ไม่ต้องเป็นเนื้อคู่ก็ได้มั้ง ;-;” แบคฮยอนอ้ำอึ้ง
พยายามเบี่ยงตัวหนีออกจากอ้อมแขนที่รัดเขาไว้แน่นไม่ปล่อยซักที
แต่คิดว่าจะสลัดหลุดง่ายๆ เร้อ
“เคป๊า บายละ ไว้เปลี่ยนสถานะแล้วจะพามาใหม่”
มือซ้ายโอบเอวแฟน มือขวาจูงลูก
เอ้อ ดีๆ ครอบครัวสุขสันต์~
“สถานะก็เปลี่ยนแล้วไม่ใช่รึไง...”
แบคฮยอนพูดอ้อมแอ้มในลำคอ ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ที่ผ่านมาประโยคกำกวมทั้งหมดคืออะไร T / / / / / /
/ / T
อ่อ
ชุนอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก
ค...
แค่ป๊าชุนอาจจะเชียร์คู่เราล่ะม้าง คิดว่างั้นนะ TwT
“ก็ไว้รอเปลี่ยนเป็นเมียก่อน
แล้วค่อยพามา” พูดนิ่งๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ทั้งคนพูดและคนฟัง
(แม้กระทั่งลูกเด็กเล็กแดง) ก็เขินกันถ้วนหน้า
“โฮ้ย
เรื่องแต่งงานหนีภาษีน่ะ...” แบคฮยอนพูดก่อนจะเกาหัวนิดหน่อย “... เอาไง”
“แล้วแต่มึง”
“งั้น...”
“...”
“ย...
ยังไม่ต้องพูดเรื่องนี้ก็ได้ ;-; อยากแต่งก็แต่งเนอะ”
หืม?
บุ๊ค... มึง...
แปลกๆ เนอะ
**********
ณ
บ้านตระกูลบยอน
“แม่แจ๋~~~” หลังจากที่มาถึงไม่นาน ทุกคนก็พากันเดินเข้ามาในตัวบ้าน แบคฮยอนทำตัวเสียงดังเหมือนเคยด้วยการเรียกแม่ตัวเองที่กำลังดูทีวี
“ว้ายยยยยยยยย พ่ออออออออ
ผู้ชายมาเต็มบ้านเลยยยยยย *__*” และเมื่อคุณแม่หันมาเจอเด็กหนุ่มวัยกำลังโตสี่คนกับเด็กน้อยน่ารักอีกสองคนยืนอยู่ในบ้านตัวเอง
ก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ (+ตื่นเต้น)
“ไหนๆ...”
ผู้เป็นพ่อที่อยู่ที่สวนหลังบ้านส่งเสียงออกมาก่อน
“ต...
แต่เหมือนผู้ชายจะเป็นแฟนกันเองแหละพ่อ T_T
โด้น้อยก็มาด้วยน้า~”
“โอ้โห โตๆ กันทั้งนั้นเลยแฮะ O_O” คุณพ่อร้องเสียงดัง ก่อนที่ทั้งคู่จะยืนรับการทำความเคารพ
โดยเฉพาะเด็กน้อยตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มที่ลงไปนั่งคุกเข่าเคารพแบบเกาหลีโบราณ...
“สวัสดีคับคุณตา คุณยาย
ฮุนฮุนชื่อฮุนฮุนคับ อายุหกปีคับ :D”
“อุ๊ต่ะ...”
คุณแม่มองหน้าคุณพ่องงๆ... นี่ลูกใคร?
“หนูลูกใครจ๊ะ?”
คุณแม่ก้มลงไปถามอย่างห่วงใย แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำเอาช็อกไปไม่น้อย
“ลูกของป๊าชุนกับม๊าบุ๊คคับ >O<!!”
“ด... เด็กหลอดแก้วหรอลูก? O_O
หรือฝากใครท้อง? เดี๋ยวนะๆๆๆๆ
นี่บุ๊คกับชุนปิดบังพ่อแม่เรื่องเด็กคนนี้มาหกปีแล้วหรอ T0T นี่รักกันมาตั้งนานทำไมไม่บอกแม่ล่ะลูกกกกกกก
โถถถถถถ”
“แม่อย่าพึ่งเพ้อๆๆ -0-;
ฮุนฮุนเค้าเป็นเด็กกำพร้าที่สถานสงเคราะห์ของป้ามุนอา
แล้วบังเอิญคุยกันถูกคอเลยจับมาเป็นลูกเฉยๆ”
แบคฮยอนอธิบายก่อนจะหันไปแนะนำตัวคนแปลกหน้าอีกสองคนข้างหลัง “นี่จงอิน แฟนโด้มัน
แล้วนู่นก็ลู่หานหรือฮานฮาน เป็นลูกพวกมันเหมือนกัน”
“โฮ้ =[]=
คนเยอะดีแท้ เอ้า แล้วไอ้หนุ่มตัวสูงหัวทองนั่นใคร!?” คุณพ่อชี้ไปที่จื่อเทาที่กำลังยืนอยู่นอกบ้าน
เหมือนแกจะกำลังเดินจงกรมสงบสติ...
