Ending
3: We have 2 kids for this crazy TAX.
(เรามีลูกสองคนเพราะภาษีนี่)
หนึ่งเดือนผ่านไป
“แฮ่ก...
หนึ่งร้อยแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!”
คุณเคตะโกนใต้ร่างผมอย่างมีความสุขเมื่อเราทั้งคู่ถึงฝั่งฝันด้วยกันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อย
ความจริงพวกเราก็ไม่ได้ใช้เวลานานหรอกครับ
ประมาณเกือบเดือนเท่านั้นเอง =.,=
“ดีใจปะล่ะ”
ผมถามก่อนจะเสยผมที่เปียกเหงื่อของคุณเคออก
“ดีใจ >__<!
จะได้มีลูกอีกคนแล้ว” เนี่ย ก็ดีใจแค่เนี้ย
ไม่เคยดีใจหรอกที่ได้มีอะไรกับผัว =_=
“คืนนี้ก็นอนเร็วๆ
ซะนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าไปกัน”
“อื้ม”
ผมล้มตัวลงนอนและคุณเคก็เข้ามาขดตัวในอ้อมแขนผม...
ชีวิตแบบนี้สิถึงจะมีค่า
เช้าวันรุ่งขึ้น
“หม่าม๊าาาาาาา!! ฮุนฮุนแม่งไม่ออนไก๊อีกแล้ววววววว!”
เสียงปลุกกวนประสาทของลูกชายดังแต่เช้าตรู่
ไอ้ลูกบ้ามันเป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาเซฮุนไม่ออนสไกป์ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ถ้าม๊าแกหัวใจวายตายเมื่อไหร่
ป๊าจะเตะให้” ผมลุกจากเตียงและเหลือบมองนาฬิกาก็แทบจะร้องไห้...
นี่พึ่งตีห้าเองนะไอ้ลูกเวร ;-;
“ป๊าๆๆ
ผมโทรเข้าบ้านนู้นได้ป่าว” มันชะโงกหน้ามาในห้องนอนพวกเราด้วยแววตาเป็นประกาย
“ไม่ได้โว้ย!” ผมตะโกนกลับไปก่อนจะหันมาสะกิดคุณเคที่นอนตะแคงหนีไปอีกทาง
“ตื่นเร็วตะเอง วันนี้ต้องรีบไปที่สถานรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนะ”
“งือ พาไปอาบน้ำหน่อย”
“หึ... ได้”
ผมแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะอุ้มคุณเคไปในห้องน้ำ
และกว่าพวกเราจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง
(.
/ / / / / .)
สรุปก็คือ
เช้านั้นคุณเคทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งกับช็อกโกแลตเป็นข้าวเช้าให้พวกเราสองพ่อลูก
ก่อนที่พวกเราสามคนจะเดินทางออกจากบ้านไปที่สถานสงเคราะห์
และครั้งนี้ผมก็ให้ลู่หานขับรถแม้มันจะอายุไม่ถึงก็เถอะ
=_=
“ถึงแล้วคร้าบแด่ดดี๊แอนด์หมั่มมี๊”
ลู่หานจอดรถได้ถูกต้อง ไม่เสียแรงที่ผมสอนมานาน
และพวกเราก็เข้าไปในตัวอาคารด้วยความตื่นเต้น
“Hello? May I
help you? (สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ)”
เสียงทักทายจากเจ้าหน้าที่หน้าเคาท์เตอร์ดังขึ้น ผมจึงดันหลังคุณเคให้ไปพูดเอง
ไม่นานนักหล่อนก็นำทางพวกเราไปที่ห้องๆ
หนึ่งซึ่งมีเด็กๆ อยู่มากมาย ต่างเชื้อชาติ ต่างสีผิว ต่างอายุ
งานนี้ทุกคนดูเหมือนจะไม่สนใจพวกเราด้วยซ้ำเพราะพวกเขาก็มีความสุขอยู่แล้ว
“เอาไงดี...” คุณเคหันมาปรึกษาผม
“อยากได้เด็กประเทศไหนล่ะ”
“ก็... ไม่เอาหัวทองตาสีฟ้า
อยากได้เอเชียด้วยกัน ชายหรือหญิงก็ได้” คุณเคจำกัดความลูกคนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
ผมจึงแสกนมองหาเด็กเอเชียรอบห้อง...
