Ending 2: We don’t allow paying
this crazy TAX.
|| อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะต้องจ่ายภาษีน่ะ
||
“สัสเด้ยยยยยยยยยยย”
เด็กชายวัยป.สี่ย่างป.ห้าทุบคอมพิวเตอร์อย่างหนักใจ
เขาคิดว่าโปรแกรมสไกป์คงจะพังมาหลายวันแล้ว...
เพราะ
HanHan ไม่ออนไลน์เลย
“พูดคำหยาบเป็นบาปนะครับ”
เสียงหม่าม๊าแว่วมาจากในห้องครัว ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมาหาพร้อมเครปเค้กเละๆ
“ม๊าจะระเบิดครัวอีกละหรอ
=O=” ลูกชายปากหมาหันไปถาม
“ไม่ได้ระเบิดซักหน่อย! ม๊าหัดทำอยู่ต่างหาก ไหนๆ
ก็บ่ายแล้วมากินเค้กม๊าเร็ว” เขาถูกเรียก (ปนบังคับ) ให้ไปกินเค้กเละๆ นั่น
ด้วยความเคยชินจึงเดินไปกินอย่างเสียไม่ได้
“ม๊า...
พี่ฮานฮานไม่ออนไก๊มาวันนึงแล้วอ่ะ”
“วันเดียวเองนี่นา~” เสียงหม่าม๊าดูมีเลศนัยชอบกล
“พี่เค้าไม่บอกผมก่อนเลยด้วยว่าจะไม่อยู่”
เขาพูดพลางตักเครปเค้กเข้าปาก และรู้สึกประหลาดใจที่เค้กเละๆ นั่นอร่อยเฉยเลย
“บางทีคนเราก็มีธุระนะลูก
เราต้องหัดรอคอยบ้าง”
น้ำเสียงใจเย็นของหม่าม๊าทำให้เขานึกได้ว่าม๊าผ่านการรอคอยมาเนิ่นนานแค่ไหน
เด็กน้อยจึงสงบปากสงบคำและกินเค้กต่อไปเงียบๆ
“แล้วนี่ป๊าไปไหนอีกอ่ะ” เซฮุนนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เช้าเขายังไม่เจอพ่อตัวเองเลย
“ป๊าไป ‘รับคนที่สนามบิน’ น่ะจ้ะ ^__^ อ้อ! เดี๋ยวคืนนี้ป๊ากับม๊าไม่อยู่บ้านน้า
ฮุนฮุนอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก?” เด็กชายตาเหลือกด้วยความตกใจที่ตัวเองจะอยู่คนเดียวในบ้านหลังโต
แต่เพราะความแมนก็ต้องตอบไปว่า...
“อยู่ได้หน่า~ ผมโตแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ
จ้าๆ ฮุนฮุนโตแล้วเนอะะะ~ แต่ยังไม่รู้จักการรอคอยเลยเนี่ย”
แบคฮยอนเอื้อมมือไปขยี้หัวลูกชายอย่างหมั่นไส้
“ก็ผมต้องรออีกนานแค่ไหนไม่รู้”
“เดี๋ยวเค้าก็มา~” หม่าม๊าตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
เล่นเอาเด็กชายไปไม่ถูก
“ม๊าแอบรู้ไรปะเนี่ย
=____=”
ปิ๊งป่อง!
“โอ๊ะ! ไม่ใช่เดี๋ยวแล้วแหละ... มาแล้ววววววว~ คิกๆ” แบคฮยอนผละจากเครปเค้กของตัวเองก่อนจะวิ่งไปที่ประตูบ้าน
เล่นเอาเซฮุนถึงกับงง... ใครมา?
“สวัสดีครับน้าแบคฮยอน
>___<”
เสียงคุ้นหูดังอยู่ตรงประตูบ้าน เขาจึงหันไปมองด้วยความประหลาดใจ
“O_O”
“ฮุนฮุนอยู่...