นี่บ้านพี่จุนนนนนน
พี่จุ่นรักแปดปีของจื่อ ฮืออออออ T / / T
“คนนั้นชื่อจื่อเทาน่ะพ่อ
จำได้ปะ... จื่อเทาที่...” แบคฮยอนกำลังจะอธิบายเหตุการณ์ในอดีต
แต่ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะจำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว...
“ไอเหี้ยจื่อเทาที่มันจะมาจีบลูกใช่มั้ยบุ๊ค!!?
ที่มันเป็นเอดส์ติดยา นิสัยไม่ดี...”
“เฮ้ยชุน! มึงบอกอะไรพ่อกูอีกเนี่ยยยยยยยย O[]O!!!?”
แบคฮยอนหันไปตีคนตัวสูงข้างๆ ที่ยืนอมยิ้มไม่รู้เรื่องอะไร
แต่ก่อนสงสารอิห่าจงอินนะ ชีวิตค่อนข้างบัดซบ แต่เดี๋ยวนี้สงสารจื่อเทาสุดตัว...
คือเป็นคนดีมากๆ แต่โดนเหี้ยตัวพ่อบงการชีวิตอยู่เบื้องหลัง T_T
“พ่อใจเย็นนะ
ตอนนั้นผมหลอกทุกคนน่ะ T^T ผมไม่อยากให้ใครมาจีบบุ๊ค (._.)” โถถถถถถถถถ พูดซะดูดีเลยจ้ะคุณ =__=
“โห ไม่เป็นไรนะเขยชุน
เดี๋ยวป๊าจะไปเปิดประตูให้เค้าเข้ามาละกัน” คุณพ่อแกเปลี่ยนสรรพนามเสร็จสรรพก่อนจะเดินไปเปิดประตู
นี่ไม่คิดจะโกรธที่ตัวเองโดนหลอกมาตลอดหน่อยหรอ
“สวัสดีครับพ่อพี่จุน (._.)
ผมชื่อหวงจื่อเทา เรียกสั้นๆ ว่าเทาเหมือนที่พี่จุนเรียกก็ได้ครับ”
คนตัวสูงหัวทองที่ว่าหันมาแนะนำตัวทันทีที่คุณพ่อแกเปิดประตู
“เดี๋ยว... นี่เธอจีบบุ๊คหรือจุนกันแน่เนี่ย
=__=?” คุณพ่อที่รู้สึกเอะใจ เพราะแต่ละประโยคที่พูดมีแต่คำว่า ‘จุน’ อย่างเดียวเท่านั้น
“ห้ะ =[]=!!?
จ... จีบจุนครับ!” ไหนๆ
มันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว... บอกความจริงกับว่าที่พ่อตาคงจะไม่เสียหาย
“เอ้า งั้นเสียใจด้วย มันแต่งงานหนีภาษีกับคนข้างบ้านไปละ”
ม... เมื่อกี้คุณพ่อว่าไงนะ...
“คุณพ่อขาาาาา~~~~~~ พี่จุนขอยืมกระเทียมหน่อยค่า~~~~” เสียงแจ๊ดๆ
ของหญิงสาวดังขึ้นจากรั้วข้างบ้าน...
คนตัวสูงรีบหันไปมองก็เจอหญิงวัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังดีเกาะขอบรั้วบ้านอยู่
“เอ้าๆ เดี๋ยวไปบอกแม่ให้”
คุณพ่อชะโงกหัวเข้าไปในบ้านก่อนจะตะโกนเสียงดัง “คุณ!
จีฮเยขอยืมกระเทียม!”