และผมก็หันไปเจอเด็กผู้ชายผมดำคนหนึ่ง
หน้าตาจิ้มลิ้มพอสมควร ผมจึงสะกิดคุณเคให้เดินไปหาเด็กคนนั้นด้วยกัน
(ส่วนไอ้ลู่หานโดนเด็กผู้หญิงรุมไปละ =_=)
“Hello? What’s your name, little prince? (เจ้าชายน้อยชื่ออะไรจ๊ะ)”
คุณเคลองทักทายเป็นภาษาอังกฤษและเด็กคนนั้นก็เงยหน้าจากของเล่นมายิ้มให้พวกเรา
“เฮลโล่ว ชอนจองกุกคับ” อ้าวกรรม
ตอบเป็นภาษาเกาหลีเฉยเลย TwT
“งื๊อออออออ
พวกเราก็เป็นคนเกาหลีเหมือนกัน” คุณเครีบตีซี้ “หนูอายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ”
เด็กน้อยอมยิ้มน้อยๆ
ก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาห้านิ้ว
“หนูอยากมีพ่อกับแม่มั้ย =__=” ผมถามไปตรงๆ ขี้เกียจจะพูดอะไรอ้อมโลก 5555555555
“อยาก แต่จองกุกเป็นเด็กม่ายดี
พ่อแม่เลยทิ้งจองกุกไป” นั่นไง มีปมในใจอีก งานนี้ผมต้องกวักมือเรียกไอ้เด็กมีปัญหานามว่าลู่หานมาช่วยเหลือ
“ไรอีกป๊า”
“กล่อมดิ๊
แม่เค้าอยากได้น้องคนนี้ ชื่อจองกุก” ผมปลีกตัวออกมาและนั่งมองอยู่ห่างๆ
“ไหน~ เราชื่อลู่หานนะ จองกุกโดนพ่อแม่ทิ้งหรอ”
“อื้อ”
เจ้าหนูก้มหน้าก้มตาเล่นเลโก้ท่าเดียว สงสัยจะขี้อาย
“ไม่ต้องห่วงนะ
เราก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนกัน พ่อแม่เราม่องเท่งอ่ะ... หมายถึงตายทั้งคู่เลย T^T” ลู่หานตัวเป็นควายแต่ทำหน้าจะร้องไห้นี่ผมว่าไม่เวิร์ค
“จริงหยอ แล้วลู่หานทำไงอ่ะ”
“ลู่หานก็มาอยู่กับป๊าม๊าสองคนนี้งาย~ อยู่มาจนจะสิบปีแล้วเนี่ย ตอนแรกลู่หานก็ไม่สบายใจ
แต่ตอนนี้ลู่หานโอเคขึ้นเยอะเลย”
เพราะว่ามึงมีน้องฮุนฮุนรออยู่ที่เกาหลีมากกว่านะป๊าว่า -_-^
“ลู่หานเก่งจัง”
จองกุกปรบมือให้ก่อนจะยิ้มกว้าง และคุณเคที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็รีบหันมามองผมทันที
“พี่อยากได้อ๊ะ!”
“ก็ตีซี้จองกุกเค้าซี่!” ผมพยักเพยิดให้คุณเคทำต่อ คือผมไม่ค่อยชอบยุ่งกับเด็กนักหรอก
ที่ผ่านมาเจอแต่เด็กปีนเกลียว
จะตีสนิทได้ก็ต่อเมื่อมีตุ๊กตากระดาษให้เล่นเท่านั้นแหละ
“จองกุกชอบคนนี้”
เด็กน้อยชี้นิ้วมาทางผม
ห้ะ
มาทางผม
“จองกุกว่าเค้าหล่อดี
เหมาะสมกับคนนี้มากเลย” แล้วก็ชี้ไปที่คุณเค
“ก็เค้าเป็นป๊ากับม๊าไง”
ลู่หานรีบเกลี้ยกล่อม ทำดีมากไอ้ลูกชาย
“ป๊ากับม๊าหยอ...”
**********
สองเดือนผ่านไป
“ปะป๊า” เสียงเด็กน้อยเรียกผม TwT
“จองกุกปวดฉี่นะ เฝ้าของเล่นให้จองกุกด้วย”
“รับทราบครับคุณลูก”
ผมตอบไปอย่างนั้นทั้งที่ไม่ได้เหลียวมองของเล่นลูกเลย
ก็คือว่า....