หวายยยยยย น่ารักจังเลยยยย เค้กเลอะปากด้วยง่ะ” ลู่หานตัวเป็นๆ
ที่สะพายกระเป๋าแบ็คแพ็กวิ่งมาหาเขาอย่างหมั่นเขี้ยว
แล้วยังเอานิ้วมาเช็ดปากเขาอีกต่างหาก
“ใครน่ารักแถวนี้!!? ไม่มี!”
คนตัวเล็กกว่าขัดขืนและรีบวิ่งไปที่โน้ตบุ๊คตัวเองที่กำลังเปิดสไกป์อย่างร้อนรน
“เปิดไก๊รอพี่หรอ
>__< ไม่ต้องรอละนะ
พี่อยู่นี่แล้ว คิกๆ” ลู่หานยิ้มตลอดเวลาตั้งแต่เหยียบเข้าบ้านหลังนี้ ไม่รู้สิ...
นั่งเครื่องบินเหนื่อยๆ มาสิบสี่ชั่วโมง
แต่กลับรู้สึกหายเหนื่อยทันทีที่ได้เห็นสิ่งล้ำค่าตัวเป็นๆ
“เอ้อออออออ
ม๊าไปละนะฮุนๆ ป๊าเค้าจอดรถรออยู่ เครปเค้กนั่นก็ทำต้อนรับพี่ฮานฮานเลยนะ
คืนนี้โชคดีนะจ๊ะเด็กๆ”
เสียงของผู้ใหญ่คนเดียวในบ้านดูจะไม่สามารถกระทบกับโสตประสาทของพวกเขาได้
“ม๊าหลอกฮุนฮุน”
“แหงล่ะ
ก็พี่เค้าฝากให้หลอกนี่นา ไปละจ้ะ” หม่าม๊าพูดพลางเดินออกจากบ้านไป ความจริงเขากับชานยอลไม่ได้มีธุระอะไรหรอก
แค่จะออกไปเที่ยวกันแล้วปล่อยให้สองคนนี้มีเวลาส่วนตัวกันเท่านั้น
“ไหนพี่เคยบอกว่า
พ่อแม่พี่ไม่ให้พี่มาเกาหลีคนเดียวไง” เซฮุนตั้งคำถามอย่างขุ่นเคือง
“ก็ใช่
แต่พี่ขอว่าถ้าได้เกรด A ทุกวิชาจะได้ไปเกาหลีเอง พ่อแม่ก็ให้... พี่ก็เลยได้มาไงล่ะ”
คำตอบของลู่หานทำให้เขาขุ่นเคืองกว่าเก่า...
นี่ฉลาดถึงขั้นได้
A ทุกวิชาเลยรึไง!!!!!!!!
“แล้วมาทำไมไม่บอกฮุนฮุน”
“ไม่บอกฮุนฮุนแต่ก็บอกพ่อแม่ฮุนฮุนนะ
>__< น้าชานยอลยังขับรถไปรับพี่มาเลย”
อ่อออออออออ เก็ทละ เก็ททุกอย่าง วันนี้พ่อหายไปไหนก็รู้ละ =__=
“เบื่อว่ะ ไม่เห็นเซอร์ไพร์สอะไรเลย” เขาแกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง
แต่คนฟังก็ไม่สนใจหรอก
“วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง...
ใส่เสื้อสีแดงกับถุงเท้าสีแดง อยากหยิกแก้มอ่ะหยิกได้มั้ย -_-?” ดูพี่ลู่หานถามเข้า ถามจริงจังด้วยสายตาที่อยากหยิกแก้มสุดๆ
“ไม่ให้หยิกเว่ย!! จะไปเปลี่ยนชุดแล้ว! ไม่น่าใส่ชุดนี้เลยให้ตาย!”
เซฮุนพูดกระแทกเสียงก่อนจะวิ่งปึงปังไปบนชั้นสอง ตอนแรกก็กะจะรอข้างล่างเฉยๆ
แต่คิดว่าขึ้นไปแกล้งข้างบนดีกว่า -..-
ลู่หานค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนของเด็กน้อยและชะโงกดู
เห็นเขายืนเลือกเสื้อในตู้เสื้อผ้าอย่างขะมักเขม้น...