“เอ้า
ไอ้จีฮเยมันยังอยู่แถวนี้อีกหรอพ่อ นึกว่าย้ายไปละ”
คนในบ้านเริ่มงงงวยเมื่อพี่จุนมยอนไม่อยู่ และคนชื่อจีฮเยก็โผล่มาเฉย
แต่เหมือนแบคฮยอนจะคุ้นเคยอยู่ เพราะเป็นเพื่อนเล่นคลุกขี้ดินกันมาตั้งแต่เด็กๆ
“อย่าไปเรียกเค้าว่าไอ้สิ
เค้าเป็นน้องสะใภ้บุ๊คแล้วนะลูก คริคริ~” คุณแม่ที่หยิบกระเทียมมากำมือนึงหัวเราะคิกคักก่อนจะยัดใส่มือคุณพ่อ
“หาาาาาาาาาาาาา O[]O!!!!
แล้วจื่อทาวล่ะ จื่อทาวจะจีบพี่จุนนะแม่จ๋าาา~~” แบคฮยอนรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน
ก็ต้องป๊ะกับแม่นางจีฮเยที่กำลังรอรับกระเทียมจากคุณพ่ออยู่
“ไอ้จีฮเยยยยยยย!
มึงเอาพี่กูไปเป็นผัวมึงได้ไงวะ =[]=!!”
“อุ๊ยตาย อีแบค
เป็นผัวกับชานยอลรึยังล่ะพูดมากจริง... ขอบคุณนะคะคุณพ่อออ~” หญิงสาวแขวะเรื่องชุนบุ๊คก่อนจะหันไปรับกระเทียมมาใส่ในมือตัวเอง
คนตัวเล็กหน้าแดงด้วยความเขินนิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์ด่าเพื่อนสนิทต่อ
“เป็นแฟนกันแล้วโว้...”
“ว้าย Congrats
นะแกร... ไม่คิดเลยว่าจะได้กันซักที
มีผัวช้าเดี๋ยวลูกออกมาเป็นโรคออทิสติกนะเว่ย บายแก
พี่จุนจะทำข้าวผัดกระเทียมให้กิน อุอุอิอินะ”
นางพูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักแล้วเดินเข้าไปในบ้านตัวเอง
“แม่อ่ะ!!!!
ทำไมปล่อยให้พี่จุนแต่งงานกับจีฮเยมันอ่ะแม่!!”
แบคฮยอนหันมาโวยวายใส่คนเป็นแม่แทน
“เอ้า ก็หนูจีฮเยแกมาสู่ขอเอง
บอกว่าอยากได้พี่จุนไปเป็นคนแต่งงานหนีภาษีชั่วคราว
ไว้เค้าถูกใจจะแต่งงานกับใครจริงๆ ก็จะหย่าให้
แล้วก็อย่างที่บุ๊ครู้นะว่าพี่จุนเป็นคนใจดีขนาดไหน -_-; ตอนจบเลยไปจดทะเบียนกันที่เขตแล้วพี่จุนก็ย้ายไปอยู่ด้วยนั่นแหละ”
“ทำไมต้องย้ายไปอยู่กับมันด้วยล่ะแม่
=[]=!?”
“เอ้า
จีฮเยมันทำงานบ้านงานเรือนไม่เป็นเลย แล้วพี่จุนเค้าเป็นห่วง ไหนๆ
ก็ถือว่าเป็นภรรยาตามกฎหมายก็เลยไปช่วยดูแล”
ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ลูกคู่นี้พูดเข้าไปในรูหูของจื่อเทาเต็มๆ
ก่อนจะประมวลผลในสมองเรียบร้อย...
เขาพลาดทุกอย่างและพี่จุนก็เป็นคนดีมากด้วย
“จื่อทาวอย่าไปยอมนะๆๆ
อย่ายอมนะจื่อทาว T___T มานี่! เดี๋ยวพี่แบคช่วย!”
แบคฮยอนคว้ามือน้องคนสนิทก่อนจะพาไปกดกริ่งหน้ารั้วบ้านข้างๆ
ไม่นานนักแม่สาวจีฮเยก็ออกมาด้วยท่าทางวีนเหวี่ยง
“อะไรของมึงอีกอีแบค -_-^”
“นี่! คนนี้ชื่อจื่อ เป็นแฟนกับจุ่น!”
แบคฮยอนชี้ไปที่จื่อเทาที่ตอนนี้จมดิ่งสู่ความเศร้าเรียบร้อย
“จุ่นๆ จื่อๆ
ห่าไรไม่รู้เรื่องวุ้ย! อ้อ...
ถ้างั้นกูก็เป็น ‘จี่’ ด้วยสิ
จะได้เข้าแก๊งด้วยไง ดีปะมึง *_*?”