หลังจากวันนั้นได้หนึ่งอาทิตย์
เด็กน้อยชอนจองกุกก็กลายมาเป็นลูกของเราง่ายๆ โดยให้เหตุผลว่า ‘จองกุกชอบคนนี้ แล้วคนนี้ก็เหมาะสมกับคนนี้
ส่วนคนนี้ก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนจองกุก’ =____=
สิ่งที่เรียกผมให้กระชุ่มกระชวยหัวใจได้คือเสียงเล็กๆ
ที่เรียก ‘ปะป๊า’ จากจองกุกเนี่ยแหละ
เพราะเสียงลู่หานแม่งแตกหนุ่มจนไม่เหลือความน่ารักตั้งนานละ T___T
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ”
ไอ้ลูกชายเวรกลับมาจากโรงเรียนซักที มาถึงมันก็เปิดคอมตามเคย
และจองกุกที่ฉี่เสร็จก็วิ่งไปกอดพี่ชายทันที
“พี่ลู่หาน เปิดคอมเร็ว
จองกุกอยากเจอพี่ฮุนฮุน”
“จองกุกต้องเรียกแฟนพี่ว่าเซฮุนสิ
อย่ามาเรียกฮุนฮุนตามพี่” นั่นไง ดุน้องอีก กูจะบ้าตาย =_=
“ไหนบอกว่าเลิกกันนานแล้วไง”
ผมพูดลอยๆ
“ต่อหน้าฮุนฮุนก็ต้องแกล้งทำเป็นเลิกแหละป๊า
มันบอกเลิกผมอ๊ะ T^T!!”
พูดเรื่องนี้ทีไรลูกกูแต๋วแตกตลอด ผมเลยเดินหนีออกมาด้วยการเดินไปหาภรรยาในครัว
“หิวแล้วอ่ะ”
ผมพูดพลางมองหาของกินในตู้เย็น
บังเอิญเจอคุกกี้ช็อกโกแลตชิพของโปรดกับนมสดอยู่ในนั้น
ผมไม่รอช้ารีบหยิบคุกกี้ช็อกโกแลตชิพออกมาจากตู้เย็นทันที
และผมก็รีบเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น พยายามแดกโดยไม่ให้ใครรู้...
แต่จองกุกก็ยืนจ้องหน้าผมอยู่
‘จุ๊ๆ’ ผมจุ๊ปากให้ลูกก่อนจะกวักมือเรียก
จับลูกกินคุกกี้ด้วยกัน... ประมาณว่าถ้าเมียด่า ก็จะบอกว่าลูกคนเล็กอยากแดกจบ
กรั่กๆๆๆๆๆๆ
แต่ลู่หานก็ยืนจ้องหน้าผมอยู่
‘อะไรของมึงนักหนาวะเนี่ย! มานี่!’ ผมโวยวายลำคอ แต่สุดท้ายก็จับล็อคคอลูกชายคนโตมากินคุกกี้ช็อกโกแลตชิพด้วยกัน
พวกเราสามคนพ่อลูกนั่งกินคุกกี้ช็อกโกแลตชิพประหนึ่งไฮยีน่าแดกศพกวางตายยังไงไม่รู้
ความจริงผมก็ไม่ได้เลี้ยงลูกอดอยากขนาดนั้น
“เอิ๊กๆๆๆ”
และจองกุกก็หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นผมกับลู่หานแย่งคุกกี้ชิ้นสุดท้าย
“จองกุกหัวเราะทำไมจ๊ะ”
เสียงคุณเคดังมาจากในครัว แต่จองกุกก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง
“ลูกขำก็เรื่องของลูกเด้ วู้ๆๆ”
ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจคุณเค แต่เหมือนแกจะสนใจหนักกว่าเดิม
เพราะเดินออกมาดูพวกเราด้วยสีหน้าจับผิด
“กินอะไรกันน่ะ!!!!” เอาละ นางยักษ์ของขึ้น
“คุณเจป่าวจ้า”
“ลู่หานก็ป่าวจ้า”
“จองกุกไม่ได้กินคุกกี้ช็อกโกแลตชิพป่าวจ้า”
ชอน-จอง-กุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
พูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะฮือออออออออออออ
TT0TT
“คุกกี้ช็อกโกแลคชิพสินะ...”
คุณเจจับพวกเราอ้าปากทีละคน และแน่นอนว่าเศษซากคุกกี้ยังติดลิ้นติดเหงือกอยู่เลย
“ผมบอกแล้วว่าให้เอาน้ำมาล้างปากก่อน”
ไอ้ลูกบ้าหันมาด่ากูทำไม ทำไมมึงไม่ไปเอาเอง!
“เอาล่ะ
ไม่ต้องพูดมาก” คุณเคขัดขึ้น
“...”
“สามคนพ่อลูกจะต้องโดนทำโทษดังต่อไปนี้...”
“...”
“จองกุก... ห้ามกอดม๊ากับป๊าสามชั่วโมง”
“ม่ายอาววววววววววววววววววววว”
ลูกร้องไห้ทันทีที่ได้ยินบทลงโทษแบบนั้น
“ส่วนลู่หาน...