แต่ทำไมต้องถอดเสื้อ...
“ฮุนฮุนจ๊ะเอ๋!”
“ตกใจหมด O_O!!”
เด็กน้อยยกมือขึ้นมาปิดหัวนมสองข้าง
ก่อนจะรีบเลือกเสื้อให้เสร็จเพราะกลัวคนแก่แถวนี้จับแดก...
แต่หนูไม่ต้องกลัวนะลูก...
เพราะคนแก่คนนี้เลียริมฝีปากอยากแดกจะแย่อยู่แล้ว -.,-
“ฮุนฮุน... ถามไรหน่อยดิ...” ลู่หานเดินเข้าไปในห้อง
สายตานั่นยังมองแผ่นหลังเล็กๆ ไม่หยุด
“ไรอีกอ่ะ”
“เคย
‘ชักว่าว’ ปะ”
“เคยเห็นแต่ในรูป”
อา...
เด็กน้อยเอ๋ย
รูปที่ว่าคงจะเป็นรูปว่าวบนท้องฟ้าสินะ
=....=
เดี๋ยวพี่จะสอนให้รู้จักการชักว่าวอย่างถูกวิธีเอง
“พี่สอนให้เอามั้ย?”
“ไม่ต้องมาหื่นเลย!! ฮุนฮุนรู้นะว่าชักว่าวคืออะไร!” จู่ๆ เด็กเย็นชาก็ทำท่าจะวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ
“เฮ้ย! รู้ได้ไง! ไหนบอกว่าเคยดูแต่รูปไง!” ลู่หานก็วิ่งตามไปติดๆ ใครมันจะยอมพลาดโอกาสนี้ล่ะ
“ก็เคยดูรูปแล้วไง! อันเท่านี่!” เด็กน้อยทำมือให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ “ไม่ต้องตามฮุนฮุนเข้ามาเลยนะ!
ไปให้พ้นเลย!”
“นี่...
ไม่คิดหรอว่าถ้าเพื่อนถามจะได้ตอบเพื่อนได้ว่ามันเป็นยังไง” ลู่หานยอมพูดกับประตูห้องน้ำ
“...”
“ระวังนะ
เดี๋ยวคุณจะคุยกับเค้า... ม่ายรู้วเรื่องงงงงงง~” จู่ๆ ลู่หานก็เลียนแบบพี่ต๋อยไตรภพซะงั้น
แต่ ณ ตอนนี้น้องเซฮุนได้คล้อยตามพี่ลู่หานเรียบร้อยแล้วจ้า
“ล...
แล้วต้องทำไง”
รอยยิ้มมารผุดในหัวใจของคนเป็นพี่
แต่ก็ต้องทำเนียนยิ้มใจดีต่อไป
“เปิดประตูให้ก่อน
เดี๋ยวพี่สอนให้” เขาพยายามพูดอย่างใจเย็น เพราะถือคติว่า... ใจเย็นๆ
จะได้เห็นของดี
แอด...
เสียงประตูถูกเปิดออกเบาๆ
แต่เสียงหัวใจลู่หานไม่เบาตาม
“เร็วๆ
นะ” เด็กน้อยพูดอ้อมแอ้มและลู่หานก็เผลอเลียริมฝีปากไปทีนึง...
เขานั่งลงในอ่างอาบน้ำและจัดแจงให้น้องนั่งอยู่ด้านบน
แอบได้ยินน้องบ่นว่า ‘ของพี่ดันหลังผม’ แต่เขาไม่สนใจหรอก...
โอกาสอยู่ในมือละ จะปล่อยง่ายๆ ได้ไง
เซฮุนยอมถอดกางเกงในออกและเจ้าตัวน้อยก็โผล่ออกมาสู่นอกโลก
คนเป็นพี่เหลือบมองก่อนจะแอบกลืนน้ำลาย เพราะดูยังไงมันก็คงเจริญเติบโตอีกในอนาค๊ต~
“นี่นะ...”
ลู่หานรู้ตัวว่าตัวเองเสียงแหบขนาดไหน “เอามือกำไว้แบบนี้”
“ล...