“ม่ายยยยยยยยยยยย
มันไม่ใช่แก๊งสามคนนะอีจี่ เอ๊ย อีจีฮเย มันเป็นคู่เว่ย คู่จื่อจุ่น ไม่มีจี่!” แบคฮยอนเถียงหน้าดำหน้าแดง แถมยังแอบสับสนนิดๆ ว่าอะไรคือจื่อจุ่นจี่ =__=
“จื่อจุ่นแล้วไง?”
“จุ่นคือพี่จุนมยอน
เข้าใจยังอิบ้า =O=”
“อ้อออออออออออออออออออ
นี่จะเอาผัวชั้นไปทำผัวหรอคะคุณจื่อ?” จีฮเยเท้าสะเอวมองหน้าคนตัวสูงร้อยแปดสิบบวกบวกด้วยความหมั่นไส้
“เปล่าครับ จะเอาไปทำเมีย”
“อุ๊ยตาย O_O!
ตอบดีมากแก ถ้างั้นแกมาช่วยชั้นหาผัวสิ
ถ้าหาได้ชั้นจะหย่ากับพี่จุนเลย สาบาน” ดูเหมือนจีฮเยก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
แถมยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก
“จริงนะ เดี๋ยผมช่วยหาผัวให้พี่เอง
แต่ตอนนี้ขอคุยกับพี่จุนได้มั้ย... อยากคุยมาแปดปีแล้ว...”
เสียงของจื่อเทาดูรวดร้าวและหน่วงจนคนฟังสงสาร
“เฮ้อแก
แต่ชั้นไม่รู้ว่าเค้าจะคุยกับแกมั้ยนะ เห็นพี่จุนบอกว่า
เคยมีความรักเมื่อหลายปีก่อน... แต่เพราะเค้าจะจีบน้องตัวเองก็เลยยอมถอย”
“ค... คนนั้นแหละผมเอง
O_O!! แต่ผมไม่ได้จะจีบพี่แบคนะ ผมจะจีบพี่จุน แต่ดูเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดน่ะ”
จื่อเทาพยายามอธิบาย แต่ไม่ทันไรหญิงสาวก็เปิดประตูรั้วให้อย่างเรียบร้อย
“เข้ามาสิ ^^”
“...”
“คุยดีๆ นะแก แต่เดี๋ยวระหว่างนี้ขอไปเต๊าะเด็กบ้านอีแบคก่อน
เมื่อกี้เห็นละหล่อโดนใจ แต่เหมือนจะยังตัวเล็กเท่าเข่าชั้นอยู่เลย
สงสัยจะเป็นคนแคระว่ะแก”
“นั่นมันฮุนฮุนลูกกูโว้ยอีบ้าจีฮเยยยยยยยยย
TTOTT!!” แบคฮยอนโวยวายก่อนจะลากคอเพื่อนบ้านที่แสนจะเฮฮาไปที่บ้านตัวเอง ไหนๆ
มันก็จะเต๊าะลูกตัวเองแล้วก็เอาให้สุดๆ
“อ้าวหรอ ลูกมึงมีผัวยัง”
“มึงต้องถามว่าลูกกูมีเมียรึยังสิอิบ้า
=O=
เออ มีผัวแล้ว ชื่อฮานฮาน เดี๋ยวมึงดูละกัน”
สองเพื่อนคู่หูคู่ซี้พากันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่ถนนด้านนอกจะเงียบกริบ
คนตัวสูงที่ตอนนี้เหลือตัวคนเดียวเดินเข้าไปในตัวบ้านช้าๆ
ในใจพยายามเรียบเรียงคำพูดทุกอย่างที่อยากบอกมาตลอดแปดปี
แต่ดูเหมือนหัวสมองจะว่างเปล่า...
“จีฮเยมาแล้วหรอ
มัวไปเม้าท์กับใครมาล่ะ เสียงดังเชียว ฮ่าๆๆ” ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไปในตัวบ้าน
เสียงใสๆ ที่เฝ้าคิดถึงก็ลอยออกมาจากในห้องครัว
จื่อเทาไม่ตอบ
“อ้าเสร็จละ~ ข้าวผัดกระเทีย...”