นั่งกอดป๊าไปสามชั่วโมง”
“โนววววววววววววววววววววววววว”
และไอ้ลูกเวรนี่ก็ร้องไห้ทันทีที่ได้ยิน
“ทำไม! กอดป๊ามันลำบากมากรึไงไอ้ลูกบ้า! ถามป๊าก่อนมั้ยว่าป๊ารู้สึกยังไงวุ้ย”
ผมหันไปด่าลูก แต่เพราะสายตาอำมหิตของคุณเค พวกเราก็ต้องกอดกันอย่างเสียไม่ได้
“และสุดท้าย... คุณเจ”
“...”
“คืนนี้ค่อยว่ากัน”
อั้ยย่ะ!!
คืนนี้กูโดนแน่ โดนแน่ๆ เสียตัวแน่กู
ตอนนี้นั่งกอดลูกไปสามชั่วโมงก่อน
เดี๋ยวตอนกลางคืนคงจะได้กอดเมีย =..=
...
ซะเมื่อไหร่ =__________=
เพราะเมียหลับครับ
เมียชิงหลับตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จ นี่คือบทลงโทษของกูสินะ
ผมเดินไปชงกาแฟดำในห้องครัวก่อนจะเอามาวางไว้บนโต๊ะในห้องนอน...
ก็พี่เค้าชอบกลิ่นกาแฟนี่หว่า ถ้าได้กลิ่นคงจะนอนหลับสบายขึ้น
“อื้อ... ขอบคุณนะ”
คุณเคพูดก่อนจะดึงตัวผมไปจูบ
“วันนี้เหนื่อยมากแล้ว...
รีบนอนนะ” ผมพูดก่อนจะลูบหัวคุณเคช้าๆ... เป็นการกล่อมให้หลับไวๆ
“อืม ฝากดูจองกุกด้วย
เดี๋ยวไปนั่งเล่นกับลู่หานจนดึก”
“ครับผม”
ผมพูดและมือผมก็ยังลูบหัวคุณเคไม่หยุด จนเค้าหลับแล้วนั่นแหละผมถึงผละออกมาจากเตียงและออกไปที่ห้องรับแขก
ลู่หานกำลังรอเซฮุนเล่นสไกป์และจองกุกก็กำลังนั่งต่อเลโก้รอพี่เซฮุนมา
ทำไมลูกกูต้องหลงใหลลูกบ้านนู้นกันขนาดนี้วะ
=_____=
“ไปนอนได้แล้ว”
ผมทำเสียงเข้มๆ ดุๆ ไว้ก่อน และลูกทั้งสองคนก็สะดุ้งเฮือก
“จองกุกง่วงแล้ว ป๊าพาจองกุกไปนอนหน่อย”
ลูกชายคนเล็กของผมนับว่าเอาตัวรอดเก่งสุดในวินาทีนี้
แกเดินมาจูงมือผมก่อนจะบังคับให้ผมพาไปนอนที่เตียงเล็กๆ ในห้องเดียวกับลู่หาน
“ฝันดีนะลูก”
ผมพูดก่อนจะหอมหน้าผากจองกุก เด็กน้อยยิ้มนิดๆ และอมนิ้วโป้งตัวเอง
พร้อมจะเข้าสู่นิทรา...
เหลือลูกเวรอีกตัวนึง
=_=
“ลู่หาน นอน”
ผมยังคงบังคับเสียงแข็ง
“ป๊า แป๊บเดียวนะ
ตอนนี้คงจะสิบเอ็ดโมงที่นู่น แต่เซฮุน...”
“วันนี้มันวันธรรมดาไม่ใช่หรอ =O= เค้าก็ต้องไปเรียนสิ”
“เออว่ะ” ลู่หานพึ่งจะนึกขึ้นได้
และสุดท้ายก็ต้องปิดคอมเงียบๆ
“ไปๆ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้ามาออนสไกป์”
ผมตบบ่าลูกชายคนโตก่อนจะเดินนำไปที่ห้องนอนของลู่หาน
“...”
“ก่อนนอนมาให้ป๊าหอมแก้มก่อน”
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะดึงหัวลูกมาใกล้ๆ
“โตแล้วยังจะหอมอีก แหยะๆ”
ลูกบ่นครับ แต่พ่อแก่ๆ อย่างผมก็หอมแก้มลูกจนได้
“ฝันดี” ผมทิ้งท้ายก่อนจะปิดไฟในห้องให้และเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
ผมชอบที่แต่ละวันของผมเป็นแบบนี้
มีแต่คุณเค ลู่หานและจองกุก...
ไม่ต้องโหยหาสิ่งอื่นใด
แค่มีครอบครัวที่น่ารักอยู่ข้างๆ ก็พอ
ว่าแล้วก็ปลุกคุณเคมาเอากันอีกซักรอบดีกว่า
=.,=
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น