แล้วไงต่อ” เซฮุนขยับตัวด้วยความอาย
ก็มือใหญ่ของพี่ฮานฮานมันกำลังกำส่วนอ่อนไหวของเขาอยู่น่ะสิ
“แล้วก็...
รูดขึ้นลงแบบ... นี้” ลู่หานพูดกำกับและมือของเขาก็ขยับตาม ร่างสูงหลับตาลงอย่างอดใจไม่อยู่และได้ยินเสียงเซฮุนร้องโอ้อ้าอยู่ไม่ห่าง
“พ...
พี่ ฮุนว่า... ซี้ดดดดดดดดดด” น้องซี้ดปากอย่างอดกลั้นไม่ไหว
เด็กน้อยเชิดคอขึ้นเพราะความเสียวซ่านที่ไม่เคยได้รู้จักกำลังแล่นถึงสมองเขา
“พอถึงจุดนึงแล้ว...
ก็เร่งความเร็วอีกนิด” เสียงพี่ฮานฮานแหบพร่าอยู่ด้านหลังเขาและมือหนาก็เพิ่มความเร็วจนเด็กน้อยสะดุ้งเฮือก
ความเสียวมันพลุ่งพล่านจนเขาต้องกัดริมฝีปากไว้
“อา...
พี่ฮาน... มันจะถึงแล้ว”
“ดีครับ
ปล่อยออกมาเลย” ลู่หานอนุญาตและเร่งมือให้น้องได้ถึงฝั่งฝันไวๆ
จนในที่สุด...
ฮุนฮุนก็ได้รู้จักวิธีเล่นว่าวเป็นครั้งแรก
:)
“แฮ่ก... สุดยอด...”
เด็กน้อยที่ได้สัมผัสประสบการณ์เสียวหวีดสยองเป็นครั้งแรกได้แต่พร่ำพูดคำว่าสุดยอดไม่หยุด
คนตัวสูงยิ้มภูมิใจในตัวเองก่อนจะจูบเบาๆ ที่ต้นคอเซฮุน
“ไม่ต้องไปทำให้คนอื่นนะ
ทำให้ตัวเองก็พอ เข้าใจรึเปล่า”
“รู้แล้วล่ะหน่า
พี่เปิดซิงฮุนฮุนแล้วจะให้ฮุนฮุนไปทำกับคนอื่นรึไง”
เด็กน้อยพยายามยันขาที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงให้ยืนบนพื้นห้องน้ำ
และภาพนั้นก็ทำให้คนเห็นอยากจะหัวเราะชะมัด
“พี่รอฮุนฮุนมาเปิดซิงพี่นะ”
น้ำเสียงหื่นกามของพี่ลู่หานปิดไว้ไม่มิดจริงๆ
“...”
เซฮุนเงียบแทนคำตอบ เพราะความเขินที่ปิดกั้นรูหูจนไม่ได้ยินห่าอะไรอีกแล้ว
“ถ้าไม่ตอบ
พี่จะไปให้คนอื่นเปิดซิงละนะ -^-”
“ตอบแล้วๆ”
เด็กน้อยรีบให้ความสนใจทันที “ผมจะเปิดซิงพี่เอง รออีกสิบปี”
...
สิบปี
มึงบ้าปะเนี่ยฮุนฮุน
คนเป็นพี่กลอกตาขึ้นบนเพดานอย่างหงุดหงิด
แต่คิดไปคิดมา... ตอนฮุนฮุนอายุสิบห้าค่อยอ่อยอีกทีละกัน
เดี๋ยวฮุนฮุนก็ทนไม่ไหวเองแหละ ช่วงนั้นฮอร์โมนมันพลุ่งพล่าน -.,-
ตอนแรกก็กะจะกลับอเมริกาไปลองให้เพื่อนฝรั่งเปิดประสบการณ์ดูซักทีนึง
แต่เห็น
‘ของ’ น้องแล้วแบบ...