เจ้าของผิวขาวใสเดินออกมาจากห้องครัวพลางถือจานข้าวผัดร้อนๆ ออกมาด้วย
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนแปลกหน้าในบ้านของตัวเอง
“พี่จุน... ผมจื่อเทานะ
จำผมได้มั้ย”
ความเงียบปกคลุมบรรยากาศอันแสนจะอึดอัด
“จ... จำได้สิ ^^;
จื่อเทาที่จะจีบบุ๊ค... อ้อ... ใช่... โตขึ้นเยอะเลยนะเรา”
คนตัวเล็กกว่ามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของจื่อเทาก่อนจะยิ้มภูมิใจ
แต่ดูเหมือนรอยยิ้มนั้นจะปนความขมขื่นมาด้วย...
“ตอนนั้นผมไม่ได้จะจีบพี่แบคนะ
ผมจะจีบพี่จุน” คนตัวสูงประกาศแน่วแน่
ขอบคุณที่ไม่มีอะไรมาขัดขวางการสารภาพรักของเขาได้
แม้กระทั่งหัวใจตัวเองที่เต้นแรงซะจนอยากควักออกมาถามว่าพ่อมึงจะตายรึไง
ทำไมต้องบีบขนาดเน้ ;-;
“ต...
แต่ชานยอล...”
“ตอนนั้นพี่ชานยอลเค้าขู่ผมไม่ให้ผมมายุ่งกับครอบครัวพี่อีก
ผมก็เลยพยายามไม่เข้าใกล้
แถมตอนนี้พี่ชานยอลก็มาสารภาพผิดแล้วว่าพี่เค้าหลอกทั้งพี่จุนและพ่อแม่พี่จุน
ผมเป็นเอดส์ติดยา นิสัยไม่ดีใช่มั้ยล่ะ?”
“อื้อ O_O”
“แล้วพี่คิดว่าที่ผมยังโผล่หน้ามาให้พี่เห็นวันนี้ได้คืออะไร...”
“หายเป็นเอดส์แล้ว O_O
ไม่ก็ไปติดคุกมาเสร็จแล้ว O_O”
ขอบคุณ!!!!!!
“พี่จุน...
มาให้ผมเริ่มจีบใหม่ได้มั้ย สัญญาว่าครั้งนี้ผมจะไม่ป๊อดหนีไปไหน
จะไม่ให้อะไรมาขัดขวางความรักของเรา” จื่อเทาไม่สนใจคนตัวเล็กที่กำลังสับสน
เขายิ้มเด็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“แต่พี่มีจีฮเยแล้วนะ”
“พี่จีฮเยบอกผมว่าพร้อมทิ้งพี่ทันที
ถ้าผมหาผู้ชายดีๆ ซักคนให้เค้าได้” จื่อเทาพยายามเอาชนะ
แปดปีที่ผ่านมาเหมือนเป็นตัวหล่อหลอมให้เขากล้าทำในสิ่งที่อยากทำมากขึ้น
“โห เด็กคนนี้ทำไมทิ้งพี่ง่ายจัง
อุตส่าห์แต่งงานด้วยแท้ๆ เลย T_T”
จุนมยอนเกาหัวก่อนจะยิ้มบางๆ “แต่จื่อเทาต้องจีบพี่ตั้งแต่เริ่มเลยนะ เพราะพี่...
พี่... พี่ตัดใจจากจื่อเทาไปแล้วล่ะ T0T”
“ครับพี่ ไม่เป็นไร...”
“...”
“ให้เริ่มอีกกี่ล้านรอบก็ยอม
แหะๆ”
**********
“เดี๋ยวนะ...