รอน้องโตอีกหน่อยก็ได้แว้ กรั่กๆๆๆๆๆๆๆ
**********
คืนนั้น
เด็กๆ ทั้งสองคนไม่ได้ขึ้นไปที่ห้องลับเพราะไม่มีดาวเลยซักดวงบนนท้องฟ้า ยกเว้นพระจันทร์เหลืองนวลและดาวเหนือที่ยังส่องประกาย
พวกเขาจึงไปนอนเล่นกันในไร่ส้ม... ให้กลิ่นส้มยามค่ำคืนพัดลอยเข้ามาสร้างความอบอุ่นแทนลมหนาว
เปรี้ยงงงงงงง!
“ฮุนฮุน เข้าบ้านกันมั้ย พี่เห็นฟ้าแลบฟ้าร้องหลายทีแล้วอ่ะ ;-; วันนี้ฝนอาจจะตก” ลู่หานออกความเห็นหลังจากที่ใช้สายตาจ้องดาวเหนือมาตลอดครึ่งชั่วโมง
“ฮุนฮุนก็ว่างั้นแหละ”
เด็กน้อยตกลง เพราะเริ่มหวาดๆ อยู่เหมือนกัน พวกเขาจึงลุกขึ้นจากพื้นหญ้า
หอมแก้มกันนิดหน่อยและเดินจับมือกันกลับเข้าบ้าน
แต่ไม่ทันที่จะถึงตัวบ้าน...
เม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายและตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
คนสองคนมองหน้ากันและสายตาสองคู่นั้นก็ตกลงกันว่า...
“มาเล่นน้ำฝนกันเถอะะะะะะะะ!!!!!”
ทั้งคู่กระโดดโลดเต้นอยู่กลางสายฝน
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยแผ่ซ่านไปทั่วอาณาบริเวณ จนคนเป็นพี่จามออกมาดังฮัดชิ้วนั่นแหละ...
ถึงได้เลิกและแยกย้ายกลับเข้าบ้าน
“พี่รีบไปสระผมเลย
เดี๋ยวเป็นหวัด”
“ไม่เดี๋ยวแล้วแหละ
เป็นแล้วเนี่... ฮั๊ดเฉยยยยยยย!!” เป็นครั้งแรกที่เซฮุนได้ยินเสียงจามของพี่ลู่หาน
และเขาก็พบว่ามันอุบาทว์มาก 55555555555
“พี่ไปสระผมก่อนเลยไม่ต้องพูดมาก
เดี๋ยวผมหายาแก้หวัดให้” ลู่หานเชื่อฟังและเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ส่วนคนที่เที่ยวสั่งคนอื่นไปทั่วก็รีบไปที่ตู้ปฐมพยาบาลทันที
เขาคุ้ยไปเจอยาแก้หวัดแบบน้ำของตัวเอง
=___=
ทำไงดี ถ้าพี่ฮานฮานเห็น...
พี่เค้าต้องคิดว่าเรายังเป็นเด็กอ่อนด๋อยอยู่แน่ๆ!
เซฮุนปิดตู้ปฐมพยาบาลและหันไปที่ห้องครัวแทน เขาหยิบกาต้มน้ำที่ไม่ร้อนจัดและเทใส่แก้ว
หวังว่าน้ำอุ่นจะทำให้พี่ฮานฮานหายป่วย
มือเล็กกำแก้วกาแฟไว้แน่น
ไอร้อนแผ่ซ่านจากตัวแก้วออกมาจนมือเขาอุ่น และเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันคงจะเย็นเร็วๆ
นี้ จึงเทมันกลับเข้าไปในกาต้มน้ำอีกครั้ง
เซฮุนกระดิกขาไม่หยุดด้วยความเครียดที่ลู่หานอาจจะป่วยเพราะเขาและ...
น้ำในกาไม่ร้อนซักที
...
ถ้าเขาโตกว่านี้
....
ถ้าโตกว่านี้
สัญญาว่าจะไม่ให้แค่น้ำอุ่น...
จะให้อ้อมกอดอุ่นๆ
และความอุ่นใจแน่นอน
และจะ
‘ฉีด’ น้ำอุ่นด้วย...
#หื้ม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น