นี่ชุนผัวมึง... นี่อีโด้ เพื่อนกู... แล้วผู้ชายหล่อๆ คนนี้คือผัวอีโด้
ส่วนคนแคระสองคนนี้ก็รุ่นลูกแถมมีแนวโน้มว่าจะได้กันตอนจบ โอ๊ยตายๆๆๆ กูจะบ้า T___T
ทำไมผู้ชายเอากันเองงงงง”
จีฮเยร้องโวยวายเมื่อเข้าไปในบ้านตระกูลบยอน นึกถึงภาพสามีทางกฎหมายของตัวเองที่กำลังมีผู้ชายมาจีบก็เสียวสันหลัง
“เออ
เดี๋ยวนี้เค้าเอากันเองหมดแล่ว” ชานยอลหันมาหัวเราะสมน้ำหน้าใส่
“เฮ้อ งั้นทำไง
ชีวิตกูไม่มีห่าไรดีเลยไงชานยอล” จีฮเยที่ตอนนี้เหมือนผู้ชายแมนๆ
คนหนึ่งนั่งถอนหายใจ อยากมีผัวแต่อายุยี่สิบห้าเองนะ... หาแฟนก่อนดีกว่ามั้ย T_T
“มึงก็หัดทำกับข้าว
ทำงานบ้าน พูดจาให้มันดีๆ ทำตัวให้มันเรียบร้อยบ้าง”
“แหมมมมมมมม
แล้วอีบุ๊คของมึงนี่ทำกับข้าวเป็นเน๊าะ ทำงานบ้านเป็นเน๊าะ
พูดจาไพเราะแถมยังทำตัวเรียบร้อยอีกเน๊าะแหม่” จีฮเยแขวะ เห็นแล้วมันหมั่นไส้
เพราะไอ้ที่พูดๆ มาไม่เห็นเหมือนตรงกับแบคฮยอนซักอย่าง
“มันทำไม่ได้แต่มันก็พยายามเพื่อกูเว่ย”
“ถุ๊ยๆๆๆ จะอ้วกแตก
รักดั่งเทพนิยายยี่สิบปี~~”
จีฮเยพูดกระแนะกระแหนก่อนจะหัวเราะลั่น
“ห้ะ... ยี่สิบปีเลยหรอ
คืออะไร... กูงง” เสียงแบคฮยอนขัดขึ้นจนคนที่กำลังหัวเราะอยู่ถึงกับเงียบกริบ และทุกคนในบ้านก็เงียบกริบเช่นเดียวกัน...
เอาล่ะสิ ชานยอลจะทำยังไง
“ค...
คือการที่มึงเป็นเพื่อนกับชานยอลมายี่สิบปีไงแบค เนอะทุกคน ^^;” จีฮเยพยายามจะแก้ข่าวให้ แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่สนใจ
อยากฟังคำพูดจากปากชานยอลมากกว่า
...
“คือ...
กูชอบมึงมายี่สิบปีแล้วไง”
...
“บ้าปะ
คนเรามันจะชอบตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้วเลยไง๊ อย่ามาตอ”
แบคฮยอนตอกกลับก่อนจะตีเข้าที่หัวไหล่
ไม่รู้ว่าที่ทำเป็นตีคือจะเปลี่ยนเรื่องหรือตีแก้เขินกันแน่
“พูดจริง” แต่เสียงทุ้มๆ
ของคนตัวสูงก็ยังคงดูจริงจัง
“แล้วเมื่อไหร่พวกมึงจะแต่งงานกันซักที”
จีฮเยพยายามช่วยเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูเหมือนจะยังอยู่ในเรื่องเดิมๆ
แถมแย่กว่าเดิมซะด้วยสิ
“นั่นสิ อ...
อีกสิบกว่าวันก็จะเริ่มเก็บภาษีคนโสดแล้วนะ เราคงต้องแต่งงานกันได้แล้วมั้ง...”
แบคฮยอนพูดอ้อมแอ้มในลำคอ เพื่อนก็อยู่เยอะแถมลูกก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ จะให้สารภาพไปตรงๆ
ว่าอยากแต่งงานด้วยขนาดไหนก็คงจะไม่ดี
“นี่จะแต่งงานกับกูเพื่อหนีภาษีอย่างเดียวหรอ...”
คนตัวสูงถาม หัวใจบีบตัวเองขึ้นมาซะดื้อๆ
“ก... ก็ใช่ไง!
แล้วเราจะแต่งงานกันเรื่องอื่นรึไงล่ะแหม...”
“เออ ดี
งั้นพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนเลย”
“เนอะๆ >___<”
“พอใจแล้วใช่ปะ
ถ้าพอใจแล้วกูกลับคอนโดก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับไปสำนักงานเขต
แต่งงานให้สมใจอยากมึง จะได้เลิกพูดซักที บาย”
คนตัวสูงพูดพลางลุกขึ้นก่อนจะหุนหันเดินออกจากบ้านไปโดยบอกลาแค่คำว่าบายคำเดียวเท่านั้น
ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับใจเสีย... เกิดอะไรขึ้นนะ
“ฮึก...
ป๊าเป็นอะไรหรอคับม๊าบุ๊ค”
เด็กน้อยฮุนฮุนที่นั่งฟินมาตั้งนานก็เริ่มจะสัมผัสถึงความตึงเครียดอะไรบางอย่าง แต่เหมือนม๊าบุ๊ค...
... จะเข้าใจผิดมหันต์
“อ๋อ... ม๊าอยากแต่งงานกับป๊ามากๆ
เลยแหละฮุนฮุน...”
“...”
“ต... แต่ ฮึก... แต่เหมือนป๊าเค้าจะไม่อยากแต่งงานกับม๊าน่ะ...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น